Je kunt er de laatste tijd niet omheen. Tijdens het fietsen of wandelen moet je je tussen de eikels manoeuvreren. Volgens de biologen zouden er dit jaar bijna 4,7 miljoen kilo eikels uit de bomen vallen op de paden en wegen. Tel je daar de eikels bij op die op de A12 zitten of liggen of die hooligans, relschoppers en ander tuig dan kom je zeker wel aan zo’n aantal.

Meer eikels betekent ook dat de zwijnen voldoende voedsel krijgen en het gevolg is dan ook dat er meer biggen worden geboren. En door wie worden die weer gegeten? Ja juist de wolf en die wordt door niemand gegeten, waardoor het wolvenbestand zich uitbreidt. Het risico wordt steeds groter wanneer we met de kinderen in de natuur gaan wandelen, dat we een wolf tegenkomen. Als het Bram de wolf is, mogen we hem doden, maar aan al die andere moeten we ons overgeven en ons opofferen. En dat allemaal voor een aantal fans van deze dieren. Over eikels gesproken!

Nee, wat mij betreft mogen ze alle wolven afschieten, maar met uitzondering van Bor de Wolf. Bor kwam uit fabeltjesland. Vele Markeloërs, vooral kinderen maar ook hun ouders zaten vanaf 1968, aan de buis gekluisterd om naar Meneer de Uil te luisteren. Hij las iedere avond een stukje voor uit De Fabeltjeskrant. Het was een korte uitzending, juist voor kinderbedtijd en het ging over de dagelijkse gebeurtenissen in het grote dierenbos in Fabeltjesland.

De serie gaf een afspiegeling van het dagelijks maatschappelijk leven in Nederland. Het mooie was dat de dieren waren gepersonaliseerd op typpetjes die je in het dagelijks leven tegenkomt. De gemoedelijke broers Ed en Willem Bever, de pinnige juffrouw Ooievaar, de ijverige Truus de Mier, de sluwe levensgenieter Lowieke de Vos en ga zo maar door. Laat ik maar geen namen noemen, maar als je je fantasie erop loslaat kun je zo personages herleiden naar dorpsgenoten.

Bor had iets sympathieks over zich. Hij werkte hard in zijn praathuis en schonk er eikeltjeskoffie. Op een of andere manier werd hem ook altijd de ‘Zwarte Piet’ (of mag je dat niet meer zeggen) toegespeeld. Hij beet dan nog wel eens van zich af, maar moest het nogal eens ontgelden. In plaats van dat hij begon te schelden of op de vuist ging, zei hij “mhuuu ik ga naar het enge bos”. Het resultaat was vaak dat de andere dieren tot inkeer kwamen en soms zelfs zijn gelijk toegaven en Bor weer ophaalden uit het enge bos.

Met weemoed denk ik terug aan die momenten dat we even naar De Fabeltjeskrant konden kijken. Alle problemen die onder het genot van de eikeltjeskoffie in het praathuis voorbijkwamen, werden in der minne geschikt of met praten opgelost.

Helaas is het fantasie en staat het ver van de werkelijkheid.

In de aanloop naar de verkiezingen zien we in de diverse praatprogramma’s, dat de partijen steeds verder van elkaar af komen staan. Als de politici nou eens toenadering zoeken en met mekaar de grote problemen oplossen onder het genot van een kop eikeltjeskoffie, dan was Nederland hiervan beter gediend. Nou ja, mag ook een andere smaak koffie zijn, maar eikels zijn er genoeg.

Een mooie zondag en geniet van de boerderijverlichting, het is de laatste dag.

Jan vds