13e Jaargang | dinsdag 16 juli 2019

onsProat: N’Maarkels tintje

onsProat: Henig an en rap een betje

onsProat: Wat ben jij een baas!!
Klik op banner

onsProat: Vrijheid!

Gisteren was het 4 mei. We toonden met heel Nederland respect tijdens de dodenherdenking. Ik zelf doe dat altijd op de Markelose berg bij het verzetsmonument. Het blijft toch indrukwekkend. En nee, niet om met mijn grote hoofd op TV Oost te komen, maar gewoon omdat ik oprecht wil herdenken. En dat wil ik Marijn ook meegeven. Hij is net 13 en in de beginnende puberfase dat hij het belachelijk vindt dat hij mee moet. Maar hij heeft in deze wel iets pech. Hij hoeft niet veel in zijn jonge leventje, maar hij moet wel mee naar de herdenking op de berg. Discussie gesloten. En in die 2 minuten mag hij dan nadenken over hoe goed hij het wel niet heeft en alles kan doen wat hij wil. Waarschijnlijk denkt hij aan zijn playstation, maar goed, ik kan natuurlijk niet in zijn hoofd kijken.
Helaas zijn er áltijd wel mensen die dat herdenken willen verstoren. Denk maar aan de Damschreeuwer in 2010. Zo’n flapkloot moet je toch opknopen aan de hoogste boom? Of actiegroepen die van tevoren al aankondigen dat ze heisa willen maken. Be-la-che-lijk!

Maar vandaag vieren we onze vrijheid. Door massaal onze nationale driekleur te hijsen. 5 mei, de enige dag in het jaar die officieel te boek staat als de dag wanneer Nederland bevrijd werd. Ik vind het hartstikke mooi dat we deze momenten hebben om stil te staan bij de mensen die gevochten hebben voor onze vrijheid en de dag dat we officieel vrij zijn verklaard. Deze dagen beseffen we ons dat we dankbaar mogen zijn dat we Nederlands (of Maarkels dialect) praten en dat we in een vrij land wonen. Voor de jongere generatie en zelfs voor mij is het heel normaal dat we vrij zijn, maar dat is het natuurlijk niet. Als je in gesprek gaat met een oudere generatie kom je er al gauw achter dat het nog best kort geleden is en dat het helemaal niet vanzelfsprekend is. (meer…)

onsProat: Oranje rood wit blauw

Gisteren hebben we Koningsdag gevierd. Vlag met oranje wimpel in top voor onze Willem. Ik moet zeggen dat ik vind dat de spontaniteit er niet af spat tijdens zijn openbare optredens. Het is wel een stuk beter geworden vanaf het moment dat de knappe, stijlvolle en soepel bewegende Máxima aan zijn zijde is.

Naar mijn mening kan Máxima tijdens interviews zelfs beter uit haar (Nederlandse) woorden komen dan de Koning. Let maar eens op: Hoewel het niet haar moedertaal is, kan ze haar gevoelens perfect uitdrukken. Ze is eerlijk, ook als ze vertelt over persoonlijk verdriet, zoals na het overlijden van haar vader. En de politieke correctheid heeft daar niet onder te lijden. Als Willem daarna de microfoon onder zijn neus krijgt, repeteert hij letterlijk woorden uit de zinnen van Máxima.

Ik verwacht dat Máxima dagelijks probeert Wim-Lex wat losser te laten zijn. Ik ben zooooo benieuwd of onze Koning wel eens een supergekke verrassing heeft voor zijn mooie meid. Dat lijkt me noodzakelijk als broodnodige variatie tussen de verplichte protocollen door. Willem Alexander en zijn dochters, geboren met Blauw Bloed, hebben tijdens hun opvoeding geleerd dat persoonlijke uitspattingen onmiddellijk effect hebben op het beeld van onze Monarchie. En ook Máxima heeft het gedrag van haar vader in dit kader moeten bekopen met zijn afwezigheid tijdens haar huwelijk. Hoe wreed is dat?

Wat je er ook van vindt; we hebben een stabiel Koningshuis. Het percentage tevredenheid van de Nederlandse bevolking over onze Willem stijgt en Máxima krijgt als rapportcijfer een dikke 8. En aan de zwartgallige critici die uiten dat de verhuizing van Villa Eikenhorst naar Huis ten Bosch teveel geld kost en “dat alle uitspraken voorgekauwd zijn” zou ik willen zeggen; wees trots op onze Koninklijke Familie. (meer…)

onsProat: Van alles zat

Sinds 674 dagen woon ik op mezelf en moet ik net als u af en toe op pad voor de wekelijkse boodschappen. Ik vind het verschrikkelijk, al dat gesleep met die onhandige boodschappenkar. Doe mij maar een kruiwagen bedenk ik mezelf terwijl ik mij een weg baan door een oerwoud van babbelende moeders, schreeuwende kinderen en lotgenoten die net als ik hopeloos op hun boodschappenlijstje lopen te turen. Vanzelfsprekend komt iedereen met een volle kar en een paar goede aanbiedingen in huis, want de supermarkt ligt immers altijd vol.

