13e Jaargang | vrijdag 15 november 2019

onsProat: Markelo klimt!

onsProat: Hocus Pocus

onsProat: Saamhorigheid
Klik op banner

onsProat: Dankjewel!!

Tja…..en dan zijn we nu een week verder. Na een week van roes uitslapen, bijkomen, opruimen, ervaringen delen, op donderdag nog een verlate zweetaanval krijgen (omdat waarschijnlijk alle drank er nog niet uit is), zijn we nog 51 weken verwijderd van de volgende uitvoering. Het aftellen kan beginnen. Oké, er is al heel veel over gezegd en geschreven, maar ook ik kan niet anders dan het nog 1 keer aan halen. En dan het hele jaar niet weer. Ik beloof het. Het grandioze Dorpsfeest van afgelopen weekend!

Mensen, mensen wat was het een happening. Het zijn altijd leuke weekenden, die Maarkelse feestjes, en het ene jaar is net iets leuker dan het andere. Zo gaat dat. Maar afgelopen editie was voor mij persoonlijk de mooiste ooit! Van donderdagavond 22.00 uur tot zondagnacht 3.00 uur was gewoon ELKE minuut geweldig. Dit was een feestje zoals een feestje moet zijn. De nieuwe indeling van de tent? Nooit meer anders doen. Het vogelschieten bij Het Beaufort? Nooit meer anders doen. Het afsluiten van de dorpskern? Nooit meer anders doen. En natuurlijk het fantastisch mooie weer?  Nooit meer anders doen. Veranderingen, die er toe hebben gedaan. Het was een prachtig geheel in de kern van ons dorp. Mooier wordt het niet. Echt niet! En dan wil ik ook graag een wijziging in het programma als hoogtepunt benoemen. En jullie snappen waarschijnlijk wel dat ik doel op de verplaatsing van mijn cluppie De Grösmeijers van de zondagmorgen naar de vrijdagmiddag. Het Borreluurtje! (meer…)

onsProat: Trots op verandering

De slager in Enter, waar ik vorige week een slagersbon kocht, vroeg heel geïnteresseerd: ‘bu’j a kloar veur ’t Maarkels Feest?” Waarop ik antwoordde “nog een paar kleine dingen regelen, en dan helemaal”. Prachtig toch; dat een ondernemer in een naburig dorp zo meeleeft. Ik heb al schik in de aanloop naar het Machtig Mooie Feest, nog voor de tent staat. Iedereen profileert een mening over van alles wat het Dorpsfeest raakt. Niemand weet exact wanneer wat precies gaat gebeuren maar er wordt driftig gespeculeerd en ge(ver)oordeeld. Ik doe daar zelf vrolijk aan mee: het hoort bij de spanning die vooraf gaat aan het weekend. Een paar weken geleden tijdens FoodGoan hadden ex-voorzitters van het Dorpsfeest de eer het eerste magazine in ontvangst te mogen nemen. Op de voorkant een foto van de vogelschietcommissie. Opvallend: enkele commissieleden leken zwarte armen/ handen te hebben op de foto. Of droegen ze handschoenen? Ik vind dat geen enkel persoon uitgelicht moet worden op de omslag. Iedereen is even belangrijk dus graag een voorkant zonder gezichten. Het magazine voorziet in een informatie behoefte, vooral die van de internetlozen.Tot stand gekomen mede dankzij de Markelose ondernemers die bereid zijn te adverteren. Waarbij het de lezers opvalt als je er niet in staat.

Dikke pluim voor de mensen achter Maarkelsnieuws en Hofstreek. Waar je ook bent; je kunt het Dorpsfeest volgen op social media en radio. Ze zijn het hele weekend bij elke gebeurtenis aanwezig op de juiste tijd en plek en doen er verslag van in tekst en beeld. Wat een uithoudingsvermogen! Maarkelsnieuws en Hofstreek hebben zelfs de beschikking over een eigen pand in het centrum gedurende het feest. Mooi dat het zo kan. Volgend jaar wellicht even ruilen van verdieping; Hofstreek sleept hun apparatuur nu dagelijks naar boven.

