Hebben jullie ook gezwaaid gisteren? Wat was dat weer top zeg. 80 vrachtwagens met blije chauffeurs en nog veel blijere bijrijders. Een tocht door de Hof van Twente, al toeterend en zwaaiend. Stoer om in zo’n grote vrachtwagen te zitten. Wat is dat een goed initiatief geweest via een column en nu al voor de 6e keer gereden. Zo kan het zomaar gaan in een klein dorp met grote betrokkenheid. Als de stoet vertrekt zie je veel ontroerde mensen langs de weg (inclusief ikzelf) en dat is zeker niet raar. Waar ik ook zelf iedere keer weer verbaasd over ben is hoeveel trucks er op het Kaasplein passen. Een knap staaltje parkeren van die mannen en vrouwen.

Mijn eigen man is vrachtwagenchauffeur en deze week was hij 25 jaar in dienst bij zijn werkgever. Wat een tijd, 25 jaar. Toen hij begon te werken daar, was onze oudste 1 jaar oud. Hij was toen al een aantal jaren chauffeur en dit in combinatie met mijn onregelmatige werktijden maakte dat er regelmatig briefjes op tafel lagen om elkaar iets te vertellen. Het was nog de tijd zonder mobiele telefoon. Toen onze oudste geboren werd was hij ook onderweg en kwam daardoor net te laat bij haar geboorte. Bij de andere twee was hij gelukkig wel (net) op tijd. Maar met een man als chauffeur weet je nooit precies wanneer hij thuiskomt en met mijn eigen onregelmatige werktijden, was dit niet handig toen de kinderen klein waren. We hebben er toen voor gekozen dat ik een aantal jaren op oproepbasis ging werken zodat ik veel meer thuis kon zijn en niet vast zat aan vaste uren.

Hij heeft best veel gemist van de jaren dat de kinderen klein waren maar dat was nu eenmaal zo. Er werden verjaardagen gevierd waar hij niet altijd bij was, kinderpartijtjes waarbij ik gelukkig een beroep op buurman Bert kon doen en 10-minuten gesprekken op school die ik zonder hem voerde. Maar als hij thuis was, was hij er ook volledig voor de meiden en dat maakte een hoop goed. De meiden wisten/weten niet anders, dit was zoals het bij ons ging.

Als vrachtwagenchauffeur moet je alert zijn onderweg, hij vertelt regelmatig over situaties op de weg die ronduit gevaarlijk zijn en waarbij de chauffeur zichtbaar afgeleid is door schermpjes waarop hij zit te kijken of in vroegere tijden, de krant opengeslagen over een stuur. Slaaptekort kun je je niet veroorloven en dat is wel eens lastig. Met kleine kinderen doordat zij zich hier niets van aantrekken maar ook door sociale dingen die je je ’s avonds niet kunt permitteren. Of je bent er gewoon weer eens niet bij doordat je nog onderweg bent. Voor hem bestaat er geen ander leven: lekker in de vrachtwagen met zijn favoriete muziek aan. De jaren dat hij zich druk maakte dat een file zijn hele dag verstoort, liggen achter hem. Het is dan maar zo.

Met de Truck Run in Markelo, rijdt hij ook mee. In eerste instantie omdat ik vond dat hij dat moest doen want die doelgroep dat is mijn leven. Nu is hij zelf net zo enthousiast en zorgt hij ervoor dat hij zeker beschikbaar is. Voor de chauffeurs die meerijden is dit ook de kers op de taart van hun beroep. Een relatief kleine moeite om iemand met een beperking een hele mooie dag te bezorgen waar ze het nog lang over hebben.

Mijn man heeft een man (M.A.N) en hiermee een bestuurlijke functie bij een logistiek bedrijf. Dat klinkt toch mooi? En al zegt hij zelf dat je altijd nog chauffeur kunt worden als je verder niets zou kunnen, ik ben trots op hem en iedere avond weer blij dat hij veilig thuis is gekomen.

Fijne zondag,

Gerdien