onsProat - Maarkelsnieuws.nl Maarkelsnieuws.nl

onsProat: Ingewikkeld

9 maart 2025 06:01

Een tijdje geleden had ik het plan opgevat om 'even' een bankrekening op te heffen. Simpel iets dacht ik, moet via de bank-app mogelijk zijn. Dat lukte niet. Dan maar gebeld want je kunt niet meer even 'simpel' langs de bank. De efficiëntie en bezuinigingsslagen van banken hebben deze bijna totaal weggeveegd uit onze samenleving. Na verschillende keren van de een naar de ander doorverbonden te zijn, bleek bellen ook niet tot een gewenste oplossing te leiden. Het was ingewikkeld, zei men. Dit kwam door details die ik u zal besparen maar die voor niemand direct duidelijk waren. Ik had het even laten liggen maar het moest toch opgelost worden. Toch maar weer eens een belletje gepleegd naar een andere afdeling. Ik heb drie kwartier aan de lijn gehangen maar nadat ik iemand aan de lijn had was het uiteindelijk binnen 2 minuten opgelost. Hoe moeilijk kan het zijn. Moeilijk dus. Men hangt vast, denk ik, in allerlei procedures, protocollen, regels en wetgeving die waarschijnlijk de communicatie onderling ook nog eens moelijker maken. Hoe simpel was het leven toen je gewoon naar een loket kon lopen en dan al je zaken in een keer kon regelen. (meer…)

Lees meer

onsProat: Diverse soorten kriebels

2 maart 2025 06:01

Ik zie hem daar nog staan! In de uitloop van de melkstal, die spits toeloopt, zodat wij er wel doorheen kunnen maar een koe niet. Hij was op de onderste pijpen gaan staan, en torende zo hoog boven de koeien uit. Armen gestrekt, zoals in de meest bekende scene uit de Titanic. "We are sinking, we are sinking", riep hij in het gebroken Engels naar ons. De koeien keken hem aan, alsof ze dachten 'idioot wat doe jij daar'. En wij verscheurden ons van het lachen, want het leek bijzonder komisch om deze grote, grofgebouwde man daar te zien staan, onder aanschouwend oog van alle koeien. Wij zagen de humor er wel van in. En vinden humor op de werkvloer ook zeker belangrijk. Maar heel eerlijk, af en toe geeft het werken met mensen uit een andere cultuur naast deze lach-kriebels ook wel irritatie-kriebels. Deze maand 7 jaar geleden namen we de boerderij hier in het Zuiden van Denemarken over. Op dat moment was er een Roemeense medewerkster, ook haar namen we erbij over. Wij spraken nog geen geen Deens, maar zij geen Deens en geen Engels. ’Yes, I know’, was het enigste wat ze zeggen kon. Wij dachten in het begin vaak, laat dat ‘I know’ maar achterwege, want er viel op dat moment nog veel te leren. Zij trouwde, werd zwanger en nam ontslag. En zo kwam onze huidige medewerker op ons pad. Begin 2022 haalde ik hem op van het vliegveld, want hij kwam zonder enige ervaring in de landbouw deze kant op. Beter gezegd hij had altijd bij de waterpolitie gezeten op de Zwarte zee in Roemenie. Als je even een kaart voor je pakt en kijkt welke landen hier aan grenzen, kun je jezelf wel voorstellen dat er op deze zee meer gebeurt dan voor onze oren en ogen bedoeld is! (meer…)

