Afgelopen donderdagavond liet ik mijn auto bij de buurman staan zodat er vrijdagochtend een klein deukje uitgehaald kon worden (buiten mijn schuld om erin gekomen ditmaal). Vrijdagochtend kreeg ik een appje met een foto van hem met de plek waar hij de autosleutel neer had gelegd zodat ik die kon pakken. We hadden een korte tijd thuis, snel weer bij Wilfred in de auto gestapt en op naar de buren. Maar geen van beide herkenden we de sleutelplek bij hen. We hadden ons al afgevraagd waar zij desbetreffend kratje hadden staan. Toen we aan kwam rijden, stond de tv aan dus gelukkig was er iemand thuis. De auto zag ik niet staan maar misschien stond deze nog in de schuur.
Wilfred reed door naar zijn werk en ik liep naar binnen.
Daar werd ik heel raar aangekeken door de mannen des huizes; wat kom je doen? Op mijn vraag waar de auto stond vroeg de buurman of ik de foto niet had gezien. Ja dat had ik maar ik herkende de plek niet. Na nog een enigszins verwarrend gesprek, kwam het verlossende bericht. De auto stond al lang bij onszelf thuis in de garage en de sleutel lag dus ook bij ons thuis...... (meer…)
Vrouwen kunnen nu door scrollen.
Als je naar de televisie kijkt, ontkom je er niet aan: Die ellendige, vreselijke reclame tussen de programma’s door. Vooral de loterijen hebben er een handje van om steeds dezelfde reclame uit te zenden, om je maar aan te zetten een lot te kopen. Maar wat me toch wel erg verbaasd is het spotje van de overheid. Vier vrienden, gezellig aan een tafel gezeten worden bediend met een biertje door een leuke jonge meid. Er mankeert haar niets: honderd punten, het maximaal haalbare. Dat is deze jongens ook niet ontgaan en reageren: “Zo, dat ziet er lekker uit …….. en die biertjes ook”. Als de jongedame weg is, reageert een ander nog “Heb je die koplampen gezien”? Er ontstaat in de groep reuring over het feit dat dit niet meer kan. In het filmpje gaat het erover dat wat je denkt niet moet zeggen, want dit riekt naar grensoverschrijdend gedrag en dat is niet wenselijk. (meer…)
We zijn al weer aan bijna aan het eind van het jaar gekomen en verschillende feestelijkheden liggen in het verschiet. Te beginnen met het Sinterklaasfeest. Sinterklaas is gisteren weer gearriveerd in ons land, zo ook in Markelo. Een kinderfeest beginnend met een mooie intocht van Sinterklaas, hieraan heeft menig kind ook groter kind, mooie herinneringen. Spannend soms, maar vooral leuk.
Nu blijkt echter dat de kinderen in Yerseke het dit jaar zonder Sinterklaasintocht moesten doen omdat men 'zorgen heeft over protesten en veiligheid' volgens het nieuws van afgelopen donderdag. Wat ontzettend jammer dat het op deze manier moet gaan en ten koste gaat van de kinderen. Ga met elkaar in gesprek en hou het buiten het zichtveld van kinderen. De glans van het mooie feest, een eeuwenoude traditie die diep geworteld is in de Nederlandse cultuur, gaat verloren op deze manier. (meer…)
In Denemarken slaat de decembergekte al toe, zodra de scholen in augustus weer beginnen. In september kan een Deen je al vragen wat de plannen zijn met jule-aften, kerstavond. En dat is echt geen grap. Nog steeds moet ik er een beetje om lachen, terwijl mijn pedicure mij al jaar na jaar vraagt wat onze plannen zijn. Inmiddels vult ze zelf het antwoord al in, jullie hebben geen speciale traditie he? Nee klopt, wij eten niet standaard flæskesteg, brune og hvide kartofler med brun sovs, hvidkøl en als toetje risalamande.
