Ik kreeg 2 weken geleden een mail uit het buitenland met de vraag hoe het met mij ging inzake Covid-19. Ik snapte niet wat hij bedoelde en kwam er toen achter via Google dat hij dus het coronavirus bedoelde. Ik had het woord nog niet eerder gehoord. Maar hoe snel kan iets gaan. Kijk waar we nu staan. Tjongejonge lieve mensen, Covid-19 staat nu voor altijd op mijn netvlies.

En dan natuurlijk als eerste de mensen die besmet zijn. Dat is echt hartstikke kloten. En helemaal de mensen die eraan zijn bezweken. En dan kun je als familie ook nog niet eens waardig afscheid nemen omdat er bijna niemand mag komen door de strenge regelgeving. Heftig hoor.

Maar daarna komen toch wel de getroffen ondernemers. Wat een drama zeg. Precies een week geleden ging de horeca op slot. Vooralsnog tot 6 april. Het is realistisch gezien een logische beslissing. Maar ja, je zult maar een horecabedrijf hebben of er werken. Dan is het in 1 woord verschrikkelijk k*t. En naast de horeca zijn er talloze bedrijven meer die er onder lijden. De zzp-ers, de kappers en weet ik wie nog meer. Weg omzet, weg winst, maar welkom zorgen. Bah!
Ik wil alle getroffen ondernemers in Markelo een warme geste doen en vanaf deze plek, namens alle Markeloërs, een hart onder de riem steken. We klappen voor jullie!

Hoe verdrietig is het dat alle verpleegtehuizen geen bezoek meer mogen ontvangen. Terwijl het wel begrijpelijk is.
Veel respect ook voor de mensen die in de vitale sector werken en dus gewoon door moeten buffelen.
En daar schaar ik ook onze politici onder die ons door de crisis moeten loodsen. Zij moeten beslissingen nemen die ons allemaal aangaan. En of je nu vind dat ze de juiste beslissingen nemen of niet, ik zag afgelopen week een uiterst sterke premier. En dito kabinet. Waar ik vertrouwen in heb. Want wat een zware last moeten zij dragen zeg. Minister Bruins werd niet zomaar onwel. Triest!

Het treft ook verenigingen en sportclubs. Alles ligt plat. Sporten moet je nu zelf doen.
En de hoeveelheid werk wat gestoken is in bijvoorbeeld de afgelaste Maarkelse kwis. Jammer. De vele voorbereidingen voor 75 jaar bevrijding in Markelo. Mogen de Canadezen wel komen? Ik betwijfel het. Balen dat het niet gaat zoals gepland. Geen MTB Noabertocht. Zonde. En dat is nog maar het topje van de Markelose ijsberg.
Gaat onze missie Alpe d’HuZes nog door? Na een fantastische benefietavond kan ik het alleen nog maar hopen, maar ik vrees het ergste.

Begin januari zei ik nog tegen Angela dat het me een keer heerlijk leek als onze agenda eens 2 weken helemaal leeg zou zijn. Wat een rust en ontspanning. Dat leek toen onvoorstelbaar. En nu, medio maart, ís onze agenda dus noodgedwongen leeg door het coronavirus. En ik vind het vréselijk. Het sociale leven ligt op zijn kont. Niet meer uit eten, niet gezellig borrelen met vrienden, geen muziek maken met mijn matties. Afgezegde feestjes. Geen tennis. Echt niet leuk. En ik weet het, dat zijn zaken die wel weer komen. Dus daar wil ik ook niet al te zielig over doen, maar het raakt ons wel allemaal.
Onze koning zei het heel treffend in zijn toespraak afgelopen vrijdag. “We missen onze vaste patronen en vooral de mensen die daarbij horen”.

Voordeel is wel dat ik me nu realiseer dat ik een ontzettend rijk leven heb. En dat we over een tijdje dat leven hopelijk weer op kunnen pakken. Hoe blij was ik afgelopen week dat Angela met één van de laatste vluchten uit Spanje terug kwam. Een week alleen is top hoor, maar de gedachte dat ze niet terug zou kunnen is niet zo top. Blij dat ze er weer is.

En zolang we ons maar moeten schikken in deze situatie hebben we dit weekend maar gepakt om onze kamer opnieuw te sauzen en schilderen. De agenda is toch leeg. En verenigen we het nuttige met het níet aangename. Maar we houden er wel een frisse kamer aan over. Bedankt hé ouwe!

Samen kunnen we heel veel aan en ik denk dat ik namens jullie allemaal spreek als ik zeg FUCK YOU CORONA!

Maar ondanks dat zetten we samen de schouders eronder en kijken we uit naar betere tijden. Houd jullie haaks, blijf gezond en wees lief voor elkaar.

Niek