Vorige week zaterdag hadden de vrijwilligers, die jaarlijks helpen bij de opbouw van de tent en omgeving, een overleg. Het Dagelijks Bestuur van het Dorpsfeest reikte iedere vrijwilliger persoonlijk een handgeschreven kaart uit. Daarop een tekst die waardering uitdrukt. Een flitsende start, die vooraf is gegaan aan een paar dagen pokkelen om alles tijdig gereed te krijgen. (meer…)

onsProat: De wegpiraat

Wachtend voor de poort van het nog niet geopende evenement, zie ik ze staan. Anderhalf uur te vroeg, matchende outfits en twee exact dezelfde fietsen. Het is augustus en hier in het oosten van het land is dat dé maand voor de fietsvierdaagse. Het is vreselijk. Voeg er een ‘Tour de boer’ aan toe en de chaos is compleet. Vutters, toeristen en dagjesmensen bezetten de wegen buitenaf. Daar waar eens de Ensinkgoorsdijk de snelste route naar Stokkum was, is hij nu overgeleverd aan half gepensioneerd Nederland. Links, rechts, voor, achter; waar je ook maar kijkt, overal fietst een grijze duif. Hun leeftijd gedeeld door 10 is de gemiddeld snelheid en daar waar ik passeer, word ik verwaand aangekeken. Bij De Hoestinkhof ontstaat een file, want wel of geen kopje thee? Deze beslissing duurt een kwartier.

Hoe ze het doen, is mij een raadsel. Die rust, de tijd, totaal ontspannen de dag doorkomen. Voor de 800e keer rem ik af en zwaai ik vriendelijk. Mijn hoofd staat op onweer, want het werk heb ik nog lang niet af. Lachend als een boer met kiespijn, tel ik tot 10. U wilt genieten van ons mooie Twente? Dat kan! Maar houd er wel rekening mee dat ons Twente niet zo mooi is geworden door er alleen maar naar te kijken. (meer…)

onsProat: Wat is pech, wat is geluk?

Toen ik vorig jaar december besloot om columns te schrijven, heb ik dat om meerdere redenen gedaan. De belangrijkste voor mij is “inzichten geven die misschien niet zo voor de hand liggend zijn”. Ik had van tevoren bedacht dat het in mijn columns daarom vaker letterlijk zou gaan over het feit dat ik (ongeneeslijk) ziek ben. En toch heb ik daar tot nu toe nog geen behoefte aan gehad – het is tenslotte ook niet een alledaags onderwerp. Maar het geeft wel voldoende stof tot nadenken.

Zo krijg ik best vaak de vraag: “Doe je dingen anders, nu je ziek bent?” Ja, tuurlijk doe ik dingen anders. In tegenstelling tot de periode vóórdat ik ziek was, zeg ik “nee” op iets (of tegen iemand!) waar ik totaal geen energie van krijg. Zonde van m’n tijd en levensplezier. Eigenlijk is het raar dat er een ziekte nodig is om je dat te doen beseffen, maar goed.
Ander voorbeeld is dat ik eerder iets koop wat ik normaal gesproken misschien niet zo snel zou doen. Hierbij kijk ik altijd naar twee dingen: 1) wil je het heel graag? en 2) kun je het betalen? Als op beide vragen het antwoord “ja” is, twijfel ik niet. Het werkt bevrijdend, kan ik je vertellen.

Een vraag die ik ook vaak krijg: “Geniet je nu meer van dingen?”. Nou nee, niet zozeer “meer”, maar wel op een andere manier. Intenser, rijker. Het is soms moeilijk uit te leggen. Ik kan bijvoorbeeld echt overspoeld worden door een geluksgevoel als ik naar buiten kijk, het zonnetje schijnt en ik zie twee keuvelende vogeltjes in de boom zitten. Of dat ik op een festival of feestje sta en ik zie dat iedereen om me heen het enorm naar z’n zin heeft. Dat er gedanst wordt, gelachen. Ik geniet dus veel meer ”in het moment”. Wees niet bang: ik word echt geen zweefteef, hoor. Maar dat soort dingen vallen je normaal gesproken gewoon niet zo snel op, omdat het allemaal vanzelfsprekend is. (meer…)

onsProat: Zonaanbidders

Met veel plezier laat ik jullie kennis maken met mijn 1e column.

