Het gevoel dat je bij de hand werd genomen, dat je er niet alleen voor stond, en dat er écht werd begrepen wat je doormaakte, dat is het eerste wat in mij opkomt als ik terugdenk aan de keren dat wij persoonlijk met Uitvaartonderneming Vruwink te maken kregen.

Of je het nu wilt of niet: iedereen krijgt in zijn of haar leven te maken met de dood. Soms is het oneerlijk, zo jong, veel te vroeg. Een andere keer gaat het om iemand die op hoge leeftijd overlijdt en zijn of haar leven heeft geleefd. Wat de situatie ook is, wanneer je dan een uitvaartondernemer treft die jou persoonlijk, liefdevol en met warmte bij de hand neemt. Van de eerste ontmoeting tot het officiële afscheid. Dan kan dat net dat rauwe randje van rouw verzachten. En dat zeg ik uit ervaring. Ik vermoed dat velen dat gevoel zullen herkennen.

Uitvaartonderneming Vruwink bestaat 25 jaar. Afgelopen vrijdag werd dat jubileum gevierd in de Martinuskerk in Markelo. Op het moment dat ik dit schrijf, weet ik nog niet hoe de viering is verlopen, wij waren er niet persoonlijk bij. We hadden een kaart kunnen sturen aan Dini en André, maar eigenlijk verdienen deze twee mensen meer dan een kaart. Misschien zelfs een staande ovatie. En hopelijk hébben ze die ook gekregen, daar in de kerk, waar ongetwijfeld veel mensen samenkwamen om het warme hart dat zij ooit van Dini, Henk en André ontvingen, nu terug te geven.

Rond de duizend uitvaarten mochten Henk en Dini, en later André, verzorgen. Daarom wil ik een persoonlijk stukje delen. Mijn eigen ervaring, waarin hopelijk meerderen zich zullen herkennen.

Lieve Dini, Henk (in liefdevolle herinnering) en André,
Het was in de zomer van 2014.
’n Dikkeboer moet de uitvaart doen,’ zei papa. En mama knikte instemmend.
Zo stond ik op vrijdag 13 september bij jullie in de keuken. De situatie was vreemd, onwerkelijk. Mama was overleden, en we wisten dat papa op 15 september zou volgen. Ik weet niet eens meer precies wie er allemaal bij me waren, maar we bespraken de wens van mijn ouders om samen te blijven.

Jullie dachten met ons mee en kwamen al snel met een oplossing. Mama kon thuisblijven, zodat ze een paar dagen later samen met papa hun huis konden verlaten. Henk vertelde later dat het zelfs mogelijk was om hen samen in één rouwauto te vervoeren. Letterlijk samen. Dat gebaar betekende zó veel voor ons.

Dini, je hebt niet alleen ons, maar zeker ook onze kinderen liefdevol bij de hand genomen. Je begeleidde ze voor én tijdens de dienst. Hoe wrang, oneerlijk en verdrietig het ook was, ik kijk nog altijd met een warm hart terug op die uitvaart. Mooier had het niet kunnen zijn.

En ja, amper een halfjaar later zagen we elkaar weer, bij het totaal onverwachte overlijden van Hendrik. Opnieuw werden we door jullie opgevangen en geholpen om de dienst vorm te geven. Ik weet nog dat we geen idee hadden welke muziek we moesten kiezen. Tot Henk kwam met het nummer ‘Gute Nacht Freunde’ van Reinhard Mey. Beter had hij het niet kunnen bedenken.

En dan dat stukje nazorg van jou, Dini. Iets wat onze meiden nog altijd weten. Je zei: “Debby, nu wil ik die beide meisjes eens meenemen om iets leuks te doen. Telkens als ze mij zien, is er iemand gestorven. Ik wil laten zien dat ik er ook ben bij leuke dingen.” Ik vroeg ze laatst of ze nog wisten wat jullie die middag hadden gedaan. “Ja,” zeiden ze, “we zouden naar de kinderboerderij, maar die was dicht. Toen gingen we naar De Poppe, naar de speeltuin, en kregen we een ijsje.” Jouw idee was goud waard.

Nooit zal ik jullie goede zorgen vergeten, ook niet tijdens de uitvaarten van oma, Anneke en JW. Dankjewel voor alles’’

Deze woorden zijn persoonlijk, vanuit mijn hart gesproken. Maar ik weet zeker dat velen hun eigen warme herinneringen hebben aan Vruwink. Aan dat moment van verlies, waarin juist hun nabijheid verschil maakte.

Dini en André, bedankt, en ga vooral zo door. Dat jullie werk nog vele jaren troost mag brengen, daar waar verdriet is.

Koester de mensen die er nog zijn, en denk even extra aan wie gemist wordt. Een groet vol dankbaarheid.

Debby