Achter meters rotzooi, bedekt met een laag roest zag ik er voor het eerst sinds jaren weer eentje terug. Klemblaren van versleten waterpomptangen, zere vingers van kapotte gaskabels en slapeloze nachten van dat ene schroefje wat maar niet los wilde. Het schoot me dankzij die brommer in die oude aftandse schuur, ineens allemaal weer te binnen.

Ze was mijn aller grootste jeugdvriendin van jaren geleden. En stond daar ineens weer pal voor mijn neus.

Sleutelen, wassen, poetsen, schuren, verven, lassen en plamuren; we deden alles met elkaar en deelden lief en leed. Meestal was ze kapot en wou ze niet starten. Een vette bougie? Valse lucht? Ouderdom? Of gewoon een lege tank? Het kon van alles zijn maar vaak, zo tegen de tijd dat de mais begon te pluimen en pa mij verplichtte niet meer met de brommer in het weiland te komen deed ze het weer. We reden dan over hobbelige koeienpaden en dichtbegroeide slootkanten op zoek naar verstopte luchtfilters, versleten zuigerveren en lekkende keringen.
Uren en dagen kon ik aan haar sleutelen zonder ook maar enig vooruitgang te boeken.
In onze totaal niet technische familie, die beschikte over een werkplaats die slechts gevuld was met een grote rol ijzerdraad, een goede knijptang en een flinke bos stro touw was ik als beginnend sleutelaartje best een beetje bijzonder.

Pa is een ‘muis in rechterbovenhoek type’ en opa’s allergrootste prestatie op technisch gebied was het foutloos opladen van zijn elektrische fiets.
Het technische gedeelte komt waarschijnlijk ergens bij moederskant vandaan, want ma is anders.

Ze heeft tattoos, en reed vroeger op een echte Puch, ze poetst haar auto nog vaker dan uw buurman en ze sluit zelfstandig de gehele witgoedinstallatie in haar huis aan. Ze is moeder van 5 maar had ook eigenaar van een constructiebedrijf kunnen zijn. Ze is een optimistische duizendpoot die met behulp van een kringloopwinkel, boormachine en een flinke pot met verf van elk hok een thuis kan maken.
Ik bewonder die eigenschap en het doet me denken aan mezelf en die oude brommer van toen.

Van zo goed als niets, iets maken. Hier op ons prachtige centraal gelegen Kaasplein met als hoofdpijndossier de pekelbaden proberen ze het al enkele jaren en zien we eigenlijk nog steeds geen verschil. Voor 1 april moet er nu het een en ander zijn gebeurd en van het zomer start fase 2. Het is schijnbaar allemaal erg ingewikkeld en kost enorm veel tijd. Gelukkig kan ik me nog een tijd van crossbrommers en het verzamelen van flippo’s, herinneren. Daar waren we ook uren en dagen mee in de weer maar het gaf in elk geval een heel stuk minder gedoe. Inmiddels liggen de plannen voor een fantastisch Kaasplein klaar en is de begroting rond. Ik hoop dat het nu allemaal eindelijk eens gaat lukken en zo niet ? Dan raad ik betrokken partijen aan om eens even met mijn moeder te bellen.

Prettige zondag,

Christiaan Mensink