Verzekerd van een comfortabele rit trap ik het gaspedaal in van het voertuig, dat luistert naar de naam: Peugeot 208. Vlak achter het stuur met vele knopjes zit een dashboard met nog veel meer knopjes om uw reis zogenaamd nóg aangenamer te maken. Een iPhone ingeplugd in een van de vele stekkers wijst ons gedetailleerd de weg, vermeldt ons het weerbericht en zegt waar de files staan. Op de radio klinkt geruisloos muziek van vreemde snuiters uit moderne tijden. De airco brult en zorgt zelfs op de allerheetste dagen voor een aangenaam klimaat. Geheel op ons gemak en zonder enige vorm van inspanning komen we aan op onze digitaal gereserveerde eindbestemming. Dat het allemaal mooi, schoon en netjes was in onze B&B hadden we online via de vele lovende recensies al lang gezien. Om te weten wat er in de omgeving allemaal te doen is download je tegenwoordig simpelweg een app. 100% Coronaproof; je spreekt geen mens en hoeft vooral niemand iets te vragen. Ontzettend praktisch, super efficiënt en bovendien heel erg makkelijk.

Na twee dagen in het pittoreske Thorn boekten we een hotel midden in de Duitse Eifel. Volgens vele recensies lag er een uitdagende fietsroute die geschikt was voor elk type fiets en fietser. Totaal onvoorbereid op wat er komen ging sprongen we goedgemutst op onze racefiets en begonnen we aan een schitterende rit in een werkelijk fantastische omgeving. De eerste 60 kilometer waren vreselijk heet en de laatste 30 kilometer hadden we noodweer waar je u tegen zegt. Binnen no time veranderde de route van mooi naar vijandig. Plat op het stuur en in gevecht met grote hoosbuien, modderige zandpaden en steile stukken bergop zag ik vlak achter mij m’n meisje. Natgeregend en van top tot teen onder de drek maar net als mij vastbesloten om die laatste trein van half 9 te halen. Een laatste trein die niet verder zou komen dan de 2e halte. Door omgevallen bomen en waterschade konden er geen treinen meer rijden. Met een grote glimlach schopte de conducteur de twee meest smerige wielrenners die hij ooit had gezien uit zijn trein. Per bus en met hulp van dronken zwervers gingen we als verzopen katjes in het holst van de nacht richting ons hotel. In de plaats Bonn lukte het om voor het eerst sinds uren wat te eten en na nog één laatste zoektocht, slingerend langs de verkeerde kant van de rivier kwamen we uiteindelijk om half 3 s’nachts zeiknat en bibberend van de kou aangefietst bij ons hotel. Levensgrote muskusratten, gevaarlijke 80 wegen en verwaterde fietspaden, net op het moment toen we dachten dat we werkelijk alles hadden gehad bleken de deuren van het hotel gesloten. Geen bagage en geen sleutel, met mijn laatste procent batterij belden we het noodnummer van het hotel en werd de deur eindelijk geopend. Na een glaasje water konden we met de blote benen naar bed, vroeger was het voor straf maar deze keer viel het eigenlijk reuze mee.

Luxe en comfort; ons leven barst er van, maar nog steeds lijken we ontevreden. We schrijven recensies over te harde kussens, piepende badkamer kranen en receptionisten die niet vloeiend Engels spreken. Misschien ben ik ouderwets, maar als alles comfortabel en voorgekauwd is mis ik de charme van een echt avontuur. Van een luizenleventje in eigen land tot een ware survival in de Eifel. Onze volgende vakantie word er eentje ergens hoog in de bergen. Een krakkemikkige oldtimer brengt ons van A naar B en ergens op een plek waar de plaatselijke kastelein nog een lederen schort en witte blouse draagt en luistert naar de naam Franz, Hermann of Günther leggen we aan. Op zoek naar een gloednieuw avontuur.

Prettige zondag,

Christiaan Mensink