13e Jaargang | vrijdag 24 mei 2019

onsProat: Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet

onsProat: Vrijheid!

onsProat: Oranje rood wit blauw

Klik op banner

onsProat: Stront aan de knikker

Het seizoen is “los”. Tractoren met drijfmest injectoren rijden af en aan. Beide hebben imposante afmetingen. Ze passen niet meer door een weide inrit van een hobby boertje. Injecteren vermindert de uitspoeling van mest en ammoniak vervluchtiging en het is tijdbesparend omdat de mest nadien niet ondergewerkt hoeft te worden. Bovendien – niet onbelangrijk – zou er minder stankoverlast zijn. Het beeld van de giertank in de wei met een soort sproeiende regenboog van vloeibare mest is verleden tijd.

Ik heb er volkomen begrip voor dat het moet gebeuren. En ik ben me ervan bewust dat agrariërs vanwege de mestwetgeving – net als door vele andere wetten die hun bedrijf raken – sterk aan banden worden gelegd. Ik kan me voorstellen dat het hun zelfstandigheid en daarmee hun werkplezier beperkt. Ondertussen kunnen we onze ogen niet kunnen sluiten voor de gevolgen op lange termijn en voor de generaties na ons. Dus ongelimiteerd mest produceren en daarna de bodem ermee verzadigen is niet zo duurzaam gedacht.

De geur van mest is wel een dingetje voor mij. Stel je voor: het is één van de eerste stralende dagen in het vroege voorjaar. Ik heb net een vrije dag en wil flink uitpakken door de was buiten te hangen, bedden te luchten en alles te luchten wat moeilijk te wassen is maar wel fris moet worden. Het spul hangt allemaal buiten, bij ons buitenaf op de hoeve, op de hele lange waslijn waar ik zo blij mee ben.

En daar komt de injector aanrijden. Het lijkt alsof de machine mij uitlacht. Er is voor mij geen “griep’n meer an” want de uitdagende lachebek met zijn tientallen armen werkt snel en heeft de mest al in de bodem voordat ik de dekbed overtrekken binnen heb. Gevolg: ’s avonds lig je in bed en het ruikt alsof je 100 scheten hebt gelaten terwijl je buikgriep hebt. Het blijft ook zo ruiken tot je opnieuw gewassen hebt en noodgedwongen de droger gebruikt. Als ik het overhemd strijk, waarvan ik gedacht heb dat het nog wel meevalt en dat die niet stinkt, komt mij direct een penetrante geur in de neus, die mij doet besluiten het kledingstuk acuut weer in de machine te gooien. (meer…)

onsProat: Aan talent geen gebrek….

Gekleed in mijn groene John Deere overall en gewapend met een kleine schep, ging ik vroeger regelmatig met mijn vader op pad om hem te helpen met het werk op de boerderij. Mijn favoriete klusje was zand van de kuil gooien. Pa gooide het zand naar links, en ik gooide het zand naar rechts. Zand van de kuil gooien was altijd een flinke klus maar gelukkig maakten de mandarijntjes, die pa van tevoren verstopte in het zand het karwei voor ons beiden de moeite meer dan waard.

Ik wist het al van jongs af aan, ik wilde boer, profvoetballer of loonwerker worden. Voor mijn 6e verjaardag mocht ik op voetbal en kwam ik net als vele anderen terecht onder de vleugels van Gerrit Tjoonk. Gerrit leerde ons van alles, dribbelen, koppen, schieten, noem maar op. De eerste wedstrijd, die ik speelde op de gebruikte schoenen van mijn neef Steven, herinner ik mij nog goed. Profvoetballer worden zat er voor mij niet in. Ik had geen talent.

Bij mijn neef Steven verliep het anders, hij strikte niet zogenaamd zijn veters omdat hij moe was en was niet afgeleid als er tijdens de wedstrijd een trekker voorbij kwam rijden. Voetbal stroomt namelijk al generaties lang door de aderen van de familie Bloemen. Lang voordat ik begon te voetballen stond ik al met 1-0 achter.
Voetbal zit niet in het DNA van mijn familie, ma heeft niets met voetbal en pa heeft wel gevoetbald maar was letterlijk en figuurlijk een schaduwspits. Hij was er wel maar je zag hem niet. Voor mij viel er geen voetbaltalent te erven en al deed Gerrit nog zo zijn best en trok hij wel 100 keer mijn oren er bijna af, ik had nou eenmaal andere talenten. (meer…)

onsProat: Rode oortjes

Als je op Google zoekt op het woord “column”, levert het onder andere dit op: “Van een column verwacht je een mooie schrijfstijl en een duidelijke mening. Een column mag shockeren. Graag zelfs. Al schrijvende mag je de grenzen best overschrijden. De lezer verwacht van een column een nieuwe invalshoek”.