Verwonderend werk ik alle schappen af. Bijna alles is op voorraad. Dagverse zuivel, lang lekkere zuivel, biologische zuivel, plannet proof zuivel, weidemelk zuivel. Paprika’s: rode, gele, groene, met punt, zonder punt. Sinaasappelen: verser dan vers en zelfs midden in de winter te vinden op de fruitafdeling. Tomaten: snoeptomaten, cherrytomaten, romatomaten, honing zoete tomaten, vleestomaten, met tros, zonder tros, biologisch en eerlijk geteeld, maar vooral altijd laag geprijsd. En ga zo maar door. De kar wordt voller en voller en de wieltjes lopen zuurder en zuurder. Mijn lijstje komt ten einde en de kassa komt in zicht. (meer…)

onsProat: De boer is troef

Het klimaat. Er gaat geen dag voorbij dat het niet genoemd wordt in de krant, op TV, radio, social media. Klimaatmarsen zijn in volle gang. We maken ons druk over opwarming van de aarde, giftige stoffen in de grond, extreme droogte, oogsten die mislukken, ga zo nog maar even door.

Ik vind het een goede zaak dat we met z’n allen nadenken over het leefbaar houden van onze planeet. Want of je het nou wel of niet eens bent met klimaatwetenschappers: feit is gewoon dat we er een behoorlijk zooitje van hebben gemaakt. Als ik lees dat er een dode walvis aangespoeld is met meer dan 40 kilo plastic in z’n maag, kun je dat ook niet meer ontkennen.

Het vervelende van problemen is echter ook dat er een schuldige aangewezen wordt. Iets of iemand die je lekker de zwarte piet kunt toeschuiven. En media doen niets liever dan dat: dramatiseren, choqueren en schreeuwende (kranten)koppen scoren nou eenmaal. (meer…)

onsProat: “Zullen We Neu……?”

Oehoeehooee wat een vage titel! Jullie mogen zelf invullen wat ik bedoel. Maar waar ik het over wil hebben is communicatie. Heel onschuldig. Want daarin is de laatste decennia veel veranderd. De titel met wat ik bedoel komt nog aan bod trouwens.

In de mid-seventies werd ik geboren en ontwikkelde zich een nieuwe generatie (mijn pa en ma), die de oorlog net niet heeft meegemaakt. Zij ontwikkelden zichzelf, gingen studeren, kregen leuke banen en ze kwamen op voor hun eigen mening.

In de hippe eighties, waar de dames hun haar torenhoog toupeerden, was het volgens de geleerden vooral opkomen voor jezelf. Madonna en Prince waren megasterren die vooral druk met zichzelf waren, maar wel grote  stadions uitverkochten. Ik was zelf een keer bij een concert van Michael Jackson. Dat was toen nog een onaantastbare superster. Heel gaaf. In die jaren werd er vooral via videoclips op tv gecommuniceerd. Denk maar aan ‘Thriller’. Wat een vette videoclip was dat zeg. En daar werd veel over gesproken in mijn beleving.

In de nineties kwam de PC in ons leven en heel voorzichtig werden er de eerste websites gelanceerd. Communicatie verliep in die jaren met teksten en foto’s. Denk maar aan de SMS. Wat een uitvinding was dat toch zeg…..fantastisch. Wel 160 tekens gebruiken natuurlijk anders was het zonde van het sms-je! (meer…)

onsProat: 60

Het is bijna zover; vanaf volgende week geeft dit cijfer aan hoe lang ik besta. Behoorlijk confronterend is het. Het getal 50 vond ik nog niet angstaanjagend; een soort tweede jeugd vergeleken bij dit oud klinkende 60. Alsof de rollator lachend op me wacht; alsof het onzeker is hoe lang ik nog zelfstandig kan auto rijden; alsof ik de traplift al vast moet bestellen.

Gelukkig voel ik me gezond, energiek en veerkrachtig. Het gezond zijn zie ik steeds meer als het aller-belangrijkste. Niet als vanzelfsprekend maar als een groot cadeau. Mijn dagen zijn vrijwel altijd mudjevol hetgeen weinig tijd laat voor Overdenken van het Leven. Dat past ook niet zo goed bij mij.

