Met de ketting op het aller grootste blad en de tong op het derde knoopsgat kom ik beetje bij beetje dichterbij en neemt de wielrenner die ik honderden meters verderop al had gesignaleerd, eindelijk in omvang toe. Zijn kuiten worden alsmaar breder en gespierder en zijn eigenlijk veel te bruin voor deze tijd van het jaar. Zijn fiets is er een uit het duurste segment en op z’n shirt staan meerdere grote sponsoren.

Ik had het nooit moeten doen, maar haalde hem in met de woorden “Mmmmoi”, zette nog even flink aan en vervolgde mijn weg.

De fietsende long op 2 benen, zag mijn witte beentjes en twijfelde kennelijk geen seconde. Binnen no-time zette hij de achtervolging in en bleef vlak achter me zitten op die eindeloze Lochemseweg. Na een kilometer of 8 en een voorsprong van een meter of 20 deed ik net of ik thuis was en sloeg ik rechtsaf richting de Viersprong en bedankte hem voor de prettige rit. 8 kilometer op kop met Lance Armstrong’s hete adem in m’n nek; het viel niet mee, dat geef ik toe. Maar een beetje stoer vond ik het wel.

Het is een van mijn allermooiste avonturen die ik meemaakte op de racefiets en ik dacht er deze week extra vaak aan terug. Dinsdagmiddag viel ik van mijn fiets. Ik brak mijn sleutelbeen, ontwrichte mijn AC-gewricht en scheurde enkele banden en pezen af in mijn schouder. Aanstaande dinsdagmiddag volgt een operatie en als ik eerlijk ben, ben ik in de periode daarna gewoon even toe aan goed nieuws. Ik had dit voorjaar samen met Veltkamp de koeien naar buiten willen doen en het gras willen maaien en op mijn werk honderden koeien drachtig willen maken, maar helaas…

Tegenslag en slecht nieuws; hoe gaan we er mee om en hoe veerkrachtig kunnen we zijn? Ergens in een torentje in Den Haag zit nu vast en zeker een minister-president die zou willen dat er nooit een foto was gemaakt. Het had hem en de gehele coalitie een hoop ellende gescheeld. Maar, soms ben je op het juiste moment, op de juiste plaats en hiermee doel ik op de bewuste fotograaf. Bij mij was het precies andersom en trof ik een fietser met dopjes in zijn oren die een oversteek maakte zonder richting aan te geven.

We krijgen er beiden aardig van langs maar voor het eerst sinds 11 jaar kan ik zeggen indirect iets met onze minister-president gemeen te hebben. In beide situaties is er hoogstwaarschijnlijk sprake van een flinke portie ouderwetse ‘domme pech’.

Prettige paasdagen,

Christiaan Mensink