Dus, hou je vast. Want ik ga het ergens over hebben waar iedereen wel een gevoel of mening over heeft: porno.

Jaja, Markelo. Porno. Je kunt nu nog stoppen met lezen als je dit toch echt te ver gaat. Voor anderen, toch wel nieuwsgierigen onder ons, ga ik hieronder verder. (meer…)

onsProat: Guilty pleasure!

Oké, oké, oké, ik geef het toe! Ik heb oprecht een ontzettende guilty pleasure! 

Voor de niet Engels sprekenden of de oudere generatie….de exacte Nederlandse betekenis is; ” ‘iets waaraan men stiekem genoegen beleeft hoewel men weet dat het eigenlijk niet hoort; stiekeme geneugte; heimelijk pleziertje.” 

Nou, ik zal jullie verklappen wat de mijne is. Ik heb hem namelijk afgelopen vrijdag beleefd bij De Haverkamp. Mamma Mia, here I go again……..ABBA!! Ik vind het zelf ook echt te slecht voor woorden, maar daarom is het dus ook een guilty pleasure. Ik ga er ook geen doekjes om winden. In de auto naar Zuid-Frankrijk, op een vage zondagmiddag met wijn of zoals afgelopen vrijdag. Meeblèren met Abba! Ge-wel-dig!

Maar wees eerlijk, iedereen heeft toch guilty pleasures? Niemand in mijn omgeving kijkt naar omroep Max. Want dat is niet hip en kan echt niet! “Oh nee, dat programma kijk ik nooit, echt verschrikkelijk”, wordt er dan gezegd. Ik kijk dus wel. En wel naar 2 programma’s.”We zijn er bijna”. Geweldig om te zien hoe Beppie, met de krulspelden in, de was in Italië ophangt aan de caravan. De andere is “Droomhuis gezocht”. Je wéét gewoon dat het een georganiseerd programma is en niemand écht een huis zoekt, maar toch is het fantastisch om te zien welke oerkreten er los komen als ze een mooi huis zien. De kijkcijfers zijn torenhoog, maar niemand kijkt er dus naar als je ernaar vraagt. Ja, ja….waar komen die cijfers dán vandaan? Precies…guilty pleasure. (meer…)

onsProat: Goed nieuws

Dat is goed nieuws: de Grösmeijers op vrijdagmiddag in de tent bij het Dorpsfeest.

Hilko: dat doe je perfect! Verandering; en in goed overleg met die muzikale talenten. Dat is voorzitterschap op z’n Maarkels.

Als ex voorzitter van het Dorpsfeest heb ik bijzonder goede herinneringen aan de “kapel” zoals we die in de volksmond noemen. En respect ook. In mijn tijd was hun eerste optreden van het Feestweekend het ophalen van de Schutterskoning van het vorige jaar. ’s Ochtends heel vroeg verzamelen, koffie en broodje, en dan op weg. Van hen wordt constant een goed humeur verwacht en het vermogen om te “bloazn”. Ook van de leden die het op de vrijdagavond in de tent nog laat hebben gemaakt. Het heeft Maarkelse charme dat zowel kapel als genodigden op dat tijdstip nog niet op hun scherpst zijn.  Een goede vriend van ons is al meerdere keren schutterskoning geweest, en ook zijn zoon viel die eer te beurt. We hebben het festijn  van dichtbij meegemaakt. De kapel maakt er altijd een onmeunig mooi feest van. Met de koning op de wagen gaat het richting vogelschietterrein, waar de kapel in alle weersomstandigheden de kogelregen ondersteunt met vrolijke noten. En ze zien er blij uit en doen erg hun best. Ik weet dat ze het zelf ook onwijs gezellig vinden. (meer…)

onsProat: Afslag gemist

Dag allemaal,

Het overkomt me maar wat vaak, de afslag missen of informatie totaal niet meekrijgen omdat ik op dat moment 2 dingen tegelijk aan het doen ben of omdat ik simpelweg niet goed oplet. Neem nou 2e kerstdag, een verkeerd genomen afslag kostte mij de titel bij de kerstcrossloop en een verkeerd opgevolgde instructie zorgde ervoor, dat ik tijdens de zeepkistenrace van de PJGO een sanitair bezoek maakte in het verkeerde huis. Het is allemaal geen ramp en we denken er met een lach aan terug, maar komend jaar wil ik er toch aan gaan werken. Goede voornemens laten we maar zeggen.

