19e Jaargang | dinsdag 22 juli 2025

onsProat: Misschien…de oplossing!

Ik heb zomaar ineens een briljant, keigoed idee. Zo’n idee waar Markelo mee geholpen is, dat weet ik zeker. Soms moet je dingen vanaf afstand te bekijken, even uit de situatie stappen. Ik ben al 7,5 jaar uit de situatie en zit op afstand, wat wil je nog meer! Afgelopen week las ik een gedeeld artikel op Facebook, waarin ik de woorden ‘Omgevingsvisie in een meningsvormende vergadering’ las. Ik zie bij deze woorden in gedachten de gemeenteraad met hun allen naar de sterren staren, in de hoop dat daar een oplossing zweeft voor de woningnood in en rondom Markelo. Betaalbare woningen, waar zijn deze nog te vinden? Mocht er überhaupt al een woning te vinden zijn! Dat het onderwerp leeft bleek wel uit de reacties onder de post, ik zag reacties langskomen als:’ eigen mensen voorrang!! Geen discriminatie! Gevolgd door een ferme ‘D’r an met de lippe’. (meer…)

Lees meer

onsProat: Relaxed

Vorig weekend was ik een paar dagen weg naar een heel klein festivalletje. Het is een festivalletje georganiseerd door 2 vrouwen en het is ook alleen bedoeld voor vrouwen. 12 Vrouwen waren er uitgenodigd, een aantal waren al vaker geweest en een paar waren er voor de eerste keer bij. Het was de derde keer dat dit georganiseerd werd, ontstaan in de coronatijd toen groter georganiseerde evenementen niet doorgingen. De aanwezige vrouwen kenden elkaar niet allemaal. Dit veranderde in de loop van de dagen want naast de geplande activiteiten was er voldoende ruimte om met elkaar te kletsen. Een aantal van de aanwezige vrouwen verzorgden de activiteiten waarbij het motto altijd is: niets moet, alles mag. En zo begonnen we na de borrel op de vrijdag het weekend met een ijsbad en dat is koud! Er zijn mensen die het zwembad in Markelo al koud vinden of de Noordzee maar dan heb je dit nog nooit ervaren, dit is pas koud. Onder leiding van een deskundige vriendin, probeerden de meesten om er toch in te gaan. Zij hielp bij het onder controle krijgen van de ademhaling, want dat is de grote kunst hierbij. Het gevoel wat je na dit bad krijgt is fantastisch. Zowel fysiek als mentaal want het doet zeker iets met je. (meer…)

Lees meer

onsProat: De neushoornkever

Toen ik nog op de MAVO zat, kreeg ik biologieles van pater Bernard. Hij woonde in het klooster van de Montfortanen, dat ook in Oirschot was gevestigd. Het was een man met een sterke persoonlijkheid, eerlijk en toegewijd. Hij had gezag dat vooral kwam door zijn wijselijke manier van vertellen over de natuur. Hij was niet als pater gekleed, maar een klein goudkleurig kruisje op zijn jasje verraadde zijn geestelijke achtergrond. Hij organiseerde op woensdagmiddag regelmatig een excursie op de hei en ik ging dan maar al te graag mee. Ik kreeg thuis permissie om mee te gaan en werd ontheven van het uitmesten van de varkenskooien. Met een pater mee de hei op, was voor een goed katholiek als mijn vader dan ook geen probleem. Tijdens zo’n excursie liet de leraar zien hoeveel torren en kevers er achter de schors van een dode boom zaten. Er zat soms ook wel een bijzonder kevertje tussen en dat nam hij dan mee en zette het op. Hij had een grote verzameling opgezette kevers, insecten en vlinders. We leerden van hem hoe je een gevangen insect doodde en opzette. Je sloeg zo’n beestje niet plat, maar moest zodanig doden dat het intact bleef. Daarvoor deed je in een pindakaaspotje een kapot pingpongballetje, je gooide daar een vloeistof overheen. Ik weet niet meer wat het was maar als ik het goed heb was het ether. Daarover heen legde je een paar watten en dan deed je het beestje in het potje. Door de reactie van het balletje en de ether ontstond er een dodelijk gas en het beestje legde al snel het loodje. Het kevertje of wat dan ook, bleef dan mooi intact. (meer…)

