“Ik heb nog hele oude kerstballen van mijn moeder die ik in de kerstboom ga hangen.” zei ik tijdens een gesprek over kerstdecoratie met de collega’s. Toen ik het zei, rinkelden er al kleine belletje in mijn achterhoofd. Ik keek de collega’s nog eens aan en zei. “Die heb ik helemaal niet meer, die zijn verbrand toen ons huis is afgebrand, 10 jaar geleden!” Je herinnering is toch een raar iets, nog steeds denk ik dingen te hebben, die ik helemaal niet meer heb. Maar ik heb de kerstballen wel heel lang gehad, ik weet niet beter dan dat ze in een boom hingen thuis of later in mijn eigen boom. Moeder had ze gekregen, toen zij klein was, de ballen waren zeker 80 á 90 jaar oud. Er waren groene met wit geschilderde strepen, rode met zilver en witte blaadjes erop en een soort zilveren dennenappels. Een kostbaar iets in haar jeugd. Hoe blij zullen ze er mee geweest zijn. (meer…)
Ergens blaft er een hond. Maar het is niet goed in te schatten waar het geluid precies vandaan komt. Dat zal ongetwijfeld komen door de hoogte van de berghelling waar we ons begeven. Ik kijk momenteel uit het klein raampje, dat haast lijkt te verdwijnen in de dikke keien van het hutje waar we ons momenteel begeven. Iets naar beneden zie ik een stukje van het smalle pad, waar we echt net met onze kleine huurauto doorpasten. Het pad omgeven door aan de ene kant muren van huizen die hun beste tijd al gehad lijken te hebben. De andere zijde een muur van dikke stenen. Mijn schrik was dat hierachter zich weer een of andere afgrond bevond. Maar die angst was deze keer ongegrond. Hier vanaf dit kleine tafeltje, kijkend uit het raam, zie ik een oudere man met een emmer in zijn hand. Hij voert zijn kipjes, en er komt een schaap aangelopen. Er ligt een stukje grond met een tuin en deze dieren. Echter iets verder naar beneden lijkt het wel weer erg stijl naar beneden te gaan…
Ik liet me leiden door de plaatjes die ik zag. Zeker als je tegenwoordig eenmaal ergens opzoekt, lijkt het werk al automatisch voor je gedaan te worden. Ergens begin augustus vroeg ik aan Frank, gaan we nog op vakantie? "Ja, best… zoek maar wat uit", kreeg ik te horen. Wil je niet helpen uitzoeken, probeerde ik nog. Maar daar kwam niks van. Alles buiten in de stallen heeft voorrang. En dat is goed, dus ik ben zelf maar gaan zoeken. En zo kwam ik op Madeira. Volgens de vele foto’s en filmpjes de plek voor natuurliefhebbers, lange hikes en een op en top vakantie. Dus de vliegtickets geregeld, een auto gehuurd en 4 verschillende Airbnb’s geboekt, verdeeld over het hele eiland. In september hadden wij bezoek vanuit Markelo, ik had net alles geboekt. "Daar zijn wij van’t jaar ook geweest, hartstikke mooi. Maar den huurauto, det he’w ter plekke weer geannuleerd. We hebben wel een taxi of bus geregeld om iets te zien. Geen haar op ons hoofd om daar te rijden", vertelden ze. Ik dacht toen nog, dat klinkt vast extremer dan het is, zo erg kan het niet zijn! (meer…)
Afgelopen donderdagavond liet ik mijn auto bij de buurman staan zodat er vrijdagochtend een klein deukje uitgehaald kon worden (buiten mijn schuld om erin gekomen ditmaal). Vrijdagochtend kreeg ik een appje met een foto van hem met de plek waar hij de autosleutel neer had gelegd zodat ik die kon pakken. We hadden een korte tijd thuis, snel weer bij Wilfred in de auto gestapt en op naar de buren. Maar geen van beide herkenden we de sleutelplek bij hen. We hadden ons al afgevraagd waar zij desbetreffend kratje hadden staan. Toen we aan kwam rijden, stond de tv aan dus gelukkig was er iemand thuis. De auto zag ik niet staan maar misschien stond deze nog in de schuur.
Wilfred reed door naar zijn werk en ik liep naar binnen.
Daar werd ik heel raar aangekeken door de mannen des huizes; wat kom je doen? Op mijn vraag waar de auto stond vroeg de buurman of ik de foto niet had gezien. Ja dat had ik maar ik herkende de plek niet. Na nog een enigszins verwarrend gesprek, kwam het verlossende bericht. De auto stond al lang bij onszelf thuis in de garage en de sleutel lag dus ook bij ons thuis...... (meer…)
Vrouwen kunnen nu door scrollen.
