Nieuwjaarsdag; kwart voor 7. De wekker meldt zich voor de 4e keer op rij. Alweer te laat in bed gekomen denk ik bij mijzelf, terwijl ik het opstaan nog heel even uitstel. Dankzij de feestdagen is mijn ritme verre van normaal en is wakker worden een hele opgave. Gehaast geef ik Lisanne een kus en doe ik de deur voorzichtig achter me dicht. Geduldig gloei ik de auto voor en start ik de wagen. Vandaag wordt er gewoon gewerkt.

Het verfrommelde staatslot ligt verlaten tussen het oud papier alsof het nooit van waarde is geweest. Enigszins teleurgesteld check ik de rente op mijn spaarrekening. Een etentje van de ontvangen rente zit er dit jaar wederom niet in. Zelfs een gebakken vis is nog te duur. Dit jaar beleg ik nog meer geld in munten voor Markelo’s feest, denk ik bij mijzelf. Die worden tenminste elk jaar duurder en geven wél waar voor je geld.

Financieel gezien kende 2020 geen bliksemstart. De cijfercombinatie op ons staatslot was perfect, alleen  de trekking niet gunstig. Maar ach, al die miljoenen, wat moet ik er toch ook mee. Het hebben van dromen is toch mooi!? En geluk is immers niet te koop.

Het allerliefste ben ik gewoon aan het werk in een blauwe overall tussen de niet-mijn-eigen koeien. Daar begint tegelijkertijd trouwens ook mijn droom. Een stal vol eigen koeien hoe geweldig zou dat zijn.

Al dagdromend baan ik mij voorzichtig een weg door de dikke mist op zoek naar de eerste boer. Radio 2 maakt geluid, maar mist de charme van de top 2000. Het is rustig op de weg. In vogelvlucht denk ik even terug aan het afgelopen jaar. Er waren grote branden in de Amazone, onze koning liet zijn baard staan en we mogen niet meer appen of bellen op de fiets. Er zijn te weinig leraren, half Duindorp stond woedend op straat, en 75 jaar na onze bevrijding stond het Malieveld vol met trekkers.

Je kunt erover zeggen wat je wil, maar saai was het jaar 2019 in elk geval niet. Al weer bijna een week geleden sloten we knallend het jaar af met onze zelfgemaakte carbidkanonnen. Het huis van de buurman bevond zich aan de rechterflank van onze vuurlinie. Zijn ruiten rammelden en het servies trilde. De tv, radio en wasmachine werden onverstaanbaar gemaakt door het kanongebulder en de luidkeelse geheime zendermuziek een eindje verderop. Tóch werd het ons door die nuchtere tukker gegund. We zijn hem dankbaar en koesteren onze tradities die we hier ongestoord kunnen voortzetten. Geluk is niet met een staatslot of een hoge rente te koop maar wordt wel deels beïnvloed door gebeurtenissen van buitenaf.

Wat 2020 voor ons in petto heeft dat weten we nog niet, maar wat mij betreft mag het net zo eindigen als afgelopen jaar. Ik voel me gelukkig, gezond en ben omgeven door heel veel leuke mensen. Ik wens u allen hetzelfde oftewel, veel geluk in ’n tuk!

Prettige zondag,

Christiaan Mensink