Mijn goede voornemens beginnen vandaag, het is alweer 2 jaar geleden dat ik voor het laatst heb geskied en nu is het zover. Ik ga voor de 3e keer skiën in het prachtige Winterberg. De eerste keer weet ik nog goed, de instructie “hoe te sturen” en “hoe te remmen” gingen volledig aan mij voorbij en mijn eerste echte afdaling was een regelrechte ramp. Kom maar mee Mösker, deze afdaling kun jij ook wel zeiden de ervaren skiërs tegen mij. Die bult met sneeuw was echt enorm en mijn ervaring heel erg klein, de snelheid te hoog en de remweg heb ik volledig gemist. Vandaag doe ik het dunnetjes over maar dan wel met een zwaar anker, een lang stuk touw en een goede helm. (meer…)

onsProat: Foutje, bedankt

Zo, hallo dan. Mijn eerste echte column nu! En die is meteen veel langer geworden dan dat ik eigenlijk zou willen.

Want ik heb deze week wel een paar keer moeten nadenken over wat ik zou opschrijven. Laat ik er maar geen doekjes om winden: dat komt door de column van vorige week. Ik ben ervan geschrokken. Niet eens zozeer om de inhoud van de column – want dat mag de columnist zelf bepalen. En ook niet van de daaropvolgende reactie van de redactie.
Waar ik het meest van ben geschrokken, is de aard van een aantal reacties onder de bewuste Facebookberichten. Voor de duidelijkheid; reacties plaatsen vind ik niet verkeerd. Maar sommigen vonden het blijkbaar nodig om digitaal hun gal te spuwen in de vorm van (voor)oordelen die men heeft. En dat slaat echt hélemaal nergens op. Ik heb er geen goed woord voor over.

Naast het feit dat ik een paar mensen heel graag op een cursus “hoe schrijf ik correct Nederlands?” zou willen sturen, wil ik er nog één ding over zeggen: denk beter na. Denk na over wát je schrijft en wie het allemaal kunnen lezen. En daarmee basta.

Het is halfweg januari. En laat ik eerlijk zijn; het is mijn minst favoriete maand van het jaar. Het weer is prut, de feestdagen zijn achter de rug en het voorjaar lijkt nog mijlen ver weg. Maar gelukkig gaven de laatste paar dagen van december genoeg energie om januari mee door te komen. Want wat was de Maarkelse Kwis toch geweldig gaaf! Ik hoor nog wel eens van die azijnpissers over dat er “in Markelo nooit zoveel georganiseerd wordt” of dat het “altijd dezelfde dingen” zijn. Bah. Het is zó makkelijk om dit soort commentaar te leveren. Ik krijg er altijd groengele uitslag van. Organiseer dan zelf eens wat zeg. (meer…)

onsProat: Markelo Machtig Mooi

Wat wordt Markelo dit jaar machtig mooi met een Kaasplein vol met winkeltjes en horeca, een nieuwe school, een nieuw appartementen complex op Görkink, evenals de nieuwe begeleid wonen appartementen op de plek van het voormalig ontspannings gebouw voor de JP van de Bent stichting, nieuwe winkels onder de “Swaen’ in plaats van Schuurman en Etos, de nieuwe appartementen die komen in het huidige pand van Countus, de nieuwe winkel van Univé, de nieuwe autogarage van Dijkstra, nieuwe huizen aan de A. ten Hovestraat, nieuwe huizen aan de Potdijk, nieuwe huizen aan de Effinck, nieuwe huizen in Stokkum, nieuwe huizen op de rood voor rood locaties, en een nieuw aangelegd dorpscentrum, PRACHTIG!! Maar ik schrik wakker, wat een mooie droom, alles in kannen en kruiken. Maar helaas is niet alles te realiseren, voor enkele projecten is simpelweg geen geld en andere mooie projecten zijn de buurtbewoners weer tegen. (Not in my back yard) Maar laten we hopen dat de meeste projecten WEL doorgaan en zo Markelo weer een beetje leefbaarder en mooier maken, mijn zegen hebben ze.

