Het was Eerste Kerstdag heel wat jaar geleden,
Opa weet het vast nog goed,
Zijn melkrek dat was leeg.
En ik zei dat hij niet in de schuur mocht komen en dat als hij lief de krant ging lezen, dat hij dan wat lekkers kreeg.

KLABAAAF, KABOEEEM, stuk voor stuk lanceerden we opa’s gekoesterde melkgerei als nooit tevoren meters hoog door de lucht. Dankzij een carbid-les bij buurmannen Henk, Sjoerd en Bert het jaar daarvoor, wisten we nu precies hoe het moest.

Een oude lap tussen de deksel, 3 stukken carbid in de melkbus, water toevoegen op gevoel, vinger op het gaatje, luisteren tot het carbid bijna is uitgewerkt, gas aansteken en de uitkomende vlam met een hamer terugslaan.

Dit alles moest uiteraard gebeuren met een blinkend schone melkbus die beschikte over een naadloos passende deksel en niet met het oude ijzer waar we nu mee schoten.

Het was een euforisch gevoel om voor het eerst de maximale klap uit de melkbus te kunnen realiseren. Carbiddreun na carbiddreun galmde door de ochtend. We hadden het spelletje door en konden eindelijk, net zo hard schieten als overbuurman Henk.

De carbiddreunen moeten opa kennelijk die ochtend diep van binnen flink hebben geraakt want nog steeds vraag ik me af wie er op die bewuste dag meer kabaal maakte; boze opa, de kanonnen van buurman Henk of onze fonkelnieuwe carbidbussen?

Arme opa…. Zijn geliefde melkgerei met naadloos passende deksels uit vervlogen jaren bewerkt met boormachine en witte verf zodat we ook ’s avonds de deksels weer zouden kunnen vinden.

Het is een van mijn vele en misschien wel meest dierbare herinneringen aan mijn opa en buurman Henk. Henk heb ik jammer genoeg maar 21 jaar lang mogen kennen en opa is eigenlijk al mijn hele leven lang dichtbij maar lijkt elke keer als ik hem zie een stukje verder weg te raken.

Met de ervaring van onze allereerste rood verroeste melkbus naar het blinkende melkgerei van opa. Tegenwoordig schieten we met twee dikke zelfgemaakte buizen die hier ooit op de zandafgraving lagen. De broek wappert je aan de benen en geen ruit in huis blijft heel. Opa zou ons voor gek verklaren en Henk zou vast en zeker trots op ons zijn. We zijn allemaal oud en jong alleen niet tegelijkertijd. Laten we bovenstaande tips voor onszelf houden. Het zou een mooie janboel worden als we ze in Den Haag carbid leerden schieten.

Prettige zondag,

Christiaan Mensink