Nederlanders hebben wel eens last van “vakantiestress”, zo blijkt uit een onderzoek dat vorig jaar werd gehouden (bron: ad.nl). De grootste boosdoener van vakantiestress is -hoe kan het ook anders- “inpakstress”.

Inpakstress. Ik weet niet of het voorkomt in de Dikke Van Dale, maar van mij mag het opgenomen worden. Want sinds dit jaar weet ik wat hiermee bedoeld wordt. Meine liebe… Sinds de komst van Landeweerd junior, is ons inpakbeleid voor de vakantie drastisch veranderd. Daar waar we het eerder afkonden met één koffer samen (ja, echt!) moet nou zo ongeveer de helft van onze inboedel meegesjouwd worden. En ik ben daar gewoon niet zo goed in.

Ik weet heus wel dat ze in Italië ook baby’s hebben. Dus ook potjes, luiers, doekjes en weet ik wat nog meer. Maar ja, je wilt toch wel je ‘eigen’ spul mee. Al is het alleen al om gênante situaties te voorkomen. Zo was ik een keer, een heel aantal jaren geleden, met mijn ouders en zusje op vakantie in Oostenrijk. Één van de familieleden had last van aambeien (sorry voor de mensen die net aan hun ontbijtje zitten). Maar we hadden geen zalf meegenomen natuurlijk. Dus ik, recalcitrante puber van 14 die ik was, ik zou het wel ‘even fixen’. Ik loop de eerste de beste apotheek binnen en kijk naar twee zéér verontwaardigde ogen van een wat oudere man. En toen begon het denken in mezelf: “Sja, wat zijn aambeien in het Oostenrijks? Geen idee. Dan maar in het Engels. Wat lijkt er op aambei? Aardbei!”. Dus ik schoorvoetend tegen die man: “Eh hello sir, i’m looking for strawberrycream”. Soms wens ik dat er opnames van zijn gemaakt. Gewoon, voor het nageslacht.

Terug naar Italië. Ik houd van het land, het eten, de mensen. En wat ik nog het meest bewonder: ze kennen hier dus helemaal geen (inpak)stress. Alles gaat hier rustig aan. Sta je als 20e in de rij bij de supermarkt? Héél jammer dan. Niks “vijfde in de rij, kassa erbij”, gewoon wachten tot je aan de beurt bent. En als tante Beppie uitgebreid aan de caissière staat te vertellen over haar zoon, kleinkinderen en buurtbarbecue (tenminste, zo klonk het, ik verstond er niks van) hoef je ook geen zure-pruimengezicht te trekken, want dan duurt het alleen nog maar langer. En dat went voor twee weken best wel, maar niet voor altijd. Zo ben ik dan ook wel weer.

Maar wat Italië helaas verpest, zijn de Nederlanders die er op vakantie gaan. Klagende Nederlanders, welteverstaan. Ik klaag nu zelf ook, maar hè, ik moet het toch ergens kwijt. Op een of andere manier kan ik dat soort Nederlanders echt heel slecht verdragen. Er is namelijk áltijd wel iets wat niet goed is. Letterlijk gehoord bij het zwembad: “Het is hier snikheet. Je kunt alleen maar aan het zwembad liggen. Wat een vermoeiende dag, pffff”. Ja muts, wat verwacht je dan?! Het is de afgelopen 30 jaar al warm in Italië in de zomer, dus waarom zou dat nu ineens anders zijn? Ga dan lekker met je kinderen naar Kadzjiekistan op vakantie. Weet je in elk geval dat je niet aan het zwembad hoeft liggen!

Geniet nou eens oprecht van al het moois wat tot je komt. Drink, eet, lach, bewonder, maar vooral: heb lief. Voor je het weet is het voorbij. En voor iedereen die nog gaat: alles is te koop, dus inpakstress is echt niet nodig. Henig an en rap een betje. Fijne vakantie allemaal!

Renske