Toch komen problemen met gezondheid op je pad. Bij je partner, familie, vrienden. En dat komt keihard aan. Het is van alle leeftijden en het  zet je leven op zijn kop. Onzekerheid is daarbij een irritante factor. Dus ja, ik krijg tot nu toe persoonlijk elke dag een cadeau; mijn gezondheid.

Leeftijd heeft wel wat met mij gedaan. Uiteraard de lichamelijke ongemakken als haaruitval, eindeloze gebitsrevisies, een buik die niet weg wil maar waar ik wel altijd een goed excuus voor heb (tja, daar heeft een tweeling in gezeten van elk vijf pond en daarna is het nooit meer goed gekomen met de uitgerekte spieren), een gezicht met kraaienpootjes en rimpeltjes, wallen onder de ogen, kortom; mijn lichaam draagt duidelijk de sporen van 60. En dat alles valt niet op te peppen met cosmetica. Erger nog; het accentueert de oneffenheden; tenzij je een ster bent in camoufleren.

Waar eerder dat felrode nagellakje heel verzorgd en pittig stond, lijkt het nu een tikkeltje ordinair. (meer…)

onsProat: Het Venetië van het Oosten

Hallo allemaal,

Het is groen met geel, niet vooruit te branden, en toch altijd net iets eerder bij de afslag dan jij dat bent….. de lestrekker van Relker.

Belemmert hij uw weg net zo vaak als die van mij ? Het stomme ding schiet niet op en de tijd tikt door. Ik heb altijd haast en al heb ik tijd zat dan nog ben ik ongeduldig. Gefrustreerd schakel ik terug naar de 2e versnelling van mijn auto. Er is niets aan te doen, de weg is smal en de trekker groot. Maar ach, wat loop ik mezelf toch weer druk te maken. Afgezien van een paar drempels, 4 stoplichten, enkele spoorwegovergangen en een lestrekker is er in Markelo eigenlijk niets dat onze weg belemmert. We hebben het goed voor elkaar in ons dorpje. Alleen een goeie slager en voldoende starterswoningen ontbreken als u het mij vraagt. (meer…)

onsProat: D’r an met de lippe

Wanneer het precies was weet ik niet meer, maar het moet een jaar of 15 geleden zijn geweest. Toen begon ik bewust te ‘oefenen’ om echte volzinnen in het dialect te praten. En dat klonk helemaal nergens naar, maar ik wilde het gewoon leren. Bij ons thuis praatten mijn ouders altijd dialect. Dat wil zeggen; wél met elkaar, maar nooit met mij en mijn zusje. Een bewuste keuze: mijn ouders vonden het beter om ons met de Nederlandse taal groot te brengen – dat leerden we op school immers ook.

Maar hè, wij zijn Tukkers en hebben ons ‘eigen’ dialect. En als je het niet spreekt, is het verdomd lastig om het je eigen te maken. Helemaal op latere leeftijd. Dialect verstaan is écht iets anders dan dialect praten. Toegegeven: ik doe het vaker niet, dan wel. En als het me ook maar iets ongemakkelijk wordt, schakel ik automatisch weer over op Nederlands. Maar ik dénk dan nog wel vaak in het dialect, zonder dat je er erg in hebt. En dan krijg je soms hilarische situaties.

Zo kan ik me nog een gesprek met mijn orthopeed herinneren. Hij vroeg me hoe het ging met mijn nieuwe heup (ik heb een plastic exemplaar gekregen vorig jaar). “Oh, ik ben goed te pas” zei ik. “Goed ‘te pas’?” zei hij met klemtoon op “te pas”, “maar zoveel mag u er nog helemaal niet mee lopen hoor!”.  Eh… ja. Dat dus. (meer…)

onsProat: #DOESLIEF!!

Dat is de afgelopen week gelanceerde campagne van SIRE, die bedoeld is om mensen bewust te maken van hufterig en asociaal gedrag. Het doel wat ze hiermee willen bereiken is dat we allemaal wat liever tegen elkaar gaan doen! Ik zeg…..hulde!