Mijn naam is Johan Vruwink (Kistemaker). Voor wie mij niet kent: ik hou van: gezelligheid, eerlijkheid, gewoon doen, ben een tikkeltje eigenwijs, geloof in het goede van de mensen en ben er geen voorstander van om alles vast te timmeren met regels. Daarom heb ik ‘ja’ gezegd om voor Maarkelsnieuws columnist te worden. Niets moet. Alles mag.

Begrijp me niet verkeerd. Ik leef niet onder of boven de wet. Helemaal niet, maar ik hou er niet van als anderen mij opleggen waarom ik iets niet mag doen of juist wel moet doen. De basisregels om naar te leven zijn voor mij de 10 geboden. Overigens niet allemaal, sommige vind ik gedateerd en niet meer relevant voor de huidige tijd. Ik weet zeker: de wereld zou er een stuk leuker uitzien als iedereen zou handelen vanuit deze basis. Los van welke geloofsovertuiging dan ook!

Omgang met andere mensen vind ik fascinerend; kijken hoe mensen in elkaar zitten. Wat is hun drijfveer? En waarom reageren ze zoals ze reageren? Dit maakt het leven boeiend, spannend en aangenaam. Wat zou het saai zijn als iedereen hetzelfde deed en hetzelfde dacht. Ik verwacht dan ook dat jullie mij af en toe van kritiek en wijze raad voorzien. Diegene die mij het meeste raakt en aanzet tot nadenken trakteer ik op een biertje of een wijntje. Ik nodig er 3 uit! Locatie: het kloppend hart van centrum Maarkel: ‘t Wapen van Markelo. (meer…)

onsProat: Ik was kwijt en ik was terug!

Het beloofde 1 van de mooiste dagen van het jaar te worden. Zaterdag 20 juli 2019.
Eerst debiel blij dat we kaarten hadden bemachtigd. Nou ja, niet dat ìk daar een groot aandeel in had, maar toch wel heel erg blij dat het was gelukt. Vanaf dat moment uitkijken naar de line-up. En toen die bekend werd gemaakt werd ik ongeveer gek van vreugde toen bleek dat mijn grote held uit Duitsland ‘Heino’ op het hoofdpodium bleek te staan. Oké, ook een guilty pleasure, die ik in een eerdere column heb verzwegen. Volgens mij heb ik zelfs een klein drupje in mijn broek geplast van blijdschap. Totale uitzinnigheid! Net nen jong’n hoond! Mijn dag zou niet meer kapot kunnen. Oftewel ik keek een half jaar lang, met allemachtig veel zin in de botten, uit naar de…Zwarte Cross!!

Voor de mensen die ook zijn geweest vertel ik niks nieuws, maar voor degene die niet weten wat het is zou ik zeggen… probeer kaarten te bemachtigen voor volgend jaar, want dit moet je een keer meemaken in je leven. Wat een geweldig georganiseerd feestje zeg.

Maar ondanks alle mooie dingen die je daar kunt zien, beluisteren en eten was ik eigenlijk de hele dag al zenuwachtig om mijn grote held te zien. Want dat was voor mij de klapper van de dag. 100 punten. En toen was het bijna kwart voor 4. Wij, de mannen in dit geval (onze dames hoefden hem niet te zien, stelletje cultuurbarbaren) hadden een plekje vooraan het podium bemachtigd. Donders gaaf. En ik had 1 missie. Zorgen dat ik bij de blonde god op het podium kon komen te staan en samen ‘Ja, Ja, zo blau blau blau blüht der Enzian’ te zingen! Ik was met opzet als kanarie verkleed, zodat ik wel moest opvallen bij mijn grootheid! (meer…)

onsProat: Omdenken

Het woord alleen al spreekt mij aan: omdenken.