Lees meer

onsProat: Mantelzorg

23 februari 2025 06:01

Een vriendin van me publiceerde deze week een hele mooie blog over haar manier van mantelzorg combineren met haar werk en het opstarten van een eigen bedrijfje. Dit zette me opnieuw aan het denken want ook ik ken het. Aan de ene kant was ik mantelzorger en probeer je dit zo goed mogelijk te doen maar soms schiet je in een spagaat. Je moet naar je werk maar kan ik haar nu wel alleen laten, waar kan ik een beroep op doen en is het wel juist dat ik mijn dochters ook zoveel laat bijspringen? Vanuit mijn eigen verleden weet ik dat ik dit laatste later niet meer erg vond maar op het moment dat je als puber bij opoe moest blijven, het niet altijd prettig vond. Het is zoals het is en je past je aan op dat moment. Ook mijn dochters deden dat en accepteerden hoe de situatie was. Achteraf hebben ze er veel van geleerd en hierdoor ook begrip voor anderen die in deze positie zitten. De band met oma is nog steeds belangrijk ook al kent ze ze hen nu niet altijd meer. Het is weer volop in het nieuws; Dementie en de gevolgen hiervan. Afgelopen week in het programma Focus, dementie op jonge leeftijd. Hierin lieten wetenschappers zien hoe ze onderzoek doen naar betere diagnostiek en behandeling. Dementie op jonge leeftijd wat vastgesteld wordt op leeftijden tussen 40 en 65 jaar. Een interview met een echtgenote waarbij het bij haar man vastgesteld werd toen de kinderen nog heel klein waren. Dementie op jonge leeftijd kenmerkt zich niet door de vergeetachtigheid maar vaak door het onvermogen te handelen of initiatieven te nemen, niet meer weten hoe je iets praktisch moet doen, door gedragsveranderingen, door niet meer goed op woorden te kunnen komen of zinnen te maken en door niet goed te kunnen zien waarbij het niet aan de ogen ligt maar aan de verbinding met de hersenen. Dit lijstje is niet compleet maar werd in dit programma uitgelicht. Voor je op die leeftijden aan dementie denkt en er een daadwerkelijke diagnose is, ben je vaak al ver in het proces en is er al heel wat gebeurt zoals het verlies van een baan of bijv. een scheiding. Wat een nare ziekte is dit ook, iemand blijft fysiek wel aanwezig maar is er niet meer. Wat de ene dag nog lukt, kan de andere dag niet meer, enz, enz. En dan maar hopen dat je de juiste begeleiding kunt vinden hierin. Ook bij oudere mensen met dementie is de beginfase vaak vaag en angstig voor zowel degene zelf als de omgeving. En het komt zoveel voor dat iedereen er ergens in hun leven wel mee te maken krijgt. Zo kun je ongevraagd mantelzorger worden. (meer…)

Lees meer

onsProat: Kennismaking met SC Markelo

16 februari 2025 06:01

Toen ik indertijd van school kwam en bij het waterschap ging werden, was het de bedoeling om na een jaar ergens anders te solliciteren en dan uiteraard in Brabant. Het werk bij de Schipbeek vond ik heel mooi. Hoewel het ook veel schrijfwerk was en later typewerk, kon ik ook al vaak de buitendienst in. Vooral het regelen van de stuwen en hiermee de waterstand in te stellen in de beken en sloten hoorde tot de favoriete werkzaamheden. Dit betekende ook dat ik in het weekend vaker beschikbaar moest zijn om ingezet te kunnen worden als het werk erom vroeg. Daarom kwam ik in een vakantiehuisje behorende tot het hotel De Markelose Berg. In het hotel zat indertijd gedurende drie maanden een opvanggroep van de politie. Het waren een vijftal politieagenten die na hun opleiding, een soort van stage liepen bij het korps in Markelo. De eerste groep waren 4 mannen en 1 vrouw met de voornaam Corrie. In Markelo, werden ze dan ook Corrie en de Rekels genoemd. (meer…)

Lees meer

onsProat: Hoffelijk

9 februari 2025 06:01

Met een redelijk tempo liep ik door het ziekenhuis richting de roltrap en uitgang. Er liepen wat mensen voor mij en ik sloot aan in de rij. Voor mij liep een keurig nette heer van ongeveer midden 70. Hij voelde mij waarschijnlijk aankomen stappen en draaide zich om bij de roltrap. Lachend keek hij mij aan en zei “Gaat u maar voor mevrouw”. “Nee, zo’n haast heb ik niet hoor”, zei ik lachend en enigszins beschaamd. “Dames gaan voor” zei hij lachend. Ik stapte de trap op met mijn koffertje en zei: “Wat aardig! Hartelijk bedankt, dat overkomt mij niet vaak meer.” We babbelden nog wat verder en hij gaf aan dat hij vond dat dit zo hoorde. Ik wenste hem een fijne dag en hij mij ook en zo ging ieder zijns weegs. Een hoffelijke man. (meer…)

