Eerlijk is eerlijk. Toen manlief afgelopen dinsdag tijdens het avondeten vertelde dat “we ook een collecte aan de deur hadden gehad”, gaf ik daar niet heel veel sjoechem op. “Wie dan?” vroeg ik, beetje kortaf, met gefronste wenkbrauwen ook wel. “Hersenstichting” kreeg ik als antwoord. En stil bleef het.

Waarom dat stille geluid? Dan nóg maar even een “eerlijk is eerlijk”: de Hersenstichting zit niet in mijn top 3 van goede doelen die ik ‘het liefste’ steun. Begrijp me goed hoor: ik geef iedere collectant die aan de deur komt, geld. Maar met het ene fonds/doel heb je nou eenmaal meer binding dan met het andere – en op een of andere manier heb ik dat met de Hersenstichting gewoon niet. En dat is best gek eigenlijk, helemaal na mijn meest recente uitzaaiing (meerdere epileptische aanvallen inclusief hersenoperatie).

Maar ken je de uitspraak “je moet het lot niet tarten?”. Want diezelfde dinsdagavond – ja, die van de Hersenstichting-collectant die een paar uur daarvoor nog bij onze voordeur stond – kreeg ik opnieuw een epileptische aanval. Ik had een paar bestralingsdagen achter de rug en ik denk dat mijn hersenschors er wel even genoeg van had, gezien er behoorlijk wat gerommeld was.

En tot op de dag van vandaag kan ik je nog steeds niet goed uitleggen hoe je je voelt tijdens, met of na zo’n aanval. Maar een aantal dingen weet ik nog wel. Zo ineens werd ik moe, heel moe. Kwam niet meer uit mijn woorden, letterlijk. Terwijl ik alles wél hoorde. Ik begon te stotteren, kreeg spraakverwarring, ging rare onlogische dingen zeggen. Ik probeerde tussendoor nog een appje te sturen naar manlief, maar dat ging zo:

Ik wilde proberen te zeggen “ik voel me goed, maar ik ben wel moe”. Ik bevatte het wel, maar het kwam er gewoon niet uit.

Dit is wat epilepsie met je kan doen: je wordt opgesloten in je eigen lijf, in je eigen hoofd. Het is het meest rare en nare gevoel wat ik heb gekend in mijn “uitgezaaide borstkanker-ziekteproces” – en ook meteen het heftigste.

Mijn laatste column van Maarkelsnieuws, die dus nu vandaag is, is daarom ook op het juiste moment gekozen. Met heel veel plezier (en toegegeven, ook met heel veel gelach op m’n smoel) heb ik columns geschreven. Het is nu tijd voor rust aan m’n kop, letterlijk en figuurlijk.

Dus vóórdat ik wéér een aanval krijg, allerlei rare zinnen door mekaar hussel en er he-le-maal níemand ook maar íets van mijn woorden begrijpt (zoals ik mijn titel begon bovenaan), zeg ik: ajuu, de mazzel… goodgoan Markelo!

Renske