Ik zal netjes de bron benoemen want ik heb het zelf niet bedacht. Grondlegger van omdenken is Berthold Gunster, onder andere schrijver van “Ja, maar wat als alles lukt”. Ook die quote vind ik magistraal. Het zou wel eens op het komende Dorpsfeest kunnen slaan. Dààr is me een partij omgedacht. Het bestuur heeft zich laten adviseren door externen.Meestal worden veranderingen die ingezet zijn door de niet-gevestigde orde, beter “gepruimd”. Momenteel worden we wekelijks verrast door aankondigingen van wijzigingen in het Dorpsfeestprogramma. En wat hèb ik er alderbarstend veel zin in! Zooooo nieuwsgierig naar OkDetNog.

Het doet me denken aan het laatste optreden van “MutDetNoe”, dat ik destijds in mijn rol als voorzitter van het Dorpsfeest mocht meemaken. Ze wilden in een bomvolle tent op een motor richting het podium. Tien minuten voordat de heren van “MutDetNoe” de tent in zouden gaan, waren er bezwaren ten aanzien van de veiligheid. Niet alleen van de politie, maar ook van mijn collega-vrijwilligers. Tja, dingen moeilijk maken is simpel. Maar op dat moment ben je als voorzitter  verantwoordelijk en moet je in een split second beslissen. Ik besefte dat ik op dat moment vijanden maakte ,want ik stond vierkant achter de spectaculaire opkomst.Gelukkig sta je er bij het Dorpsfeest nooit alleen voor. “MutDetNoe” werd in de tent begeleid door sterke mannen van de tentcommissie met Jan van de Baas voorop, die de veiligheid van het publiek waarborgden. En nooit vergeet ik, dat ik de heren persoonlijk heb gevraagd niet met een rot vaart op die motor de tent in te vliegen, en ze hebben zich daaraan gehouden, ondanks dat het stuk voor stuk ondeugende mannen waren. Dit soort gebeurtenissen IS voor mij Maarkel; dit kan alleen maar in Maarkel. Risico nemen maar wel met z’n allen de kop erbij houden. Alleen ga je sneller maar samen kom je verder.

Zondagochtend Frűhshoppen wordt wel even slikken; muziek uit Holten???? Eh ja; wie verandering als tegenwind ervaart loopt in de verkeerde richting.

Omdenken met de invulling van het Dorpsfeest: ik vind het TOP, respect voor alle vrijwilligers die erbij betrokken zijn. Je moet een tikkeltje recalcitrant zijn, een dikke huid hebben, gezeik aanhoren en heel veel werk verzetten. Omdenkers hebben een onderlinge band. Nemen afstand van wat anderen van hen verwachten. Willen niet perfect zijn. Hebben lef. Halen de moet eruit en houden de moed erin. Alles zou best eens kunnen lukken!

Waar ik in mijn voorzitter tijdperk nog een crisis heb ervaren vanwege nieuwe versiering in de tent en het omdopen van de naam ‘Dorpsfeestkrantje’ in ‘magazine’ denk ik dat Markelo anno 2019 rijper is voor veranderingen. Beachparty op het Roggeplein. Meer verbinding met de horeca. Alle cafés moeten Dorpsfeest ademen. We moeten kunnen kiezen voor de terrassen op momenten waarop we niet in de tent willen zijn. En we willen overal betalen met de Dorpsfeestmunt , waarbij we niet in de tent 2 munten geven voor een wijntje en op het terras opeens 3 munten moeten neertellen. (meer…)

onsProat: N’Maarkels tintje

Ze hadden benen als heipalen, neusvleugels zo groot als putdeksels en hun kleren stonden vol met namen van allerlei sponsoren. Het duurde niet lang voordat ik besefte, dat de ‘recreanten’ ronde van Markelo winnen nog wel eens een hele zware dobber kon gaan worden. Als enige Markeloër stond ik moederziel alleen aan de startstreep. Want daar waar ik het had willen opnemen tegen fietsend Markelo en kerels met bierbuiken, stonden er 15 Lance Armstrong achtige types uit alle uithoeken van de provincie klaar, om er met een dikke 40 km/uur tegenaan te gaan.