Lees meer

onsProat: Een goede leer

2 februari 2025 06:01

’Mam, we hebben een beetje dom gedaan. Je krijgt vast bericht van een van de leraren’, schrijft onze Allison mij. Om het hele voorval moesten wij vooral lachen, omdat ze geen zin hadden in de les was ze met een vriendin uit het raam geklommen en hadden ze zich verstopt achter een van de gebouwen op het terrein. Het resultaat van hun actie stelde niet zoveel voor, de beide meiden moesten op gesprek komen, en uitleggen waarom ze dit gedaan hadden. De leraar had gedacht dat ze stiekem zaten te roken. Maar dit bleek niet zo te zijn. Wij als ouders werden hier enkel van op de hoogte gesteld via een mailtje. Ik vraag me af of deze aanpak helpt, een volgende keer klimmen ze zo weer uit het raam. Als ze slim zijn lopen ze dan het bos in, dat maakt het zoeken iets moeilijker! Maar dat heb ik als ouder maar niet gezegd. (meer…)

Lees meer

onsProat: Ummezeen

26 januari 2025 06:01

Dit jaar bestaat het Stokkums Toneel 50 jaar. Dit is een bijzonder jubileum want 50 jaar toneelstukken vinden die mensen de moeite waard vinden om te bezoeken, is best moeilijk. Vorige week hebben we in Markelo afscheid moeten nemen van de oprichter van het Stokkums toneel; Jan ten Hove. Jan kon prachtig vertellen over het begin van het Stokkums toneel. Hoe hij een toneelstuk in Winterswijk had gezien en met zijn Dineke besprak hoe hij aan informatie daarover kon komen. Hoe hij op een zondagochtend naar Winterswijk ging en daar rondreed op de tijd dat de kerk uitging om te kijken of hij mensen zag die hij herkende van het toneelstuk. En hoe dat dus ook gelukt is. Nu zou je ze via social media benaderen maar dat hadden ze toen nog niet. Jan kon toneelstukken die hij had gezien, zodanig bewerken dat het in Stokkum ook actueel was en de mensen aansprak. Niet alleen dat eerste toneelstuk, maar nog veel stukken nadien. Het was zijn grootste hobby. (meer…)

Lees meer

onsProat: Een Markeloër die burgemeester werd

19 januari 2025 06:01

Mijn eerste kostadres toen ik in 1976 kwam werken bij het waterschap, was bij mevrouw Lonink aan de Prinses Irenestraat. Gerritje, zoals ze door Markeloërs werd aangesproken, was de moeder van Jan Lonink, de latere burgemeester van onder andere Rijssen-Holten. Vorig jaar juni had de activiteitencommissie van de Martinuskerk Jan uitgenodigd voor een gesprek met hem in de kerk. Helaas kon ik die avond niet, maar degene die ik gesproken heb, waren onder de indruk van zijn verhalen en openhartige uitspraken die hij had gedaan. Jan kwam veel thuis bij zijn moeder en daarom was hij één van de eerste mensen in Markelo, die me veel kon vertellen over Markelo. Jan voetbalde in het 2e elftal van SC Markelo en zat in de redactie van Schijnbeweging. Ik kon het goed met hem vinden en als hij thuis was, gingen we weleens toeren met zijn oranje-witte eend. Uiteraard over de Holterberg met de bloeiende paarse heide. Later in het jaar toen de avonden korter werden schaakten we vaak. Dammen kon ik wel maar schaken was wel moeilijker en het lukte dan ook nooit om van Jan te winnen. Tot op een avond dat hij er de gedachte niet zo goed bij had en ik hem schaakmat kon zetten. Ik plaagde hem er wel eens mee, maar hij lachte het zo weg. Achteraf begreep ik waarom. (meer…)

Lees meer