onsProat: Mezelf zijn
Afgelopen week liep ik in het bos en zag dat een vlierbessenstruik uitgelopen was, de eerste blaadjes zaten er aan. Een belofte van het aankomende voorjaar. Een boom of een struik, dacht ik bij mezelf, heeft toch eigenlijk altijd een soort van garantie, want in de herfst en winter, is de boom helemaal kaal en dan vanuit het niets, krijgt hij weer een nieuwe jas met bladeren. Klaar voor het zomerseizoen, die zijn oude schors wat bedekken en dan is de boom weer zo goed als nieuw. Zo kwam ik mezelf deze week ook tegen in een doosje met oude foto’s die na het afbranden van ons huis, 9 jaar geleden, nog niet uit het doosje waren geweest. Sommigen waren aan elkaar gekoekt door het water en onherkenbaar en anderen nog heel goed. Zo lachte een 17-jarige versie van mijzelf me toe vanaf de foto. O, o wat was ik toen nog jong en toch voelde ik mij toen al best wel “wereldwijs”. Met de blik van nu, was ik toch nog echt een “kuukn”. Als ik mezelf nu ’s morgens tegenkom in de spiegel dan is het tegenovergestelde het geval. Het “kuuk’n-achtige” is verleden tijd en de nodige rimpels zijn meer vaste begeleider geworden. Met een beetje plamuur hier en daar is er misschien nog wat te restaureren maar dat is me teveel werk ’s morgens. Misschien wel wat levens- wijzer? In de basis voel ik me eigenlijk niet anders, misschien wat rustiger en wat meer zelfvertrouwen, trek me ook niet overal meer iets van aan, maar niet echt anders. (meer…)
Lees meer