Als je naar de televisie kijkt, ontkom je er niet aan: Die ellendige, vreselijke reclame tussen de programma’s door. Vooral de loterijen hebben er een handje van om steeds dezelfde reclame uit te zenden, om je maar aan te zetten een lot te kopen. Maar wat me toch wel erg verbaasd is het spotje van de overheid. Vier vrienden, gezellig aan een tafel gezeten worden bediend met een biertje door een leuke jonge meid. Er mankeert haar niets: honderd punten, het maximaal haalbare. Dat is deze jongens ook niet ontgaan en reageren: “Zo, dat ziet er lekker uit …….. en die biertjes ook”. Als de jongedame weg is, reageert een ander nog “Heb je die koplampen gezien”? Er ontstaat in de groep reuring over het feit dat dit niet meer kan. In het filmpje gaat het erover dat wat je denkt niet moet zeggen, want dit riekt naar grensoverschrijdend gedrag en dat is niet wenselijk. (meer…)
We zijn al weer aan bijna aan het eind van het jaar gekomen en verschillende feestelijkheden liggen in het verschiet. Te beginnen met het Sinterklaasfeest. Sinterklaas is gisteren weer gearriveerd in ons land, zo ook in Markelo. Een kinderfeest beginnend met een mooie intocht van Sinterklaas, hieraan heeft menig kind ook groter kind, mooie herinneringen. Spannend soms, maar vooral leuk.
Nu blijkt echter dat de kinderen in Yerseke het dit jaar zonder Sinterklaasintocht moesten doen omdat men 'zorgen heeft over protesten en veiligheid' volgens het nieuws van afgelopen donderdag. Wat ontzettend jammer dat het op deze manier moet gaan en ten koste gaat van de kinderen. Ga met elkaar in gesprek en hou het buiten het zichtveld van kinderen. De glans van het mooie feest, een eeuwenoude traditie die diep geworteld is in de Nederlandse cultuur, gaat verloren op deze manier. (meer…)
In Denemarken slaat de decembergekte al toe, zodra de scholen in augustus weer beginnen. In september kan een Deen je al vragen wat de plannen zijn met jule-aften, kerstavond. En dat is echt geen grap. Nog steeds moet ik er een beetje om lachen, terwijl mijn pedicure mij al jaar na jaar vraagt wat onze plannen zijn. Inmiddels vult ze zelf het antwoord al in, jullie hebben geen speciale traditie he? Nee klopt, wij eten niet standaard flæskesteg, brune og hvide kartofler med brun sovs, hvidkøl en als toetje risalamande.
De Deense kerst is een feest met vaste rituelen. Wie de amandel in zijn rijstepap vindt, krijgt een extra cadeautje. Het hoogtepunt van de avond, met de hele familie de kerstboom optuigen. Daarna met zijn allen hand in hand dansend om de kerstboom kerstliederen zingend. Dit laatste kende ik uit een verhaal van Astrid Lindgren, weliswaar Zweeds, maar ook daar kennen ze dezelfde tradities. Als kind kon ik helemaal opgaan in deze verhalen, waarvan ik dacht dat het fantasie was. En dat kwam helemaal door de kronen met brandende kaarsen die ze op hun hoofd droegen. Want ook de kroon met kaarsen bestaat werkelijk. Ze wordt gedragen op 13 december, tijdens het Luciafeest, het feest van het licht. En ja, ze zingen er echt bij: een lied over het licht dat met trots wordt gedragen. Tegenwoordig zijn de echte kaarsen vervangen door ledlampjes, maar het blijft een betoverend gezicht. (meer…)
Deze column zou natuurlijk over de uitslag van de verkiezingen moeten gaan. Afgelopen week maar ook de weken ervoor stond in het teken van deze verkiezingen. Kranten, tv, social media, je kon er niet omheen en dat moet ook niet. Als stemgerechtigden heb je een verantwoordelijkheid hierbij. Maar omdat we nu weten hoe er in Nederland gestemd is en het verder toch nog even weer afwachten is, kan ik het wel over iets anders gaan hebben.
Maar ja, wat dan....
Soms hoop ik in de week dat ik aan de beurt ben om de column te schrijven, wat nog steeds echt niet vanzelf gaat, dat ik tijdens het boodschappen halen inspiratie opdoe. Dat klinkt misschien raar maar soms voer je een heel mooi gesprek en dat kan een goede aanleiding zijn voor een verhaal. Dit keer begon het net voor het boodschappen doen tijdens het maken van het boodschappenbriefje. Dit deed me denken aan iets anders.