Lees meer

onsProat: Verhalen over verhalen

Verhaaltjes vertellen en voorgelezen worden, als kind was ik er gek op. Ik had zo mijn vaste 'adresjes', mensen die ik wel eens strikte voor een verhaaltje, waaronder mijn opa. "Opa, köj mie nog ‘n verhaaltje vertell’n" vroeg ik dan. "Woaraover" vroeg opa steevast. Over vroeger, moest het gaan. Opa krabbelde zich dan over het voorhoofd, waarbij de pet iets omhoog ging en zei "Dan möt ik effen prakkezeer’n". Ik weet alle verhalen niet meer, maar wel de meest voorkomende. Hij vertelde dan hoe hij als kind, erg graag in bomen klom of iets anders waar je in kon klimmen. Dit ging zover, dat zijn broek regelmatig stuk was en opgelapt moest worden tot deze tot op de draad versleten was en moeder niet blij was. Zijn moeder was slim, dacht ze, en maakte een broek van zogenaamd "Engels leer" Ik weet niet wat het precies was maar het was heel stug en hard. Nou zei opa, moeder dacht dat ze me te pakken had, maar het duurde maar korte tijd en toen had ik de broek soepel en klom ik weer in de allerhoogste bomen. Schik had hij er om en ik ook. Zo kwamen er allerlei verhalen voorbij over ijzig koude winters, waarin er veel geschaatst werd, ook door de 'oudere' mensen en waar tijdens een zeer koude schaatstocht het randje van zijn oren bevroor en het voor altijd een oor was met een kartelrandje. Maar ook verhalen over zijn diensttijd in Deventer waarin hij de mooiste uitvouwbare kaarten schreef naar oma in een prachtig handschrift en steevast ondertekende met 'Uw liefhebbende Hendrikus'. Dat van die kaarten vertelde hij niet, maar die vond ik onderin een lade van het kabinet van oma. Verhalen over toen hij als jongeman met vrienden op stap ging en naar het bal ging. (meer…)

Lees meer

onsProat: Is er nou alweer bezoek!

"Mag ik vanavond in jullie bed?" Ik hoor het mezelf nog vragen aan mijn moeder. Als kind sliep ik boven de Achter kök’n, de mooie kamer, met de bloemetjesbank, twee gemakstoelen en tussen de chipjes en nootjes een bakje sigaretten op tafel. Zo ging dat toen nog. Die kamer was voor de visite, voor buren of vrienden die luid pratend in een kring om de tafel zaten. De vrouwen aan de ene kant, de mannen aan de andere. Met alleen een dun houten plafond ertussen, lag ik boven met gespitste oren. En als ik dan echt niet kon slapen, dan mocht ik verhuizen naar mijn ouders bed. Bezoek dus. Iets wat niet verjaart. Gelukkig zijn de sigaretten van tafel verdwenen, maar de gezelligheid en het samenkomen? Die zijn al jaren hetzelfde gebleven. Sinds we in Denemarken wonen, is er natuurlijk veel veranderd. We hebben nieuwe mensen leren kennen. Er zijn nog altijd kringbezoeken, vooral met andere Nederlanders onder het genot van een hapje, een drankje en sterke verhalen. En met onze Deense, Roemeense en Duitse vrienden zitten we aan tafel, en is er eigenlijk altijd een maaltijd op tafel. In de eerste tijd, na onze emigratie kregen we ook veel bezoek uit Nederland. En terecht hoor, iedereen was welkom, en het was écht gezellig. Maar… er is wél een verschil met vroeger. Toen we nog in Nederland woonden, duurde een bezoek vaak een paar uur. Nu, door de afstand, wordt het al snel een dag. Of twee. Of vijf. En dat merk je. Soms hadden we het huis overvol. (meer…)

Lees meer

onsProat: Vieren?

