(hier schrijft een oma DUS wordt het een lang verhaal; sorry mensen)

Ik ben dankbaar dat het mij gegund is op onze kleinkinderen te mogen passen. Dat gebeurt op een vaste dag in de week – de vrijdag. In de ochtend Vajèn (3 jaar), Kai (2 jaar) en Mila (1 jaar). Om 12 uur komt Tijn (4 jaar ) er bij en om half 3 sluit Luuk (6 jaar) de rij. Een mini creche met 5 kids tot 6 uur. Dan komen hun ouders en gaan we allemaal samen aan tafel.

Ieder kind heeft zijn eigen gebruiksaanwijzing en karakter. Vajèn is in alles zelfstandig, ziet en hoort alles en wil daar uitleg over. Kai geniet enorm van het buitenleven, vindt techniek intrigerend en wil met de echte boormachine schroeven indraaien. Mila is altijd vrolijk, kan nog niet praten dus zet de sirene aan als ze iets wil, en graag rap een beetje. Tijn is altijd enthousiast, vindingrijk en heeft een prettig ondeugende uitstraling. Luuk heeft een levendige fantasie, is intelligent en voert onderhoudende conversaties. Melle vraagt geen negatieve aandacht en laat merken dat hij de kat uit de boom kijkt voordat hij besluit of en zo ja hoe hij de zaak gaat aanpakken. Ik merk bij alle kids dat ze veel van elkaar leren en zich overduidelijk happy voelen in gezelschap van andere kinderen, waar dan ook.

Zo’n vrijdag besteding naast een fulltime baan is topsport. Zeker als je een oma bent die wat structuur in de jonge leventjes wil brengen, nog wat aan opvoeding meent te moeten doen, en de lat nogal hoog legt ten aanzien van verantwoorde voeding – lees; overdosis aan vitamines – voor de hummeltjes.

Er is roze wolk beeldvorming bekend van opa’s en oma’s die oppassen. Bij ons drijft wel eens een zwarte wolk over. Natuuuuuuurlijk zijn ze lief, leuk en grappig, maar ze kunnen ook stuurs, gefrustreerd, nukkig, jengelig en ‘krang’ zijn. Er is altijd minimaal 1 kind snotterig, elke vrijdag lijkt bij 1 kind een tand of kies door te komen, zit er 1 onder de muggenbulten of lijdt er 1 aan iets ‘wat heerst’. De stand van plas en poep is als volgt; Hoeraaaaa! Nog maar 1 die een luier om moet. Daar heb ik een luierbox voor met aankleedkussen en een speciale speelgoedvlinder die ik het kind in de hand geef tijdens verluieren zodat ze stil ligt. De vlinder moet direct weer in de box want moet ‘speciaal’ blijven. Is deze afleiding er niet, dan kan ik niet zo snel een nat doekje pakken voor de poepluier of ze draait om en alles zit onder een stinkende, zure brei. 1 kind doet de behoefte op een potje dat muziek laat horen als de uitwerpselen geland zijn. Gelukkig hebben pa en ma het jongetje geleerd zijn piemeltje vast te houden zodat de plas ook werkelijk in het potje landt. Vervolgens prijs ik het kind de hemel in, moet ik het potje in de wc leeggooien en goed afdrogen anders werkt het systeem de volgende keer niet en horen we geen landingsdeuntje.

De andere drie maken keurig gebruik van het toilet. Nou ja…… opa vindt dat de jongens mogen ‘plassen bij het putje’ onder de kapschuur. Dat kan bij ons buitenaf prima, maarrrrrr… mamma vindt het wel lastig als haar zoontje in Markelo bij een speeltuintje in het bijzijn van vriendjes ook buiten wil plassen. Dit is zo’n discussie tussen opa en mij; ik vind dat we ‘putje plassen buiten’ niet zouden moeten toestaan om bovengenoemde reden. Opa snapt niet waar ik heisa om maak en vindt het ge-wel-dig dat de kleine mannen putje plassen. (Overigens vind ik dat bij warm weer het putje riekt…..)

