“Hoe was je vakantie?” vraag ik aan de verpleegkundige die mijn infuus klaarmaakt. Aan haar vlugge houding te zien, heeft ze eigenlijk geen tijd voor een ‘social talk’, maar ze geeft toch antwoord. En hoewel ik merk dat ze eigenlijk veel meer wil vertellen, hoor ik intussen ook de pieper afgaan. “Ben zo terug” zegt ze. 

Niet veel later komt ze op mijn kamer. “Sorry. Het is een beetje druk vandaag” – en ik zie dat ze wat gehaast verdergaat met het klaarzetten van alle spullen. “Alleen vandaag?” vraag ik. Ik zie een aarzelende blik. Even is het stil. Maar dan begint ze. “Nee, het gaat eigenlijk elke dag zo. Het is niet leuk meer. Ik draai al extra uren, doe wat ik kan. Maar nog steeds kom ik tijd tekort voor zorg aan de patiënt. Laat staan dat ik tijd heb om m’n koffie op te drinken. Collega’s vallen uit omdat ze de werkdruk niet meer aankunnen. Onze manager krijgt de gaten in de planning niet meer ingevuld. Het is echt ernstig”. Ik kijk naar haar serieuze, wanhopige blik als ze dit aan één stuk vertelt – en ik merk dat het me raakt. Zij, verpleegkundigen. Zij zijn het die altijd zo lief en aardig voor me zijn, alles doen om me het naar de zin te maken… waarom zitten zij nou juist in zo’n situatie?

Voor de duidelijkheid: dat de kwaliteit van zorg in Nederland goed is, is een feit. Maar als er niet (drastisch) wat verandert, blijft dat niet zo. Al jaren schreeuwt de zorgsector om meer personeel. Doordat ik (helaas) best wat ziekenhuisbezoekjes afleg, ondervind ik de gevolgen van personeelstekort zelf ook. En echt, ik zie dat verpleegkundigen hun benen uit het gat lopen en méér dan hun uiterste best doen om iedereen zo goed mogelijk te helpen. Maar ik zie ook dat de max is bereikt. Dat er een heel aantal op hun tandvlees lopen. En – misschien nog wel het grootste probleem van alles: dat er (hierdoor) ook geen nieuwe mensen staan te popelen om het vak in te gaan.

Hoe los je dat (personeels)probleem nou op? Dat weet ik zo snel ook niet – hoewel het vaak om geld draait. Maar wat ik wél weet, is dat geld binnen zorgorganisaties lang niet altijd efficiënt besteed wordt. Regelmatig zie ik (door mijn werk in de zorgsoftware-sector) dat jarenlang-lopende ICT-projecten ‘ineens’ worden gestopt. Bijvoorbeeld doordat er een nieuwe Raad van Bestuur is aangesteld en “zij vinden dat de organisatie nu echt met EPD-systeem XYZ moet gaan werken”. Dus hup, stilleggen dat hele project, een legertje adviseurs optrommelen en weer van voren af aan beginnen. Het zijn ongrijpbare, politieke spelletjes.
Neem van mij aan dat het hier gaat over meerdere miljoenen die in de sloot gekieperd worden. En daar kan ik me zó ontzettend kwaad over maken: we hebben het hier over verspilling van zorg-geld! Geld dat deels ook naar ‘handen aan het bed’ (personeel) had kunnen gaan!

Tegen al die lieve verpleegkundigen zou ik het volgende willen zeggen: kennen jullie dat instructiefilmpje die je te zien krijgt in het vliegtuig, voor als er zich een noodsituatie voordoet? “Doet u eerst het zuurstofmasker bij uzelf om, voordat u anderen helpt”.

Hetzelfde geldt voor jullie. Zorg eerst voor jezelf, daarna voor een ander. Ik weet het: het gaat tegen jullie natuur in. Maar juist als jullie dat doen, zijn jullie straks beter in staat om voor de patiënt te zorgen.

En hoe doe je dat dan? Onder andere door actie te voeren, die gelukkig nu in gang wordt gezet. Die 5% salarisverhoging die FNV Zorg & Welzijn voor elkaar probeert te krijgen voor jullie: ik hoop echt van harte dat het ze lukt. Maar méér nog dan dat, gun ik jullie je ‘rust’ en werkplezier terug. Zodat we weer eens rustig over vakanties kunnen praten.

Fijne zondag!

Renske