Een aantal meters op veilige afstand liep ik achter m’n opa aan als hij een kip ging slachten. De emmer met warm water stond al klaar bij het hakblok. Met een vakkundig oog werd de oudste kip uit het hok gehaald.

Enige tijd later ging opa met de geslachte buit naar opoe. Zij had inmiddels al een grote pan met water aan het koken. Daar ging de kip in! Hoewel kakelvers, was de kip niet meer zo piepjong en had daarom een lange kooktijd nodig. Van het water dat na een paar uur koken op een olieachtige substantie begon te lijken werd nog een soepje getrokken!

Met z’n allen konden we, met gemak, dan 2 dagen kip eten!

Later nam mijn moeder de pollepel over. De wekelijkse boodschappen werden door haar in de supermarkt gehaald. Zo bracht ze wel eens wat mee, dat we nog niet eerder hadden gehad. Bijvoorbeeld een doos met frikandellen. Machinaal gemaakte worsten met allemaal exact dezelfde lengte, in plaats van worst gedraaid door de Pleg! (voorheen onze slager naast Dieka)

Inmiddels koken we al jaren ons eigen potje. Af en toe is het mijn beurt. Ik heb er geen hekel aan. Althans: zolang iemand anders maar de afwas doet…. Onlangs werd mij vroeg in de ochtend meegedeeld dat ik die avond moest koken. Er volgde nog een luide opmerking na: “eerst boodschappen doen! Er is niks in huis!” “Ja ja”, zei ik nog… “komt goed”… maar de deur was al dicht!

‘s Middags tegen 5 uur bedacht ik ineens: “Johan koken!” Snel naar de supermarkt dan maar. Eenmaal binnen was de haast er snel af. Hier en daar even een praatje. De veel gestelde vragen: “hoe ist?” en “is ter nog nieuws?” nemen veel tijd in beslag!

Ondertussen voor de koeling scoorde ik een gemixte salademaaltijd, gewassen en gesneden; das 1. Gelijk daarnaast: voorgekookte krieltjes; das 2.  Bij het vlees aanbeland was het ook weer tijd voor een gesprekje. De laatste coronaprikkelingen werden besproken en even mopperen dat het allemaal zo lang duurt!

Mijn ogen gingen van het horloge (opschieten!) richting een pak goudbruine hamburgers. Aha voorgebakken dacht ik nog! Dat scheelt weer in tijd; das 3. Tot slot een pak vla uit de koeling. En klaar! Scannen doe ik niet aan! Ik ben veel te bang dat ik in de war kom door de gesprekjes die ik tussendoor voer…

Eenmaal aan de kassa: “spaart u koopzegels?” “Nee maar m’n vrouw wel, dus graag”. Nog een aantal zegels voor lentebloeiers en ik ga snel richting Brook!

Mijn dochter, inmiddels thuis, roept van boven terwijl ik in de keuken bezig ben: “Pap er komt lawaai uit de schuur. Er zit daar wat!” Eerst daar maar even kijken dan.

In de hoek zat Gerrit, de postduif. Hij was de schuur in gevlogen. Toen hij mij zag wilde hij de schuur verlaten. Helaas niet via de deur. In plaats daarvan zocht hij een uitweg via de lichtgevende platen op het dak! Het zal een combinatie zijn geweest van snelheid, de oudheid van de platen en waarschijnlijk de schrik dat hij mij zag…. Met grof geweld vloog hij dwars door het dak! Maar goed dat hij wegkwam! Anders hadden we die avond duif op het menu gehad!     

Weer binnen kwam de 2^e vraag van boven: “Wanneer gaan we eten? Ik schreeuw zo hard ik kan. BIJNA…. Snel zet ik de borden op tafel, sla in de bak, krieltjes en hamburgers in de pan.

10 minuten later… ETEN! “Ha lekker! Hamburgers!”, zegt mijn zoon.

De smaak bleek anders dan verwacht… Inmiddels grissen we de verpakking uit de vuilnisbak. Lekkere vegaburgers luidt het etiket! Volgende keer toch maar iets beter kijken en minder communicatie. Waarschijnlijk vinden ze best aftrek maar bij ons staan ze niet bovenaan op het menu….

Koken is als het leven zelf. Je moet het op smaak brengen. Een paar kruiden vertrouwen en een snufje lachzout doen wonderen! En vooral niet zelf van de kook raken of je humeur laten aanbranden!

Eet smakelijk!

Mooie zondag,

Johan