Al na de 6e bocht waren ze volledig uit mijn zicht en samen met een paar lotgenoten, die ook niet wisten wat hun overkwam in de ‘funklasse’, hebben we er het beste er maar van gemaakt. Kop over kop, in gevecht met de wind en met wat hulp van een groepje fans in een van de bochten, zoefden we met elkaar ronde na ronde over de finish. Volgend jaar ben ik er weer bij, maar dan graag in een passend deelnemersveld bomvol Maarkelsen. Want dat Maarkelse tintje maakt het toch allemaal net wat mooier.

Daar waar ik het Maarkelse tintje bij de Wielerronde miste, zag ik hem terug bij het WK Damesvoetbal. Ellen Jansen maakte dit WK deel uit van de selectie voor het Nederlands dameselftal en zette Markelo op de kaart, op het allerhoogste niveau.

“Haa, Haa, jullie hebben een meisje!”, lachten de jongetjes vroeger, als Ellen het veld op kwam lopen, totdat Ellen de bal kreeg…. (meer…)

onsProat: Henig an en rap een betje

Nederlanders hebben wel eens last van “vakantiestress”, zo blijkt uit een onderzoek dat vorig jaar werd gehouden (bron: ad.nl). De grootste boosdoener van vakantiestress is -hoe kan het ook anders- “inpakstress”.

Inpakstress. Ik weet niet of het voorkomt in de Dikke Van Dale, maar van mij mag het opgenomen worden. Want sinds dit jaar weet ik wat hiermee bedoeld wordt. Meine liebe… Sinds de komst van Landeweerd junior, is ons inpakbeleid voor de vakantie drastisch veranderd. Daar waar we het eerder afkonden met één koffer samen (ja, echt!) moet nou zo ongeveer de helft van onze inboedel meegesjouwd worden. En ik ben daar gewoon niet zo goed in.

Ik weet heus wel dat ze in Italië ook baby’s hebben. Dus ook potjes, luiers, doekjes en weet ik wat nog meer. Maar ja, je wilt toch wel je ‘eigen’ spul mee. Al is het alleen al om gênante situaties te voorkomen. Zo was ik een keer, een heel aantal jaren geleden, met mijn ouders en zusje op vakantie in Oostenrijk. Één van de familieleden had last van aambeien (sorry voor de mensen die net aan hun ontbijtje zitten). Maar we hadden geen zalf meegenomen natuurlijk. Dus ik, recalcitrante puber van 14 die ik was, ik zou het wel ‘even fixen’. Ik loop de eerste de beste apotheek binnen en kijk naar twee zéér verontwaardigde ogen van een wat oudere man. En toen begon het denken in mezelf: “Sja, wat zijn aambeien in het Oostenrijks? Geen idee. Dan maar in het Engels. Wat lijkt er op aambei? Aardbei!”. Dus ik schoorvoetend tegen die man: “Eh hello sir, i’m looking for strawberrycream”. Soms wens ik dat er opnames van zijn gemaakt. Gewoon, voor het nageslacht. (meer…)

onsProat: Wat ben jij een baas!!

Wat nou, met z’n allen zeiken over het warme weer! Wat nou, met z’n allen zeiken over een geel gazon! Wat nou, met z’n allen zeiken over jeuk van de processierups. Wat nou, met z’n allen zeiken over dat de Formule 1 saai wordt om te kijken. De enige die mag zeiken deze week is mijn grote held Maarten van der Weijden. Zeiken over het feit dat hij helemaal afgemat, na een tocht van 200 km, ruwe handen en voeten en een verschrompeld piemeltje heeft van 3 volle dagen in het water liggen.

Jongens, jongens wat een prestatie. Ik heb met dikke tranen over mijn wangen naar zijn finish gekeken. Zelfs nu ik het opschrijf krijg ik alweer een brok in mijn keel. Ik weet nu al wie er ‘Sportman van het jaar’ wordt. Hoe kan het in godsnaam iemand anders worden? 