De Deense kerst is een feest met vaste rituelen. Wie de amandel in zijn rijstepap vindt, krijgt een extra cadeautje. Het hoogtepunt van de avond, met de hele familie de kerstboom optuigen. Daarna met zijn allen hand in hand dansend om de kerstboom kerstliederen zingend. Dit laatste kende ik uit een verhaal van Astrid Lindgren, weliswaar Zweeds, maar ook daar kennen ze dezelfde tradities. Als kind kon ik helemaal opgaan in deze verhalen, waarvan ik dacht dat het fantasie was. En dat kwam helemaal door de kronen met brandende kaarsen die ze op hun hoofd droegen. Want ook de kroon met kaarsen bestaat werkelijk. Ze wordt gedragen op 13 december, tijdens het Luciafeest, het feest van het licht. En ja, ze zingen er echt bij: een lied over het licht dat met trots wordt gedragen. Tegenwoordig zijn de echte kaarsen vervangen door ledlampjes, maar het blijft een betoverend gezicht. (meer…)
Deze column zou natuurlijk over de uitslag van de verkiezingen moeten gaan. Afgelopen week maar ook de weken ervoor stond in het teken van deze verkiezingen. Kranten, tv, social media, je kon er niet omheen en dat moet ook niet. Als stemgerechtigden heb je een verantwoordelijkheid hierbij. Maar omdat we nu weten hoe er in Nederland gestemd is en het verder toch nog even weer afwachten is, kan ik het wel over iets anders gaan hebben.
Maar ja, wat dan....
Soms hoop ik in de week dat ik aan de beurt ben om de column te schrijven, wat nog steeds echt niet vanzelf gaat, dat ik tijdens het boodschappen halen inspiratie opdoe. Dat klinkt misschien raar maar soms voer je een heel mooi gesprek en dat kan een goede aanleiding zijn voor een verhaal. Dit keer begon het net voor het boodschappen doen tijdens het maken van het boodschappenbriefje. Dit deed me denken aan iets anders.
Vorige week zaterdag was er namelijk een vooropdracht van de Maarkelse Kwis, hierbij kregen de teams de opdracht om met spullen te komen waarvan dit in het Maarkels dialect stond beschreven. Één kovak, één tuugpinne, twee elezen, één stuk scheurewark en één wasseldook. Mooi gevonden woorden en het meeste ook wel herkenbaar, al was het door de oudere generatie.
De wasseldook gebruik ik ook dagelijks, zowel het woord als het doekje op zich. Ook mijn kinderen gebruikten dit woord. Zo kon het gebeuren dat de oudste in de kleuterklas heel netjes aan de juf vroeg: "Juf, mag ik de wasseldoek want ik heb geknoeid". De juf vertelde dit met een grote lach, gelukkig wist zij ook wat er bedoeld werd. (meer…)
Je kunt er de laatste tijd niet omheen. Tijdens het fietsen of wandelen moet je je tussen de eikels manoeuvreren. Volgens de biologen zouden er dit jaar bijna 4,7 miljoen kilo eikels uit de bomen vallen op de paden en wegen. Tel je daar de eikels bij op die op de A12 zitten of liggen of die hooligans, relschoppers en ander tuig dan kom je zeker wel aan zo’n aantal.
Meer eikels betekent ook dat de zwijnen voldoende voedsel krijgen en het gevolg is dan ook dat er meer biggen worden geboren. En door wie worden die weer gegeten? Ja juist de wolf en die wordt door niemand gegeten, waardoor het wolvenbestand zich uitbreidt. Het risico wordt steeds groter wanneer we met de kinderen in de natuur gaan wandelen, dat we een wolf tegenkomen. Als het Bram de wolf is, mogen we hem doden, maar aan al die andere moeten we ons overgeven en ons opofferen. En dat allemaal voor een aantal fans van deze dieren. Over eikels gesproken!
Nee, wat mij betreft mogen ze alle wolven afschieten, maar met uitzondering van Bor de Wolf. Bor kwam uit fabeltjesland. Vele Markeloërs, vooral kinderen maar ook hun ouders zaten vanaf 1968, aan de buis gekluisterd om naar Meneer de Uil te luisteren. Hij las iedere avond een stukje voor uit De Fabeltjeskrant. Het was een korte uitzending, juist voor kinderbedtijd en het ging over de dagelijkse gebeurtenissen in het grote dierenbos in Fabeltjesland.
De serie gaf een afspiegeling van het dagelijks maatschappelijk leven in Nederland. Het mooie was dat de dieren waren gepersonaliseerd op typpetjes die je in het dagelijks leven tegenkomt. De gemoedelijke broers Ed en Willem Bever, de pinnige juffrouw Ooievaar, de ijverige Truus de Mier, de sluwe levensgenieter Lowieke de Vos en ga zo maar door. Laat ik maar geen namen noemen, maar als je je fantasie erop loslaat kun je zo personages herleiden naar dorpsgenoten.