Alle zindelijke kids hebben van hun pappa’s en mamma’s geleerd (keurige ouders vanzelfsprekend, het zijn onze kinderen haha) om zelf hun broek en onderbroek naar beneden te doen en ook weer aan te doen. Fijn; maar nooit wordt het hemd in de onderbroek gestopt. Het hemd bevindt zich ter hoogte van de borst. Blote buik. Dus help ik toch maar een handje. Ik heb ook graag dat de kids praktische kleding aan hebben. Ik als oma die alles in rap tempo wil en moet fiksen, heb een gruwelijke hekel aan spijkerbroeken met zeer smalle pijpen. Niet te doen als die uit moet voor het middagslaapje. Of een spijkerbroek met moderne gaten; ALTIJD blijft de voet in zo’n gat steken en oma heeft het zweet blank op de rug staan.

Dagindeling: ’s morgens als de 3 kids worden gebracht, ligt er in onze ruime woonkeuken een plastic kleed op de tafel. Qua sfeer en styling vind ik het NUL maar het is noodzakelijk. Overigens leg ik op de donderdagavond alle attributen al gereed. Ook al kom ik donderdagavond om middernacht terug van een vergadering; alles wordt dan vast in stelling gebracht. We starten de vrijdag aan tafel, waar ik voor elk kind speelgoed gereed heb liggen, naar gelang van de leeftijd. Lukt nooit; elke vrijdag wil ieder kind net spelen met het speelgoed waar zijn buurkind mee speelt. 2 kinderstoelen en voor Vajèn een stoelverhoger met safety riempjes, die ze overigens nu zelf los kan maken dus we schieten het doel voorbij. Haar poppen zet ze ook regelmatig op die stoelverhoger, waarbij de riempjes soms met vieze handjes worden dichtgemaakt. De riempjes zijn niet goed schoon te maken hetgeen mij ondanks heeft doen besluiten de hele stoelverhoger te vervangen door een nieuwe omdat het op de andere 6 dagen in de week een goor gezicht is en ik ben daar nogal perfectionistisch in. 1 kinderstoel staat de hele week in de keuken onder de oven (ruimtebesparend) en 1 kinderstoel staat 6 dagen in het tuinhuisje. We starten met het inscheppen van de verse fruithap. Toegespitst op het jongste kind; dus fijn geraspte kiwi, appel, banaan en geperst sinaasappelsap. Als de fruithap gereed is, vullen de schillen de halve prullenbak. Alles verdelen in 3 Tupperware bakjes waar onze kinderen vroeger ook fruit, yoghurt en chips uit aten. Om half 9 heeft elk kind het fruit met smaak opgegeten en is oma heel tevreden. Tijd voor een kop koffie voor opa en oma, en een lekker koekje voor de kids. We zijn nu net zover dat iedereen hetzelfde koekje mag; qua leeftijd waren er in het verleden variaties met lange vingers, ontbijtkoek, liga, etc. Geen tanden, gevaar voor verslikken, noem het maar.

Ondertussen is het 9 uur en we ruimen speelgoed op en doen de luier/plasronde voordat we naar buiten gaan. ALTIJD naar buiten; tenzij het regent. ALTIJD laarsjes aan buiten want een kind moet kind kunnen zijn. Stampen in het water en in de drek en in het natte gras. 1 kind breng ik naar boven voor een power nap. Speentje in; ik ben er tegen maar het werkt als een tierelier dus ik laat mijn principes varen. Een ruk aan het muziekdoosje, kus en deur dicht. Naar beneden waar de andere 2 de tractor en het fietsje uit de schuur hebben gepakt. Dan zet ik het oranje plastic mannetje met het vlaggetje met de tekst ‘slow’; jullie kennen dat ding wel; zodanig op de toegangsweg naar ons erf dat de auto’s en scooters (post) hopelijk worden geattendeerd dat er kinderen spelen. Ik kan je vertellen dat mijn hart soms overslaat als ik zie met wat voor een vaart men ons erf op komt rijden. En dan hebben we opoe nog. Zij is 86 en rijdt nog korte afstanden in haar Suzuki. Ik heb de kids geleerd, dat als opoe  uit de garage rijdt, de kids veilig op ons tuinmuurtje moeten gaan zitten. Opoe vindt het nogal lastig uit de garage te rijden en geeft zoveel gas – maar houdt tegelijkertijd de koppeling ingetrapt – dat het lijkt alsof een vliegtuig opstijgt. Ik moet zeggen dat de kids, hoe jong ook, dit gevaar uitermate goed aanvoelen en niet van het muurtje wijken voordat zij uit het gezicht is verdwenen met haar auto. Hetgeen ik zo knap vind – en ook zo belangrijk – dat het beloond wordt met een snoepje, waar ik absoluut niet vrijgevig mee ben tijdens mijn oppasdagen.