Een paar cijfers op een rij.
In 2018 is 53.265 keer het woord ‘klootzak’ getweet. Oké, dat is niet zo lief, maar ach, daar kan ik nog niet zo wakker van liggen. Ik vind ook wel eens iemand een klootzak. En dat zullen er ook wel wat van mij vinden. Dat boeit me eerlijk gezegd niet. Klootzak is toch een beetje een algemeen woord wat al snel gezegd wordt.
Maar waar ik dan wel van schrik is dat er vorig jaar 146.571 scheldtweets met het woord ‘kanker’ voorbij zijn gekomen!! Dat is bijna 3 keer zoveel als ‘klootzak’. Ik zou bijna willen tweeten dat ik ze alle 146.571 op de spreekwoordelijke ‘bek wil slaan’. Maar ja, #dasnietlief. En gezien het grote aantal, ook niet te doen natuurlijk. Maar het is verdorie toch verschrikkelijk dat er zo ontzettend veel mensen zijn die dat woord op zo’n slechte manier gebruiken? Waanzin. Dus in dat opzicht wil ik tegen die tweeters zeggen, denk na over wat je teweegbrengt met dat scheldwoord en #DOESLIEF. Maar denken jullie dat zulke mensen deze campagne snappen? Ik weet wel zeker van niet. Zijn ze te dom voor.

Wat ik persoonlijk een ontzettende ergernis vind is agressie of geweld tegen hulpverleners. Hoe haal je het in je botte hersens. In 2016 waren hier volgens de cijfers 7.502 verdachten van en een jaar later al 8.964. Dat is een toename van bijna 20 procent. In 1 jaar. Te gek voor woorden toch?
Nu wil het geval dat ik door een vervelende val van een vriend, die hierdoor helaas zijn enkel op 4 plaatsen heeft gebroken, voor het eerst van mijn leven vóórin een ambulance heb gezeten afgelopen week. Wat een ervaring!! Ik voerde, ondanks de situatie, een erg leuk gesprek met de dienstdoende ambulancechauffeur over het feit dat het gedrag van mensen de afgelopen jaren wel negatief veranderd was. Ik hemelde hem nog op dat ik veel respect voor hem en zijn collega’s heb. In het kader van #DOESLIEF was ik erg goed bezig vond ik zelf. Maar onder dat gesprek bekroop mij een kinderlijk verlangen! Iets wat me mijn hele leven al rete spannend lijkt en nu dichterbij was dan ooit. Dus ik besloot om de stoute schoenen aan te trekken en met mijn liefste en aardigste stem aan de nobele broeder te vragen…… “Mag de sirene aan?” (meer…)

onsProat: Stront aan de knikker

Het seizoen is “los”. Tractoren met drijfmest injectoren rijden af en aan. Beide hebben imposante afmetingen. Ze passen niet meer door een weide inrit van een hobby boertje. Injecteren vermindert de uitspoeling van mest en ammoniak vervluchtiging en het is tijdbesparend omdat de mest nadien niet ondergewerkt hoeft te worden. Bovendien – niet onbelangrijk – zou er minder stankoverlast zijn. Het beeld van de giertank in de wei met een soort sproeiende regenboog van vloeibare mest is verleden tijd.

Ik heb er volkomen begrip voor dat het moet gebeuren. En ik ben me ervan bewust dat agrariërs vanwege de mestwetgeving – net als door vele andere wetten die hun bedrijf raken – sterk aan banden worden gelegd. Ik kan me voorstellen dat het hun zelfstandigheid en daarmee hun werkplezier beperkt. Ondertussen kunnen we onze ogen niet kunnen sluiten voor de gevolgen op lange termijn en voor de generaties na ons. Dus ongelimiteerd mest produceren en daarna de bodem ermee verzadigen is niet zo duurzaam gedacht.

De geur van mest is wel een dingetje voor mij. Stel je voor: het is één van de eerste stralende dagen in het vroege voorjaar. Ik heb net een vrije dag en wil flink uitpakken door de was buiten te hangen, bedden te luchten en alles te luchten wat moeilijk te wassen is maar wel fris moet worden. Het spul hangt allemaal buiten, bij ons buitenaf op de hoeve, op de hele lange waslijn waar ik zo blij mee ben.

En daar komt de injector aanrijden. Het lijkt alsof de machine mij uitlacht. Er is voor mij geen “griep’n meer an” want de uitdagende lachebek met zijn tientallen armen werkt snel en heeft de mest al in de bodem voordat ik de dekbed overtrekken binnen heb. Gevolg: ’s avonds lig je in bed en het ruikt alsof je 100 scheten hebt gelaten terwijl je buikgriep hebt. Het blijft ook zo ruiken tot je opnieuw gewassen hebt en noodgedwongen de droger gebruikt. Als ik het overhemd strijk, waarvan ik gedacht heb dat het nog wel meevalt en dat die niet stinkt, komt mij direct een penetrante geur in de neus, die mij doet besluiten het kledingstuk acuut weer in de machine te gooien. (meer…)

onsProat