Ze hangen weer; de vlaggen met de schooltassen eraan. Donderdag was het voor velen een spannende dag, wachtend op het bevrijdende telefoontje. En maar hopen dat opa of oma niet tussendoor belt om te vragen of je al wat weet.. Ik kan me de spanning nog goed herinneren van onze eigen kinderen en waar ik zelf nooit zoveel twijfels had, hadden zij dat natuurlijk wel. Bij de oudste twee ging het soepel, zo soepel dat ik zelfs vergeten was bij de jongste op welke dag ze bericht zou krijgen en doodleuk een paar dagen weg had geboekt voor manlief en mijzelf. We waren dus helemaal niet thuis. Nu wist zij en wij ook, dat ze het niet had gehaald dat jaar. Het waren andere omstandigheden maar toch; de hoop blijft dat er via een her nog wat te behalen valt. Ze wilde absoluut niet dat er iemand bij haar thuis zou zijn die middag en ontving het telefoontje alleen, zoals ze veel het liefst alleen doet. Wat voelden wij ons toen ver weg, het plezier van die vakantiedag was er wel af ook al waren we er op voorbereid. Je wilt toch dat het je kinderen goed gaat en ze kunnen bijstaan. Gelukkig heeft ze een hele goede vriendin (die dat jaar geen examen had gedaan en dus niets hoefde te vieren) Zij is gelijk naar haar toegegaan. Het kwam allemaal weer goed en het jaar erna heeft ze alsnog haar diploma gehaald (tot haar eigen grote verbazing maar she did it!). Ook nu zullen er weer teleurgestelde pubers (en hun ouders) zijn, soms scheelt het maar zo weinig en dat is extra wrang. Al maak je dan nog wel een kans om het alsnog te halen. Maar ook al was je je hele schooltijd puberiaans ongemotiveerd, op zo’n dag wil je maar 1 bericht en dat is dat je geslaagd bent en dit goed gaan vieren. En dat heb je dan verdiend. Voor iedereen die het gehaald heeft, hierbij mijn felicitatie. Ik heb dit vast ook al via je vader of moeder op Facebook gedaan maar deze is voor jou zelf! Ook voor ons is deze juniweek altijd een feestelijke week met de verjaardag van onze oudste dochter en onze trouwdag er in en dan is het vandaag ook nog vaderdag. Maar wie nu denkt dat we dit allemaal uitgebreid vieren heeft het mis. We hebben namelijk allemaal beroepen waarin het niet meevalt om op gewenste momenten vrij te hebben. Volgend jaar beter denken we dan ook al is dat niet altijd vanzelfsprekend. Ook bij mijn ouders was het niet erg wanneer je niet kon omdat je moest werken, dat was een hele legitieme reden en snapten ze zelf als boeren natuurlijk heel goed. Een koe-kalverij kon ook een feestje verstoren. Vaderdag en moederdag hoefde niet per sé op die dag gevierd te worden of eigenlijk helemaal niet gevierd te worden. Mijn moeder had liever dat we gewoon regelmatig bij hen kwamen, dan dat ik nu alles op alles ging zetten om net op die dagen te kunnen komen. Het voordeel hiervan is dat deze dagen nu ook niet beladen voelen. Ik hoor regelmatig dat het dagen zijn waarop mensen het extra moeilijk hebben en dat is begrijpelijk want er wordt flink aandacht aan besteed door de commercie. Voor het geld waarop je de zaterdag voor moederdag bloemen koopt, kun je misschien de week erna wel 2 bossen kopen. Bij de kaartjes websites kun je zelfs aangeven of je wel of niet de aanbiedingen voor die dagen wilt hebben zodat je er niet steeds mee geconfronteerd wordt. Het gaat best ver vind ik, al is dat laatste wel attent. Op het moment dat ik dit aan het typen ben, krijg ik een foutmelding van het woord moederdag: wanneer ik kijk, blijkt dit met een hoofdletter te moeten. Bij vaderdag is dit niet het geval. Heel raar al moet ik er stiekem om lachen. Ik weet dat ik goed praten heb, liefdevolle ouders gehad en nu zelf ook een fijn gezin met een vader en een moeder voor onze kinderen. Niet altijd fysiek aanwezig maar dat doet niets af aan onze liefde voor hen. Wat vaderdag en moederdag betreft, het wordt met humor benaderd en ze moeten niets op die dagen (maar mogen er natuurlijk wel aandacht aan besteden). In ieder geval hebben we dit weekend eindelijk weer wat hogere temperaturen en dat maakt het heel geschikt om lekker buiten te kunnen zitten. De natuur is supermooi op dit moment en flink aan het groeien. Onkruid helaas ook maar met je handen in de aarde wroeten is best fijn, nadien de ramen lappen zodat je nagels weer schoon worden en je hebt 2 vliegen in 1 klap. Al hoeft dat niet op zondag natuurlijk. Ik wens jullie een fijne dag. Gerdien