Rond half 11 de collectieve drinkronde. Fles met handvaten die Mila zelf kan vasthouden en de rest een plastic beker. Kai is drukker met spelen dan met drinken en Vajèn vindt drinken absoluut geen levensbehoefte dus het kost nogal wat motivatiekunst om te bewerkstelligen dat deze missie slaagt. Mila is een kei in het wegslaan van de fles met beide handen. “Wie het drinken op heeft mag weer spelen”. Ze kijken me aan alsof ik een heks ben die hen vraagt om spinnen te eten. En nee; kids boven de twee jaar moeten in principe niet meer lurken aan een fles. “Drink maar uit de beker want oma heeft jouw fles in de container gekieperd”. Gezond kaasje erbij gaat er wel in als koek. Na het drinken opnieuw buitenactiviteit. Nu ben ik nogal praktisch ingesteld, en omdat ik weinig tijd heb en veel taken, combineer ik het oppassen soms met werken in de tuin, voor zover dat lukt. Ze willen me graag helpen maar als ik vraag of ze onkruid willen wieden geven ze mij de feedback “dat vind ik niet leuk en doe ik niet”. Kids anno 2019 zijn volgens mij veel slimmer dan wij vroeger. Lieten wij ons indoctrineren; de kids van nu doen alleen dingen waar zij gelukkig van worden.

Inmiddels is het kwart voor 12 en gaat opa Tijn van school halen. Opa is een gouden steun op de cruciale momenten, maar op sommige vrijdagen heeft opa afspraken, moet dringend iemand helpen met klussen of moet elders iets doen wat geen uitstel duldt. Opa is wel een kei in het vinden van allerlei fietsjes en trekkers voor alle leeftijden op internet. En maakt daar menig kleinkind gelukkig mee, vooral omdat hij genoemde vervoermiddelen technisch superieur kan opknappen en onderhouden. De kleinkinderen zijn onvoorwaardelijk dol op opa. Ze adoreren hem. Opa is dan ook zelden streng, verbiedt vrijwel niets, houdt niet van plannen, heeft stiekum snoepjes in de werkplaats, verluiert principieel niet, ziet geen noodzaak voor gezond voedsel en vindt dat opvoeden een taak is van de ouders. Opa is ook degene die volhardend de bladblazer ter hand neemt op het moment dat de allerkleinsten nog gaan huilen van het lawaai. “Doar mut ze mar an wenn’n”. Ik zorg dan snel dat elk kind gehoorbeschermers draagt. En warempel; ik zie het gebeuren; na 3 keer bladblazen zijn de kids die-hards en hebben geen angst meer. Hoe kweek ik bikkels. Opa snoert 4 kids vast in de cabine van de tractor en met de kleinste op schoot van oma in de trekkerbak rijden we naar het bos. Kicken!

Terug naar de dagindeling: Ik neem de 3 kids mee naar binnen en ga de tafel dekken voor de lunch. Inmiddels hebben zich in de afgelopen uren valpartijen, kleine ruzies met betrekking tot het al of niet delen van speelgoed, het betreden van verboden terrein, en meer van deze oma – energie – verslindende situaties voorgedaan. Maar tevens momenten van verbazingwekkende vorderingen in bewegingsapparaat en taal, vertedering en knuffels.

