14e Jaargang | zaterdag 25 januari 2020

onsProat: Proost op de donor!

onsProat: Wie ben ik?

onsProat: Geluk in ‘n tuk
Klik op banner

onsProat: Markelo klimt!

Mooie Maarkelsen,

In mijn column van afgelopen juni schreef ik over mijn grote held Maarten van der Weijden. Met zijn zwemtochtje door de Friese wateren.
Ik benoemde dat ik door zijn prestatie was geprikkeld en samen met 2 anderen een beslissing had genomen waar ik later dit jaar op terug zou komen. Nu dus!

Laat ik beginnen met de 2 anderen die ik bedoel te noemen. Vriendjes Edwin Landeweerd en Jeroen Bouwmeester. Samen met mezelf vormen wij de formatie ‘Markelo klimt’. En wat houdt dat dan in hoor ik jullie denken?

Wij hebben dus besloten dat we volgend jaar 4 juni 2020 als team, onder de naam ‘Markelo klimt’, deelnemen aan de……… Alpe d’HuZes! (meer…)

onsProat: Hocus Pocus

Op 5 december komt het 8e boek uit van de vrouwelijke auteur J.K. Rowling. Getiteld ‘Wanneer worden wij normaal’. De schrijver creëert met Harry Potter in de hoofdrol een fantasywereld. De boeken worden niet uitsluitend als kinderboeken bestempeld, maar behandelen ook volwassen thema’s. Hoewel het eerste boek was getiteld ‘Harry Potter en de steen der wijzen’, wordt door Rowling minder op diepgang gemikt. Harry studeert aan Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus Pocus.

In het nieuwste boek, net niet tijdig gereed voor Halloween 2019, ligt de focus op Hocus Pocus. Tussen het 7e en 8e boek ligt een periode van 12 jaar ( 2007 tot nu). Pure horror trekt al lezend voorbij op het moment dat je de tekst visualiseert. Beschreven wordt de infiltratie in de Nederlandse Overheid en de beheksing daarvan. De Hocus Pocus leidt tot het geheel uit balans raken van ons land, onze provincies, ja zelfs tot in ons Markelo dringt de escalatie door. Potter ontwricht het normale leven op allerlei terreinen. Zijn filosofie lijkt te bestaan uit het zo moeilijk mogelijk maken van gemakkelijke dingen. (meer…)

onsProat: Saamhorigheid

Bijna buiten adem kom ik aan op de voetbal, want wie te laat is staat wissel of haalt na afloop een blaadje bier. Wind tegen op de Larenseweg, wind tegen op de Kattenberg, wind tegen op de Endemansdijk, twee slecht opgepompte banden en op mijn rug een grote onhandige voetbaltas. Het is een hele strijd, maar een uitstekende warming-up. Zonder bezwaar trotseer ik de elementen en trap ik stevig door. Zo’n 24 zondagen per jaar moet ik werken, maar vandaag ben ik vrij. Het natte kort gemaaide gras wacht. Graadje of 10 en een klein buitje regen; het weer is perfect. Die najaarswedstrijden in de maanden oktober en november vind ik de allermooiste. Glibberen en glijden, meterslange slidings, onzichtbare witte lijnen en bij elke ademteug snuif je op veld 3 en 4 de kippen van Oplaat regelrecht je neusvleugels in. Elke tegenstander, op uitzondering van een doorgewinterde pluimveehouder na, is hiermee in zijn nadeel. Het zijn de enige wedstrijden die we verliezen onder de mooiste omstandigheden. De rest verliezen we onder normale omstandigheden. Via een omweg van 13 jaar lidmaatschap en een chronisch gebrek aan talent kwam ik terecht bij Markelo 7. We zijn niet zo heel goed. Onze keeper wel, maar die moet vaak mee met de betere teams. Een paar jaar geleden kregen we zelfs de afgedankte sokken van het eerste. De gevoelens die ik kreeg, van het lopen op sokken die misschien wel van mijn grote neef Steven of de topscoorder van het 1e waren geweest, waren met geen pen te beschrijven. Ook dat seizoen waren we niet zo goed. Er werden bijvoorbeeld nog meer kinderen dan punten gemaakt. Maar het geeft niet. We voetballen met plezier en weten allemaal dat we de bal niet naar Peter moeten spelen als er een tegenstander binnen steenworp afstand van hem staat. (meer…)

onsProat: De boer is troef – deel 2

Ik schrijf graag over dingen die me bezighouden. Maar hoe goed ik ook probeer om dingen onder woorden te brengen; soms zijn ergens gewoon geen woorden voor. Dan zegt kippenvel genoeg. En dat had ik, toen ik een oneindig lange stoet met trekkers voorbij zag komen op het TV-scherm bij ons in de woonkamer. Eerlijk is eerlijk: ik heb er maar een thuiswerkdag van gemaakt afgelopen woensdag. Een paar minuten lang heb ik, met het geluid op ‘mute’, alleen maar naar live-verslag op TV zitten kijken. Geruisloos, zittend op het puntje van de bank, met mijn gezicht steunend op mijn handen. Ik kreeg kippenvel over m’n hele lijf. Wát een prachtbeelden en wat een krachtig protest. Daar mogen alle boeren in Nederland met recht trots op zijn.

