Haar uier is fantastisch, haar beenwerk droog en spijkerhard. Het melk typische vel zit als gegoten over haar wigvormige skelet. Van kop tot staart is ze fijn gebouwd en perfect in balans. 6 keer gekalfd, brede voorhand, sterke pas, enorm veel ras en een mooie lange nek. 

Het was me het koetje wel, de ‘Miss Maarkel’ van de familie Bronninkreef. Ik kan me er wel blind op staren en zou het liefst een hele stal vol willen hebben met koeien van dit kaliber. Maar helaas, pa is boer af en thuis hebben we al sinds 2003 geen koeien meer. Gisteren beleefden we in Markelo de 80e Fokveedag en ook wij deden mee. Veltkamp en ik, en in de veewagen 2 van Harrie’s mooiste koeien, genaamd Marijke en Jantien. 

Het is donderdag 19 september omstreeks half 12. Ik kan de slaap niet vatten en sla nog wat woorden op in mijn geheugen voor de column van aanstaande zondag. ‘Die Marijke toch’ denk ik bij mijzelf. Ik weet nog dat ik in juli 2012 voor het eerst haar mooie witte voorpootjes zag. Na maanden van wachten werd ze eindelijk geboren. Haar moeder staat me nog vers in het geheugen; net als Marijke een goede koe met mooie overgangen en een enorm vast en hoog uier. In 2015 liep ik 5e met Marijke op de Wintershow in Zwolle, en gisteren deden we alweer voor de 3e keer in Markelo mee. Ik heb haar al wel 100 keer gepoetst en nog steeds zitten de vlekken daar waar ze moeten zitten. Koeien zoals zij mag ik graag laten zien. Ik houd van de competitie en zie graag wat andere veehouders in huis hebben. Maar helaas, het clubje Markelose inzenders krimpt met het jaar. Het publiek wordt minder en onze catalogus wordt dunner en dunner.

Tuurlijk, er zijn oplossingen genoeg. De Fokveedag organiseren op het Kaasplein bijvoorbeeld; we voegen er een roofvogel show aan toe, laten een sap-pers komen voor al uw appels en peren, en plaatsen op een strategisch punt een tentje met een natje en een droogje. Dan kunnen de boeren tegen de tijd dat het écht gezellig wordt naar huis om te melken en kan de rest lekker naborrelen in de tent. Maar, moeten we dit willen? Folklore of competitie, vernieuwen of vast houden aan je identiteit. Het zijn gedachtes die mij als bestuurslid bezighouden. Als liefhebber zet ik me voor 100% in voor een lokale Fokveedag en heb ik misschien wel de illusie dat er ooit meer dieren zullen komen. Koeien, kalveren, het maakt me eigenlijk niet zo veel uit. Zolang er maar toekomst is! Zodat we als ‘boeren’ onder elkaar kunnen blijven genieten van elkaars mooie koeien, en we de hele Fokveedag lang vol passie kunnen praten over mais, mest, voer, droogte, trekkers en we op tijd weer naar huis kunnen gaan omdat we moeten melken. Ik ben huiverig. Zijn wij dan het bestuur die de stap moet zetten? Af van het traditionele, groter denken, de Fokveedag als onderdeel van? 

Marijke ligt voldaan te herkauwen tussen de koppel. Haar vacht glimt nog na van gisteren en zelfs haar hoeven heb ik meerdere malen gepoetst. Van haar hoefde al die poespas niet perse. Marijke is een fijne koe om mee te werken; ze is rustig, zachtaardig en eigenlijk altijd tevreden. Gisteren liepen we niet bij de top, maar toch ben ik trots. Trots op het bestuur, de inzenders en Harrie zijn koeien. Voor ons ditmaal geen ‘Miss Maarkel’ maar ooit, misschien ooit…. Ik blijf dromen en geniet na; Fokveedag nummer 80 is een feit. 

Prettige zondag, 

Christiaan Mensink