Bor had iets sympathieks over zich. Hij werkte hard in zijn praathuis en schonk er eikeltjeskoffie. Op een of andere manier werd hem ook altijd de 'Zwarte Piet' (of mag je dat niet meer zeggen) toegespeeld. Hij beet dan nog wel eens van zich af, maar moest het nogal eens ontgelden. In plaats van dat hij begon te schelden of op de vuist ging, zei hij “mhuuu ik ga naar het enge bos”. Het resultaat was vaak dat de andere dieren tot inkeer kwamen en soms zelfs zijn gelijk toegaven en Bor weer ophaalden uit het enge bos.
Met weemoed denk ik terug aan die momenten dat we even naar De Fabeltjeskrant konden kijken. Alle problemen die onder het genot van de eikeltjeskoffie in het praathuis voorbijkwamen, werden in der minne geschikt of met praten opgelost.
Helaas is het fantasie en staat het ver van de werkelijkheid.
In de aanloop naar de verkiezingen zien we in de diverse praatprogramma’s, dat de partijen steeds verder van elkaar af komen staan. Als de politici nou eens toenadering zoeken en met mekaar de grote problemen oplossen onder het genot van een kop eikeltjeskoffie, dan was Nederland hiervan beter gediend. Nou ja, mag ook een andere smaak koffie zijn, maar eikels zijn er genoeg.
Een mooie zondag en geniet van de boerderijverlichting, het is de laatste dag.
Jan vds
Geschiedenis, ik heb er iets mee. Dat is altijd zo geweest. Archeoloog of iets anders met geschiedenis, dat wou ik doen als kind. Niet gelukt. Ik begon al vroeg met mijn opgravingen als kind, dan groef ik hier en daar kleine gaatjes op het erf en vond ik kleine stukje 'scheurewaark' aardewerk of een stukje ijzer. Dat gaatjes graven was tot groot ongenoegen van opa, want gaatjes verschenen ook in het gazon. Ook stenen zoeken, vuurstenen verzamelen vond ik fantastisch, dan liet ik mijn fantasie de vrije loop, wat deze steen misschien wel te vertellen had. Ik raap nog steeds mooie stenen op en vraag me dat nog steeds af.
Heel wat geschiedenis boeken heb ik gelezen en van de geschiedenis van Markelo heb ik zo’n beetje alles verzameld wat er uitgegeven is. In Markelo zijn er gelukkig heel wat boeken geschreven over de Markelose geschiedenis en Heemkunde heeft hier een grote bijdrage aan geleverd. (meer…)
Het gevoel dat je bij de hand werd genomen, dat je er niet alleen voor stond, en dat er écht werd begrepen wat je doormaakte, dat is het eerste wat in mij opkomt als ik terugdenk aan de keren dat wij persoonlijk met Uitvaartonderneming Vruwink te maken kregen.
Of je het nu wilt of niet: iedereen krijgt in zijn of haar leven te maken met de dood. Soms is het oneerlijk, zo jong, veel te vroeg. Een andere keer gaat het om iemand die op hoge leeftijd overlijdt en zijn of haar leven heeft geleefd. Wat de situatie ook is, wanneer je dan een uitvaartondernemer treft die jou persoonlijk, liefdevol en met warmte bij de hand neemt. Van de eerste ontmoeting tot het officiële afscheid. Dan kan dat net dat rauwe randje van rouw verzachten. En dat zeg ik uit ervaring. Ik vermoed dat velen dat gevoel zullen herkennen.
Uitvaartonderneming Vruwink bestaat 25 jaar. Afgelopen vrijdag werd dat jubileum gevierd in de Martinuskerk in Markelo. Op het moment dat ik dit schrijf, weet ik nog niet hoe de viering is verlopen, wij waren er niet persoonlijk bij. We hadden een kaart kunnen sturen aan Dini en André, maar eigenlijk verdienen deze twee mensen meer dan een kaart. Misschien zelfs een staande ovatie. En hopelijk hébben ze die ook gekregen, daar in de kerk, waar ongetwijfeld veel mensen samenkwamen om het warme hart dat zij ooit van Dini, Henk en André ontvingen, nu terug te geven. (meer…)