Op het moment dat ik deze column schrijf, is het vrijdag 18 oktober, 14.00 uur. En zoals altijd, doe ik ook voor deze column wat ‘desk-research’ – dus google op ‘boerenprotest 2019’. Bij het intypen van die zoekterm ga ik er gemakshalve vanuit dat één van de eerste zoekresultaten ‘boeren maken statement richting politiek Den Haag’ of ‘honderden trekkers laten indruk achter’ zal zijn. Maar nee, niets van dat al.

De eerste hit? ‘Staatbosbeheer: Malieveld flink beschadigd door boerenprotest’ – AD.nl. De tweede en derde zijn van eenzelfde aard, van andere nieuwssites. We zijn nog geen 48 uur verder en de berichtgeving is overheersend negatief. Ik vraag me dan altijd af: wat gebeurt hier nou? Het viel me sowieso op dat er bij dit tweede protest veel (meer) negatieve berichtgeving naar buiten kwam – waarbij het voorval in Groningen uiteraard een terechte uitzondering is. Want een deur eruit rammen om een provinciehuis binnen te dringen: dat gaat echt te ver. Maar woensdagochtend hoorde ik al vrij vroeg ‘boeren negeren afzethekken’ en ‘de sfeer is grimmig’ voorbijkomen op de radio. (meer…)

onsProat: Vrij zijn

Soms dan lijkt het wel of we gevangen zijn in de vrijheid waarin we leven. Een ingewikkelde wereld waarin van alles gebeurt. Onlangs hebben we meegemaakt hoe onze boeren actie hebben ondernomen om zich te laten zien en horen in Den Haag. Onderzoek heeft er namelijk toe geleid dat de stikstofuitstoot zal verminderen als de veestapel drastisch wordt ingekrompen. Natuurlijk zit daar een kern van waarheid in. Ik vraag me alleen wel af in hoeverre resultaat wordt behaald door dit door te voeren. Zullen we problemen daarmee oplossen of verplaatsen? Of creëren we er aan de achterkant een aantal bij die wellicht ook slecht of nog slechter zijn voor het milieu. In de krant van gisteren stond dat ook vanuit de voedsel behoefte inkrimpen mogelijk is: Als in Twente de helft van het vee overblijft is er genoeg voedsel voor de inwoners van Twente. Sinds wanneer hebben we hekwerk rondom Twente staan? Welke vervangende bronnen van inkomsten kunnen we aanboren om de welvaart die we gewend zijn en de verzorgingsstaat op peil te houden?

Om in vrijheid te kunnen leven, te wonen en te werken hebben we elkaar nodig; boeren, burgers en buitenlui. Natuurlijk moeten we onderzoeken hoe het slimmer en beter kan. Hoe we kansen kunnen benutten om samen onze leefomgeving zo schoon mogelijk te houden. (meer…)

onsProat: Mijn vrijdag deel 2

Lieve mensen,

Ik heb een ontzettend leuke week gehad. Vooral mijn vrijdag was fantastisch.
6.45 uur opstaan
8.00 uur werken
15.30 uur boom snoeien
17.30 hardlopen
18.30 uur eten
20.00 uur koffie drinken
21.00 uur muziekavondje met Marijn
22.00 uur flesje wijn open getrokken
0.00 uur naar bed

Heb een fijne zondag,

Niek

onsProat: Mijn vrijdag

(hier schrijft een oma DUS wordt het een lang verhaal; sorry mensen)

Ik ben dankbaar dat het mij gegund is op onze kleinkinderen te mogen passen. Dat gebeurt op een vaste dag in de week – de vrijdag. In de ochtend Vajèn (3 jaar), Kai (2 jaar) en Mila (1 jaar). Om 12 uur komt Tijn (4 jaar ) er bij en om half 3 sluit Luuk (6 jaar) de rij. Een mini creche met 5 kids tot 6 uur. Dan komen hun ouders en gaan we allemaal samen aan tafel.

Ieder kind heeft zijn eigen gebruiksaanwijzing en karakter. Vajèn is in alles zelfstandig, ziet en hoort alles en wil daar uitleg over. Kai geniet enorm van het buitenleven, vindt techniek intrigerend en wil met de echte boormachine schroeven indraaien. Mila is altijd vrolijk, kan nog niet praten dus zet de sirene aan als ze iets wil, en graag rap een beetje. Tijn is altijd enthousiast, vindingrijk en heeft een prettig ondeugende uitstraling. Luuk heeft een levendige fantasie, is intelligent en voert onderhoudende conversaties. Melle vraagt geen negatieve aandacht en laat merken dat hij de kat uit de boom kijkt voordat hij besluit of en zo ja hoe hij de zaak gaat aanpakken. Ik merk bij alle kids dat ze veel van elkaar leren en zich overduidelijk happy voelen in gezelschap van andere kinderen, waar dan ook.

