“Tijd zat om te trainen”, dacht ik bij mijzelf, toen ik me afgelopen september opgaf voor de Dutch Masters of MTB. Een 200 kilometer lange mountainbiketocht met ruim 1.500 hoogtemeters, op een zo goed als onverhard parcours. Dat leek mij een echte uitdaging en een bijzonder mooi klusje om de winter mee door te komen. In strijd met de elementen, en crossend door drassige bospaden en modderige zandwegen ploeterde ik me afgelopen winter een weg naar mijn doel. Maar helaas, door het coronavirus werd het evenement afgelast en werd ondanks al mijn training het doel niet gehaald. Voor niets fietste ik van Breda weer richting huis, voor niets deed ik mee aan meerdere loodzware mountainbike tochten, voor niets zat ik minimaal 2 keer per week op de fiets en al helemaal voor niets (!) kwam ik 14 keer bibberend van de kou na een vreselijke rit natgeregend in huis.

Ik zou willen dat ik u vandaag iets kon laten lezen wat géén betrekking heeft op het coronavirus, want net als u ben ik het stomme virus meer dan zat. Maar wat is er op dit moment nou eigenlijk nog belangrijker dan het coronavirus ? Ons normale leven is ontregeld, sport en spel zijn uitgesloten van deelname, zij die nog kunnen werken doen dat op een aangepaste manier en terwijl buiten de temperaturen stijgen, is ons sociale leven eigenlijk zo goed als bevroren. Corona houdt de gemoederen flink bezig in ons winderige kikkerlandje en eist ‘as we speak’ misschien wel weer een leven. We moeten minstens anderhalve meter afstand houden, mogen niet naar druk bezette plekken en het is niet toegestaan om met meer dan 4 mensen samen te zijn.

Enkele jaren geleden deed ik mee aan 2 van de 3 Frank Graham Cycle Liberation Tours. Die in het teken stonden van onze bevrijding, de jodenvervolging en het verzet. We bezochten met 25 Canadese en 25 Nederlandse jongeren enkele van de meest duistere plekken uit onze geschiedenis. Van vernietigingskamp Auschwitz-Birkenau in Polen tot aan de geallieerde vliegvelden aan de Engelse kust. We werden met onze neus op de feiten gedrukt en ik kan u – na het zien van al deze plekken – vertellen dat er geen groter goed bestaat dan onze vrijheid. Vrijheid dat nu deels wordt beperkt en ons wordt ontnomen door noodzakelijke maatregelen en strenge protocollen. Voor het eerst in mijn leven heb ik het gevoel dat ik nu niet in vrijheid leef en vraag ik mij af of ik op 4 mei degene die hier hun leven voor hebben gegeven op gepaste wijze kan herdenken. Ik had mij verheugd op een mooie Bevrijdingsdag en hoop van harte dat deze dag op een later tijdstip dit jaar alsnog de aandacht krijgt die het verdient.

Prettige zondag, in beperkte vrijheid.

Christiaan Mensink