Wonen in een dorp doet me weer beseffen hoeveel geluk we hebben. Bij het zien van de rellen rond het Capitool in Amerika viel ons de mond open van verbazing. Nu kijken we geschrokken met de hand voor onze mond naar het geweld en de plunderingen in een aantal van onze eigen steden.

Geweld, juist tegen die mensen die al zo hard zijn getroffen door het virus en de maatregelen: ziekenhuizen, winkels, horeca en de politie. Walgelijke beelden waar, zelfs bij een warme kachel, de koude rillingen van over je rug lopen…

Daarentegen beginnen inwoners van de steden dorpse karaktertrekken te ontwikkelen! Als echte ‘noabers’ helpen ze elkaar na de rellen om het puin en glas bij elkaar te vegen.

Sinds m’n geboorte woon ik in ons dorp. Dat is vandaag op de kop af 55 jaar! Ik had gehoopt op weer een volle kamer met bezoek! Nog steeds in vrijheid gevangen maak ik er mooi feestje van met m’n eigen gezin.

Laatst zag ik een nieuw tv-programma: ‘Het Dorp’, van Huub Stapel en Wim Daniels. Dit deed me denken aan ons eigen dorp en onze markante dorpsgenoten die ik ken of heb gekend.

Niet van vroeger dat is te ver terug in de tijd. Vroeger is de tijd dat boeren elkaar hielpen met hooien. En het gewoon was dat de beer (mannetjes varken) uit de buurt, de zeugen (vrouwtjes varkens) van de omliggende boerderijen ontving om deze te bevruchten.

Nu raast het gemaaide gras door de kneuzer. En in de toekomst eten we in plaats van karbonade misschien wel wormen als ik de berichten hierover mag geloven! 

Ons dorp van toen is de tijd dat mensen ook steeds vaker vakantie gingen vieren. Vooral in eigen land.

Ik denk dat ik ongeveer 12 jaar was toen we met de ezels rondjes door de speeltuin van ‘Dieka’ liepen om de jongste gasten te vermaken. Na het terugbrengen van de ezels in de wei kwam het wel eens voor dat deze niet goed werd afgesloten. Met als gevolg dat alle weilandbewoners: ezels, schapen en geiten de kans zagen om te ontsnappen. De reis ging dan richting de moestuin van mijn ouders. De gewassen waren binnen mum van tijd gemillimeterd! Bij ons thuis vonden ze het niet zo erg. Sterker nog, na een heel seizoen lang alleen sla eten en bonen uitgegroeid zo dik als augurken, was groente uit de winkel een verademing….. 

Notabelen en markante dorpsgenoten hebben hun sporen achter gelaten in ons dorp. Een groot deel van deze historie is verzameld en opgeschreven door Stichting Heemkunde Markelo. Bij velen van ons is een deel van de boekenkast gevuld met deze Markelose geschiedenis over ons dorp en z’n inwoners.

Een bekende Markeloër en ook ver daarbuiten was mijn oud buurman, Hendrik van de Kruusweg.

Als één van de eersten haalde hij een heel blik bekende artiesten naar Markelo. Zoals; BZN, Boney M, de Dolly Dots, George Baker, Doe Maar, Andre Hazes, Normaal, enz. enz.

Tussen de biervaten, flessen wijn en fris was voldoende plek voor omkleden. Kleedkamers waren nog niet aanwezig. Voordat het podium werd beklommen werd aan de keukentafel nog een kop koffie gedronken.

Voor een optreden van Normaal bleek de zaal te klein. De boeren-rockgroep kwam zelf met hamer en mokers om samen met de noabers uit de buurt de muur te verwijderen. Deze PR-stunt was Hendrik op het lijf geschreven. Het hak- en breekwerk zorgde voor stof dat snel verdween, omdat de nieuwe ruimte goed “nat” werd gemaakt!

Met beide benen op de grond verbonden door klompen heeft Hendrik heel wat evenementen op touw gezet. Markelo werd ontdekt!

Met veel campinggasten, terrasjes en eetgelegenheden en 5 glooiende heuvels is dit nog steeds zo.

Het dorp van toen dat is voorbij. Een bekend lied van Wim Sonneveld. Een lied dat in de toekomst nog steeds hoog in de top 2000 zal staan!

Want het dorp van nu wordt namelijk ook weer toen!

Mooie zondag,
Johan