Zo’n vrijdag besteding naast een fulltime baan is topsport. Zeker als je een oma bent die wat structuur in de jonge leventjes wil brengen, nog wat aan opvoeding meent te moeten doen, en de lat nogal hoog legt ten aanzien van verantwoorde voeding – lees; overdosis aan vitamines – voor de hummeltjes. (meer…)

onsProat: ‘Miss Maarkel’

Haar uier is fantastisch, haar beenwerk droog en spijkerhard. Het melk typische vel zit als gegoten over haar wigvormige skelet. Van kop tot staart is ze fijn gebouwd en perfect in balans. 6 keer gekalfd, brede voorhand, sterke pas, enorm veel ras en een mooie lange nek. 

Het was me het koetje wel, de ‘Miss Maarkel’ van de familie Bronninkreef. Ik kan me er wel blind op staren en zou het liefst een hele stal vol willen hebben met koeien van dit kaliber. Maar helaas, pa is boer af en thuis hebben we al sinds 2003 geen koeien meer. Gisteren beleefden we in Markelo de 80e Fokveedag en ook wij deden mee. Veltkamp en ik, en in de veewagen 2 van Harrie’s mooiste koeien, genaamd Marijke en Jantien. 

Het is donderdag 19 september omstreeks half 12. Ik kan de slaap niet vatten en sla nog wat woorden op in mijn geheugen voor de column van aanstaande zondag. ‘Die Marijke toch’ denk ik bij mijzelf. Ik weet nog dat ik in juli 2012 voor het eerst haar mooie witte voorpootjes zag. Na maanden van wachten werd ze eindelijk geboren. Haar moeder staat me nog vers in het geheugen; net als Marijke een goede koe met mooie overgangen en een enorm vast en hoog uier. In 2015 liep ik 5e met Marijke op de Wintershow in Zwolle, en gisteren deden we alweer voor de 3e keer in Markelo mee. Ik heb haar al wel 100 keer gepoetst en nog steeds zitten de vlekken daar waar ze moeten zitten. Koeien zoals zij mag ik graag laten zien. Ik houd van de competitie en zie graag wat andere veehouders in huis hebben. Maar helaas, het clubje Markelose inzenders krimpt met het jaar. Het publiek wordt minder en onze catalogus wordt dunner en dunner. (meer…)

onsProat: Zorg eerst voor jezelf, daarna voor een ander

“Hoe was je vakantie?” vraag ik aan de verpleegkundige die mijn infuus klaarmaakt. Aan haar vlugge houding te zien, heeft ze eigenlijk geen tijd voor een ‘social talk’, maar ze geeft toch antwoord. En hoewel ik merk dat ze eigenlijk veel meer wil vertellen, hoor ik intussen ook de pieper afgaan. “Ben zo terug” zegt ze. 

Niet veel later komt ze op mijn kamer. “Sorry. Het is een beetje druk vandaag” – en ik zie dat ze wat gehaast verdergaat met het klaarzetten van alle spullen. “Alleen vandaag?” vraag ik. Ik zie een aarzelende blik. Even is het stil. Maar dan begint ze. “Nee, het gaat eigenlijk elke dag zo. Het is niet leuk meer. Ik draai al extra uren, doe wat ik kan. Maar nog steeds kom ik tijd tekort voor zorg aan de patiënt. Laat staan dat ik tijd heb om m’n koffie op te drinken. Collega’s vallen uit omdat ze de werkdruk niet meer aankunnen. Onze manager krijgt de gaten in de planning niet meer ingevuld. Het is echt ernstig”. Ik kijk naar haar serieuze, wanhopige blik als ze dit aan één stuk vertelt – en ik merk dat het me raakt. Zij, verpleegkundigen. Zij zijn het die altijd zo lief en aardig voor me zijn, alles doen om me het naar de zin te maken… waarom zitten zij nou juist in zo’n situatie? (meer…)

onsProat: Nazomeren

Als ik de bolchrysanten overal weer volop zie en de borden met walnoten met: ‘te koop’ erop langs de weg, bij de opritten dan denk ik: “tja… het is al weer zover…de tijd van nat en guur weer is in aantocht”. Binnenkort is het weer gedaan met de zomer!

We maken ons dan weer op voor de herfst. De hittegolven van meer dan 40 graden zijn we inmiddels al weer vergeten. Straks zie ik weer mensen met een rode, gele en oranje hoofdkleur. Niet van de zon, maar van het geworstel met het vallende blad van de bomen. Die bladeren hebben overigens dezelfde prachtige kleurschakering!
Gelukkig heb ik niet zoveel last van de bladziekte. Vanachter het raam, waar de regendruppels langs het glas lopen, kijk ik met genoegdoening naar het spel van de wind met de bladeren. Er is geen winnaar of verliezer; de wind komt namelijk uit verschillende hoeken om het huis waaien. Het spel blijft hetzelfde. Per keer verschilt de hoeveelheid blad dat meedoet.

Eigenlijk niets anders dan de organisatie van de verschillende evenementen die we deze zomer met elkaar hebben beleefd. Zij hebben keuzes gemaakt en wachten af hoe de wind waait, wat het publiek ervan vindt of ermee doet. (meer…)

onsProat