Nu Tijn uit school komt met tekeningen die bewonderd moeten worden, gaan we handjes wassen staand op een brocante (vindt oma moooiiiii) houden krukje voor de wasbak – oma moet er naast staan anders donderen de kleinsten er af – en dan boterham zonder korst eten (een quilty pleasure wat alleen bij oma mag). Zeer ouderwets eerst boterhammen met gezond en pas daarna met lekkers.

Wie een middagslaapje nodig heeft beklimt de trap. Slaapkamers als kinderkamers ingericht met alles erop en eraan, elk moment gereed voor een nachtje logeren. Beddengoed met vrachtwagens en lieflijk roze vogeltjes. Op elke kamer een tikkende klok die te horen is over de babyfoon zodat ik als controlfreak zeker weet dat de techniek van de babyfoon werkt (ik heb er geen met camera).

In de middag zo mogelijk weer naar buiten. Nu met Luuk erbij. Ik probeer ervoor te zorgen dat de oudere kinderen qua spel en speelgoed voldoende worden uitgedaagd in relatie tot hun leeftijd. Als het om 6 uur etenstijd is, en ik een extra tafel in de keuken heb gesleept, zijn de kids eigenlijk al best moe. Toch gedragen ze zich voorbeeldig aan tafel en laten zien dat ze thuis manieren hebben geleerd. Stuk voor stuk vragen ze of ze van tafel mogen. Het is wel een kakafonie aan geluid en lichtelijk chaos met 6 volwassenen en 5 kids. Maar wat is het waardevol en een groot geluk om dit te mogen doen en beleven! Ook al moet ik na vertrek van iedereen minstens anderhalf uur opruimen, stofzuigen en dweilen. En plan ik tegenwoordig liever geen uitje op de vrijdagavond.

1 kleinkind van ons woont in Amsterdam. 1x per maand neem ik een maandag vrij om daar op te passen. Fijn voor de band met Melle want ik zie hem beslist te weinig. Bijzonder om dan om half 6 ’s ochtends te vertrekken uit het oosten en om half 8 te arriveren in de Rivierenbuurt (altijd wel files). Wagen, onderstel en Melle – bijna 1jaar – een hele steile trap af zeulen, en vervolgens lekker wandelen in Oud-Zuid. Of net de Albert Cuyp niet halen omdat Melle zijn eten wil. Waar de cultuur zo anders is dan in het oosten, maar absoluut niet minder mooi. Ik houd ervan. Opa wil niet mee. Jammer, want in mijn eentje pak ik geen terrasje of een koffie tentje. Melle’s ouders betalen het parkeergeld voor mij en ’s avonds eet ik lekker mee waarna ik weer naar Maarkel rijdt. Ik zou deze dag met Melle niet willen missen en bovendien vind ik dat zijn ouders net zoveel recht hebben op mijn oppas dan onze andere kinderen die dichterbij wonen.

Mijn vrijdagen – en die ene maandag – : vroeg op, sketchers aan voor het loopcomfort, vooral geen witte kleding aan want die zit om 8 uur al onder de prut. De box staat al jarenlang in de keuken. (in de weg). Vensterbank dichtbij de box ontruimen vanwege kans op vandalisme en verwonding. Permanent evenwicht vinden tussen kindvriendelijk huis (geen scharen op grijphoogte) en leefbaar huis voor zestigers. Voor Amsterdam; tijdig vrij plannen op het werk en hopen op een vriendelijke winter.

Mijn vrijdagen – en die ene maandag – : dankbaar, trots, ontwikkelingen zien, en veel, heeeeeeel veel liefde, warmte en geluk ontvangen van die super kids! Dank aan de ouders dat jullie je kostbaarste bezit aan mij toevertrouwen. Vooral de meisjes zijn een kadootje aangezien ik een jongensmoeder ben.

Nu al 2 kids schoolgaand; veel te snel zal ik overbodig zijn. Gelukkig blijft dan nog het oppassen bij calamiteiten. Uitgaand van het principe ‘elke leeftijd heeft zijn charme’ zal het een feestje blijven.

Een nieuwe generatie komt eraan!

Fijne zondag, geniet van de jeugd.

Oma Diny