Ik proat plat, mooie Maarkelsen. En disse kèèr schrief ik mien column ôk in ut plat. Wieterop zal ik verklaor’n hoe ik doar zô bie bin e’kômm’n.
Ik schrieve neet zo good as det ik ut proate en zal ôk vaste wal wat streepjes hier en doar vergett’n mà det mu’j mie mà vergeem’n.
Ik zal een betje oet probeer’n te leg’n hoe ik der zo bie bin e’komm’n um ut noe in dialect te dôône.
Ie kèn’t ut allemaol wa. Det oe alles tegelieke mis löp. Ofgelôôp’n wekke had ik dus zunne wekke. Doar mu’j der gin 52 van hèm’n in ut joar.
Ie mut ‘t wal èèm’n lös zeen van de grote problèèm’n in de weerld natuurlijk, want oeteindelijk stelt ‘t neet zovölle vuur. Mà ik had der wa met te dôône. Nen kleine opsomming van wat der allemaol gebuur’n.
Moandag môn’n ging mie de vuurlààmpe van de fietse stuk. Toen den wier kloar was ging mie de achterlààmpe kapot. Doarbie was ik de leste trèè van de trappe vergett’n en hek noe dus nen ommeunig dikk’n ènkel. Ik bin dree keer nat e’rêêgn’t op de fietse van Goor noar Maarkel. Bin oet miene tennisbökse e’schuur’d toen ik em oet wol trekk’n. Hebbe vel van mien vinger e’schaafd met keeze snied’n. Heb mie verbràànd an nen hete panne. Ik bin ommeunig oaver’n kop e’goane met de mountainbike fietse. Heb ôk donders slech e’sloap’n disse wekke. Twee uur e’zoch noar ‘t wachtwoord van Twitter en der oeteindelijk neet achter komm’n en alsnog een niej account mut’n anmààk’n. En Angela had nen akkefietje met heur auto woarduur de hele zietkàànte zo ongeveer in de foek’n zit. En det noe ik dus net heur autoverzekering van All Risk noar WA had ummezet. Ach, 21 joar schadevriej veur’n. Kan wa noar WA. En noe dus ditte. Det wôd dreuge stoete ett’n kommende wekke. (meer…)
En opeens is het dan zover… ik wist dat het eraan zat te komen, al een heel jaar lang! Maar als ze dan haar laatste adem uitblaast, is het toch veel te snel gegaan… We belden elke avond voor het slapen gaan, even de dag doornemen of alleen gewoon om welterusten te zeggen… Ik zal haar stem missen maar gelukkig heb ik de stem van mijn vader nog. Mijn vader, die zijn maatje waar hij bijna 61 jaar mee leefde, moet missen! Ik kan mij het niet voorstellen hoe dat moet voelen, maar ik zie zijn verdriet en mijn hart breekt… Ik hoop dat ik hem kan steunen en laten zien dat het leven nog steeds mooi is, ook al ben je alleen… 
En toen was het oktober en na oktober komt november en na november komt… ach laat eigenlijk ook maar. Het maakt allemaal niet zo veel uit. Komende 4 weken bestaan onze dagen voornamelijk uit werken slapen en het thuis een beetje gezellig houden. Sport en spel, feestjes en partijen… nou ja, u weet het zelf ook wel. Komkommertijd 2.0 laten we maar zeggen.
Niemand heeft zo’n gelukkige hand om altijd de juiste ogen te gooien, alleen maar succesvol te zijn en zonder kleerscheuren door het leven te gaan. Soms moeten we een risico nemen. Niet alles lukt voor de volle 100%. Toch is geen enkele weg doodlopend als je weet dat je kan omkeren!