Even terugkomen op de Univé winkel, daar wilden ze ons ook nog aan mee laten betalen. Onze auto verzekering werd zomaar 193,00 euro duurder dan in 2018. Er maar eens even een belletje aan gewaagt en ja hoor, een kul reden, iets met eventuele schadereparatie keuze. 193 euro snel weer in mindering gebracht. Mooi geprobeerd maar daar trappen wij niet in. Je moet alles nakijken tegenwoordig, jammer! Ook de leegloop bij Countus boezemt mij angst in, veel personeel is gaan lopen na het aanstellen van een nieuwe manager. Ook een adviseursbureau kan dus blijkbaar verkeerde keuzes maken. (meer…)

onsProat: Negatief en positief!

Ik val direct maar met de deur in huis in het nieuwe jaar. Helaas wel een beetje negatief. Oude tradities. Ze maken me soms zuur! Alhoewel bepaalde tradities erg mooi en waardevol zijn is er 1 die ik erg stom vind. En dat heb ik al eens eerder aangegeven op deze plek. En dat is het jaarlijkse slepp’n naar het Beaufort. Ik heb er werkelijk waar nog nooit een biet van gesnapt. Het van A naar B slepen van dingen die meestal tien keer zo zwaar zijn als jezelf. Hoe gek moet je dan toch zijn?
Maar goed, tradities zijn er om in ere te worden gehouden, maar als ze uitlopen op regelrechte vernieling mag je mij lek schieten om het te snappen. Maar ik vind het echt te gek om los te lopen dat iemand ermee weg komt als ze een mega kerstboom met verlichting en al vernielen en half Markelo doorslepen. Of de bloembakken bij de molen om zeep helpen. Of de gevel van Tuthola van Wilma Visser vernielen door een bankje te slopen. Of later deze week een nitraatbom gooien waardoor er 7 ruiten sneuvelen in het huis van een oude vrouw. Want of je het nu met me eens bent of niet, je kunt toch niet met droge ogen zeggen dat het géén vernieling is. Regelrecht vandalisme is het. Ik zal wel een zeiksnor worden, maar tradities moeten leuk zijn. En dit is verre van leuk. Heb dan ook het lef om een nieuwe traditie te ontwikkelen en ruim de bende later zelf op. Maar meestal hebben ze niet zoveel ballen. Lieve burgemeester Ellen Nauta, wat mij betreft betaald u de dienstdoende politie driedubbel uit op de nacht van oud naar nieuw met een mega versterkt team. En als er iemand wat vernielt gewoon arresteren. Dat zal ze leren. Hopelijk gaan ze dan nadenken over wat tradities zijn en inhouden! Maar dat dit het in ieder geval NIET is! (meer…)

onsProat: Fijne Feestdagen

“Fijne feestdagen!” “Ja dank je, jullie ook!”

In deze weken een veelgehoorde kreet. Het kan een wens zijn die geuit wordt nadat mensen een lang gesprek met elkaar gehad hebben. Maar vaker is het een wens die zo even in het voorbijgaan klinkt. Wel gemeend, maar vluchtig. Omdat het er een beetje bij hoort aan het einde van het jaar.

Soms heb ik geen idee of die ander wel fijne feestdagen tegemoet gaat. Maar ja, ik zie diegene tijdens het boodschappen doen, of bij het tankstation, of bij de pinautomaat. En ik heb haast, want ik moet nog van alles doen en de klok tikt door. Mijn verstand en mijn hart zeggen dat ik best wel wat langer met die ander in gesprek wil. Om te horen hoe het echt met hem gaat. Wat hem deze dagen bezighoudt. Of hij gezond is en zo niet, wat de verwachtingen zijn voor herstel. Is er een vervelend traject te gaan, hoe gaat hij daarmee om en kan zijn partner ermee omgaan?

Is die ander eenzaam, is hij depressief, speelt er sores op het werk of huisvestingsproblematiek?

Is er een familievete, zijn er zorgen om de kinderen of is er ondraaglijke mantelzorg?

Of is er juist reden tot vrolijkheid? Vanwege een geboorte, een huwelijk, een jubileum, een nieuwe baan of een knappe prestatie op sportgebied? Is er een uitdaging in de vrije tijd besteding of was er een gezellige bijeenkomst met bijvoorbeeld kameraden? (meer…)

onsProat