Lees meer

onsProat: Soigneur

Het is al ruim tien jaar geleden dat ik door het mountainebiketeam Jansen Dak en Wand werd gevraagd om als soigneur mee te gaan bij hun beklimmingen op hoge bergtoppen. Nu klinkt dat woord soigneur erg belangrijk, maar het komt er op neer dat je met de bezemwagen, in dit geval een busje achter de ploeg aanrijd. Als het nodig ondersteun is, ondersteun je hen, door bijvoorbeeld een extra bidon uit te reiken en een lege in ontvangst te nemen. Het is moeilijk om voor jezelf in te schatten hoe zwaar het is om een berg te beklimmen en daarom heb ik de eerste keer dat ik mee ging ook een stukje meegefietst. Dat was bij de beklimming van de Mont Ventoux. Een berg met 1569 hoogtemeters en een afstand van 21 km. Na 7 km kon ik niet meer, moest ik afstappen en heb de bus opgehaald en heb gedaan waar ik uiteindelijk voor gevraagd werd. In 2016 moest de Galabier, beklommen worden. De bergpas is vooral bekend vanwege wielrenetappes in de Ronde van Frankrijk. Hoewel het nut, om mee te gaan als soigneur me ontging, was het de eerste keer wel erg gezellig geweest en moest Jan toch weer mee. De berg heeft 1226 hoogtemeters en een afstand van 17 km. De dag dat de berg beklommen werd was het in het dal mooi weer, zo’n 20 graden. De tocht naar de top verliep goed. Op zo’n 400 meter afstand voor de top kon het team echter niet meer verder. De weg was afgezet omdat er rotsblokken e.d. op de bergpas lagen. De weersomstandigheden waren daar boven slecht, het was er koud en de lichte regen was overgegaan in sneeuw. Ik vond echter dat ze die laatste meters naar de top ook moesten doen omdat ze hiervoor maanden geoefend hadden. Bovendien had ik 'gouden' medailles voor ze in de bus liggen, die ik ze graag uitreikte op de top. Als ze nu terug gingen hadden ze die dag alle moeite voor niks gedaan en bleef ik met m’n medailles zitten. (meer…)

Lees meer

onsProat: Samen sterk in Markelo

Ik liep het bos in, rond half acht ’s avonds en was verbaasd hoe keurig netjes en opgeruimd het al weer was. Dit was 2 weken geleden en er was motorcross geweest op de Herikerberg. De wegen waren weer open en begaanbaar, hekken opgeruimd, rommel weg. Het zag er weer netjes uit nadat een paar uur daarvoor de motoren nog door kuilen scheurden. De vrijwilligers waren al heel druk geweest om het zo snel weer op orde te krijgen. Een paar weken daaraan voorafgaand had ik ze al avonden achtereen in het bos bezig gezien om het circuit op orde te krijgen met bulldozers, tractoren en mankracht. Tijdens een interview wat Henk en ik hadden voor de radio met de voorzitter, hoorden we dat er in totaal zo’n 250 vrijwilligers ingezet worden tijdens de cross, van EHBO tot terreinbeheerders etc. Dat zijn er veel. Enkele weken daarvoor waren ook al heel wat vrijwilligers van de hippische stichting, bezig geweest op dezelfde Herikerberg met de voorbereidingen van een paardenevenement. Weken in touw geweest om het parcours er zo goed en netjes mogelijk bij te laten liggen. En vorige week was er aan de rand van diezelfde Herikerberg de triatlon. Ook weer mogelijk gemaakt door inderdaad heel veel vrijwilligers. En dan heb ik het alleen nog maar over wat er allemaal op de Herikerberg wordt georganiseerd. (meer…)

Lees meer
 
Het weer in Markelo