Vorige week zaterdag was er namelijk een vooropdracht van de Maarkelse Kwis, hierbij kregen de teams de opdracht om met spullen te komen waarvan dit in het Maarkels dialect stond beschreven. Één kovak, één tuugpinne, twee elezen, één stuk scheurewark en één wasseldook. Mooi gevonden woorden en het meeste ook wel herkenbaar, al was het door de oudere generatie.
De wasseldook gebruik ik ook dagelijks, zowel het woord als het doekje op zich. Ook mijn kinderen gebruikten dit woord. Zo kon het gebeuren dat de oudste in de kleuterklas heel netjes aan de juf vroeg: "Juf, mag ik de wasseldoek want ik heb geknoeid". De juf vertelde dit met een grote lach, gelukkig wist zij ook wat er bedoeld werd. (meer…)
Je kunt er de laatste tijd niet omheen. Tijdens het fietsen of wandelen moet je je tussen de eikels manoeuvreren. Volgens de biologen zouden er dit jaar bijna 4,7 miljoen kilo eikels uit de bomen vallen op de paden en wegen. Tel je daar de eikels bij op die op de A12 zitten of liggen of die hooligans, relschoppers en ander tuig dan kom je zeker wel aan zo’n aantal.
Meer eikels betekent ook dat de zwijnen voldoende voedsel krijgen en het gevolg is dan ook dat er meer biggen worden geboren. En door wie worden die weer gegeten? Ja juist de wolf en die wordt door niemand gegeten, waardoor het wolvenbestand zich uitbreidt. Het risico wordt steeds groter wanneer we met de kinderen in de natuur gaan wandelen, dat we een wolf tegenkomen. Als het Bram de wolf is, mogen we hem doden, maar aan al die andere moeten we ons overgeven en ons opofferen. En dat allemaal voor een aantal fans van deze dieren. Over eikels gesproken!
Nee, wat mij betreft mogen ze alle wolven afschieten, maar met uitzondering van Bor de Wolf. Bor kwam uit fabeltjesland. Vele Markeloërs, vooral kinderen maar ook hun ouders zaten vanaf 1968, aan de buis gekluisterd om naar Meneer de Uil te luisteren. Hij las iedere avond een stukje voor uit De Fabeltjeskrant. Het was een korte uitzending, juist voor kinderbedtijd en het ging over de dagelijkse gebeurtenissen in het grote dierenbos in Fabeltjesland.
De serie gaf een afspiegeling van het dagelijks maatschappelijk leven in Nederland. Het mooie was dat de dieren waren gepersonaliseerd op typpetjes die je in het dagelijks leven tegenkomt. De gemoedelijke broers Ed en Willem Bever, de pinnige juffrouw Ooievaar, de ijverige Truus de Mier, de sluwe levensgenieter Lowieke de Vos en ga zo maar door. Laat ik maar geen namen noemen, maar als je je fantasie erop loslaat kun je zo personages herleiden naar dorpsgenoten.
Bor had iets sympathieks over zich. Hij werkte hard in zijn praathuis en schonk er eikeltjeskoffie. Op een of andere manier werd hem ook altijd de 'Zwarte Piet' (of mag je dat niet meer zeggen) toegespeeld. Hij beet dan nog wel eens van zich af, maar moest het nogal eens ontgelden. In plaats van dat hij begon te schelden of op de vuist ging, zei hij “mhuuu ik ga naar het enge bos”. Het resultaat was vaak dat de andere dieren tot inkeer kwamen en soms zelfs zijn gelijk toegaven en Bor weer ophaalden uit het enge bos.
Met weemoed denk ik terug aan die momenten dat we even naar De Fabeltjeskrant konden kijken. Alle problemen die onder het genot van de eikeltjeskoffie in het praathuis voorbijkwamen, werden in der minne geschikt of met praten opgelost.
Helaas is het fantasie en staat het ver van de werkelijkheid.
In de aanloop naar de verkiezingen zien we in de diverse praatprogramma’s, dat de partijen steeds verder van elkaar af komen staan. Als de politici nou eens toenadering zoeken en met mekaar de grote problemen oplossen onder het genot van een kop eikeltjeskoffie, dan was Nederland hiervan beter gediend. Nou ja, mag ook een andere smaak koffie zijn, maar eikels zijn er genoeg.
Een mooie zondag en geniet van de boerderijverlichting, het is de laatste dag.
Jan vds
