Vandaag de laatste column van mij.

Het voelt goed om ruimte te creëren voor nieuw talent. Lezers die lange teksten haten, gaan vandaag de vlag uithangen. (hè Niek?) . Ik ben met heel veel plezier columnist geweest en vond het een eer om te mogen doen. Het gaf mij de gelegenheid om mijn ongevraagde mening te geven over diverse onderwerpen. Ik kon tevens af en toe een kijkje geven in mijn privè leven. Omdat ik vind dat je van tijd tot tijd Maarkelse onderwerpen moet aansnijden als je voor Maarkelsnieuws schrijft, heb ik geprobeerd een evenwicht te bewaren tussen dat en het persoonlijk tintje.

Elke keer dat ik ‘aan de beurt’ was, gaf het een gezonde spanning. Ik bedacht waarover ik wilde schrijven en op enig moment was de ‘bevalling’ daar. Toch altijd spannend en vooral heel erg leuk om de reacties te zien op de zondagochtend. Ook de minder positieve.  Hierbij een bedankje aan de mensen die de moeite hebben genomen te reageren; dat geeft energie. Mijn zonen zitten er niet alle vier met de neus bovenop; het varieert van een zoon die de column trouw elke zondagochtend in alle vroegte leest tot een zoon die vier weken later opmerkt “ik heb ‘m nog niet gelezen ma”. Heeft ook allemaal z’n charme.

Ik heb getracht kleine boodschappen te geven in mijn columns. Een oprechte weergave van hoe ik in het leven sta.

Korte samenvatting:

– Het maakt me niet uit wat anderen van mij vinden.
– Ik hou wel van een beetje recalcitrant, uitdaging en vooral van kleur (letterlijk).
– Ik praat graag en veel, het maakt dat ik het beste haal uit de contacten met mensen.
– Ik houd niet van mensen die zeuren , mopperen en klagen. Als je niet tevreden bent met hoe je leven verloopt, verander er dan zelf actief iets aan, blijf er niet in hangen. Als je overvallen wordt door ziekte is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan. Toch ken ik legio mensen die ook dan proberen de zonzijde te zien en daar heb ik veel respect voor.
– Ik vind het prachtig om te merken hoe jongeren zaken in ons mooie Markelo actief oppakken en ik ben er een groot voorstander van om jongeren aan het roer te zetten. Markelo moet geen grijze saaie kern zijn maar een actieve, bruisende en sprankelende plek waar iedereen kan doen en laten wat hij/zij wil. De grijzen moeten niet eeuwig dicteren; ook al zijn er op dat moment geen opvolgers. Stop ermee. Linksom of rechtsom wordt het op termijn wel weer ingevuld.
– Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn eigen geluk en geef anderen niet de schuld van wat misgaat.
– Ik denk niet dat ik de wijsheid in pacht heb; ik kan elke dag nog veel van anderen leren.
– Ik ben onwijs dankbaar voor mijn gezondheid, besef dat het morgen anders kan zijn, en leef daarom het liefst per dag. Voor mij zou het vooral erg zijn als ik niet meer snel en flexibel zou kunnen bewegen. Ik moet kunnen rennen en multitasken; dat is mijn passie.
– Ik ben heel blij dat ik in Markelo – als ‘Hengelsen’ heel veel kansen heb gekregen. In de eerste plaats als onderdeel van de groep kameraden van Jan. Met de dames van de ‘Kamereu’ prijs ik me heel gelukkig. We zijn al zo’n 40 jaar een hele hechte groep en delen lief en leed. Ik zou de kamereu niet kunnen missen.  Momenteel komt er elk jaar wel een kleinkind bij in die groep. De ‘kamereu’ schieten jaarlijks op de zondagmiddag van het Dorpsfeest op de kermis steevast een beer voor het kleinkind dat in het afgelopen jaar geboren is. Aangezien op dat moment al wat alcohol genuttigd is worden het in de regel nogal dure beren. In april 2020 gaan we ons geluk als ‘kamereu’ beproeven in de Maarkelse Kwis.
– Kansen kreeg ik ook als Ouderraadslid en MR lid, als voorzitter van het Dorpsfeest, als bestuurslid van diverse verenigingen, als speaker bij Maarkelse Lente, als toneelspeler en nog veel meer. Daardoor heb ik veel ‘leukeleu’ leren kennen en waarderen.
– Wat heb ik genoten van de Maarkelse jeugd, in de tijd dat onze kinderen de puberleeftijd hadden. Altijd waren daar hun kameraden. Wat was het super om al die jongens bij ons thuis te treffen op Nieuwjaarsdag. Soms lag een van onze kearls nog in bed (oudejaarsnacht in de horeca gewerkt) en dan trokken de boys naar boven om mijn zoon eruit te rammen. Ja; ook al sliep hij met een vriendin: “maakt niks oet”.  Fantastisch om de kameraden van Nick en Rudy verzameld te zien in onze keuken vlak voor vertrek naar een ski-oord. Fijn dat er ook echte planners bij waren, want daarin blonk onze tweeling niet uit. Gelukkig hebben al onze jongens nog steeds actief contact met hun kameraden. En gelukkig kom ik die nog soms tegen. Iedere kameraad met een eigen persoonlijkheid. En juist daarom zulke Mooie Mensen! Stuk voor stuk, allemaal, van alle vier onze boys.

Ik had geen last van het lege nest-syndroom vanwege het feit dat onze jongens uit huis gingen maar wel van het gevolg dat ik daarmee ook afscheid moest nemen van al die (gekke) gouden momenten die ik beleefd heb met hun kameraden. Onbetaalbaar, zo mooi vond ik het. Ik zou er een bestseller over kunnen schrijven.

Maarkelsnieuws; jullie waren mijn ‘werkgever’: wat zijn jullie Toppers! Jullie kunnen je met gemak meten met het NOS journaal. En dat zijn betaalde krachten; jullie doen het als vrijwilligers, naast een baan of eigen zaak. Dik, dik compliment. Ik maakte kennis met Maarkelsnieuws in de tijd van Hans van Middendorp en Rick Wessels. Zelden noem ik namen in mijn columns maar ik maak hiervoor graag een uitzondering, omdat ik vind dat zij iets geweldigs hebben neergezet in Markelo. De samenwerking met hen voelde vertrouwd, was vaak verrassend, respectabel en toch ‘gewoon’ Maarkels. Het lijntje met hen was kort en daardoor krachtig. Hun opvolgers zijn tot op de dag van vandaag professionele, betrokken redacteuren die hun verantwoording serieus nemen.

Soms lees ik op Maarkelsnieuws iets waar ik de ballen van snap. Onlangs was dat het bericht dat het Dorpsfeestbestuur de stekker uit het magazine had getrokken. Hoe dan? Ik las geen reden? Ik hoop dat ik binnenkort iemand spreek die mij dat kan uitleggen.

Ik zal de gezellige bijeenkomsten met redactie en collega columnisten van Maarkelsnieuws gaan missen. Ik wens jullie veel succes en vooral plezier in de toekomst. Ik blijf jullie volgen.

Hierbij mijn persoonlijke dank aan al mijn lezers en tot ziens in ons Mooie Markelo!

Diny