Afgelopen donderdagavond liet ik mijn auto bij de buurman staan zodat er vrijdagochtend een klein deukje uitgehaald kon worden (buiten mijn schuld om erin gekomen ditmaal). Vrijdagochtend kreeg ik een appje met een foto van hem met de plek waar hij de autosleutel neer had gelegd zodat ik die kon pakken. We hadden een korte tijd thuis, snel weer bij Wilfred in de auto gestapt en op naar de buren. Maar geen van beide herkenden we de sleutelplek bij hen. We hadden ons al afgevraagd waar zij desbetreffend kratje hadden staan. Toen we aan kwam rijden, stond de tv aan dus gelukkig was er iemand thuis. De auto zag ik niet staan maar misschien stond deze nog in de schuur.
Wilfred reed door naar zijn werk en ik liep naar binnen.

Daar werd ik heel raar aangekeken door de mannen des huizes; wat kom je doen? Op mijn vraag waar de auto stond vroeg de buurman of ik de foto niet had gezien. Ja dat had ik maar ik herkende de plek niet. Na nog een enigszins verwarrend gesprek, kwam het verlossende bericht. De auto stond al lang bij onszelf thuis in de garage en de sleutel lag dus ook bij ons thuis……

Wilfred en ik zijn dus gewoon samen thuisgekomen met de andere auto, die we wel even op een andere plek neer hadden gezet dan normaal maar dan nog. Ik heb helemaal niet gesignaleerd dat mijn eigen auto gewoon onder de overkapping/in de auto-loods stond.
De buren en ik hebben er samen om gelachen maar ik voelde me erg dom. De buurman heeft me ook nog eens met hun auto weer naar huis gebracht want onze buren wonen iets verder van ons af dan dat je in de bebouwde kom doet en ik was natuurlijk gewoon op mijn houten klompen (wat iets minder fijn wandelt).

Kennelijk is het beeld van mijn auto in die garage zo’n bekend beeld op mijn netvlies dat ik niet meer signaleer of deze er wel of niet staat. Thuisgekomen heb ik toch even Wilfred gebeld om dit te vertellen, hij gaf het advies om me toch vast in te laten schrijven bij het verpleeghuis waar mijn schoonmoeder ook woont. Ik zou het nog bijna gaan doen ook.

Twee weken geleden hebben we een feest gevierd, het was een feest om te vieren dat we samen 110 jaar oud en 29,5 jaar getrouwd waren. Dus eigenlijk een uitgesteld feest van 5 jaar geleden toen samenzijn met veel mensen niet kon. En de omstandigheden er ook niet naar waren.
Tijdens dat feest deden onze dochters en ‘schoonzoons’ natuurlijk een stukje (ja, met de G van gedwongen). Wanneer ze al onze gekkigheden achter elkaar laten zien/vertellen, krijg je misschien toch een ander beeld van ons. Al was er geen woord van gelogen wat ze vertelden. We proberen af en toe nog de schijn op te houden dat we heel verstandig bezig kunnen zijn.

De blunder met de auto was toen nog niet gebeurd anders was deze vast wel meegenomen hierin. Gelukkig lijken onze dochters op ons en zijn ze ook zeker niet altijd serieus. Samen lachen, ontspannen en een feestje kunnen vieren is een heel groot geluk. De wereld is al spannend genoeg momenteel, de leuke dingen moeten zeker aanwezig blijven.

Ik wens jullie dan ook een zondag met een glimlach,

Gerdien