Want echt, het is toch fantastisch wat hij heeft gepresteerd? En dat allemaal voor een mega goed doel. Onderzoek naar kanker. Zonder mensen met andere aandoeningen tekort te doen, vind ik het 1 van de beste doelen in ons land. Ik geef aan elke collecte aan de deur 2 euro. Is dat veel? Is dat knieperig? Ik weet het zelf niet goed, maar 1 ding weet ik wel! Als elk huishouden dat zou doen?? Ik bedoel maar. Maar het KWF krijgt van ons elk jaar toch iets meer. Op 1 of andere manier leeft dat bij ons toch meer. Goh, hoe zou dat nu komen? Verrassend niet? Maar mijn held heeft mij aan het nadenken gezet afgelopen week. En wel heel erg eigenlijk. Terwijl ik in mijn hoofd ook aan het zeiken was over die belachelijke tropische hitte (in mijn hoofd mag dat wel toch?) kwam er toch nog een helder momentje naar boven en heb ik een beslissing genomen. Samen met nog wat anderen. Ik ga jullie er nu nog niets over vertellen omdat dit in een te vroeg stadium is en er nog van alles kan wijzigen, maar ik beloof jullie dat ik er op deze plek op terug kom als de tijd er naar is. En jullie hulp dus waarschijnlijk nodig ben. Maar dat het door de heldendaad van Maarten is gekomen staat vast. En als je dus zoals hem iemand kunt aanzetten tot het ontwikkelen van een positieve bijdrage aan de maatschappij ben je stoer hoor.

Op het moment van schrijven heeft hij met z’n Elfsteden-zwemtocht meer dan 6 miljoen euro opgehaald. De vorige editie is dus dik overtroffen. Op zich best slim dat hij vorig jaar op 163 km is afgehaakt…..heeft hij een extra kans gecreëerd om nog meer geld op te halen. Wat nu dus ook daadwerkelijk heeft plaatsgevonden.

Het grootste gedeelte gaat naar darmkanker onderzoek. Top. Maar een groot gedeelte wordt ook geïnvesteerd in “een leven na kanker”. En dat lijkt misschien vaag, zo van, ja hallo, het is toch klaar nu? Maar neem van mij nu maar iets aan. Het leven na kanker is vaak heftiger dan wordt gedacht. Zowel fysiek als psychisch. Voor de (ex)patiënt, maar ook zeker voor de partner en de mensen in zeer nabije omgeving. Dus hulde dat daar geld naartoe gaat.

Misschien denken jullie, goh, die flapdrol van een Tijink heeft het weer over kanker. En dat heeft hij al meerdere keren in een column gedaan. Yep. Dat klopt. 
Femke, weduwe van de aan kanker overleden oud burgemeester van Amsterdam, Eberhard van der Laan, doet dat ook vaak in haar columns. En ze krijgt vaak de vraag waarom ze dat doet. Haar antwoord was “kanker is onderdeel van mijn leven en daarom praat ik erover”. En dat vond ik een goeie. Want dat is het bij mij ook. Er mag rustig over ziekte maar ook verdriet en rouw gepraat worden. Binnen 4 muren, maar vooral ook in het openbaar. Niet wegstoppen. Samen wordt alles draaglijker en kom je misschien wel tot de mooiste gesprekken en verhelderende oplossingen. Dus vandaar dat ik het zo nu en dan ook aanhaal.

Mijn held

200 km zwemmen voor een goed doel,
het KWF waar ik mij ook goed bij voel,
Mijn held, dat is wat jij bent,
wat mag Nederland trots zijn op zo’n geweldige vent.

Maarten van der Weijden! Ik ken je niet persoonlijk en dat zal ook wel nooit gebeuren. Maar ik wil 1 ding tegen je zeggen! WAT BEN JIJ EEN BAAS!!

Heb een hele fijne zondag lieve mensen,

Niek

onsProat