Weet u het nog? Uw eerste autootje? De mijne was een Opel Corsa. Ik kocht haar 8 jaar geleden voor een vriendenprijsje van een kameraad van mij. Ik geef het toe, ze was niet moeders mooiste, haar motorkap was krom, haar wielkasten zaten vol met roest en de vering was ver te zoeken. Ondanks al haar gebreken bracht ze mij altijd waar ik heen wilde. Snel ging het niet, het stomme ding trok nog geen droge worst van tafel en de sprint van 0 naar 100 kostte je bijna een snipperdag. Bij elk stoplicht trok ik steevast aan het kortste eind en het inhalen van een grote vrachtwagen was een prestatie op zich.

Maar het kan altijd erger, 26 januari 2019 omstreeks half 9: “Chris… wat moet ik doen?” Aan de andere kant van de lijn klonk de stem van mijn duidelijk geschrokken vriendin. Door glad wegdek raakte ze in een slip en kon ze een boom niet meer ontwijken. Met Lisanne was gelukkig alles goed, maar onze auto stond er beteuterd bij. We hadden samen wat geld opzij gezet om een kanon van een Audi te kopen en het was de fijnste auto, die we ooit hebben gehad. Ons avontuur in Noorwegen met die Audi was onvergetelijk. Haarspeldbocht na haarspeldbocht, tunnel na tunnel en camper na camper zoefden dankzij haar 265 pk aan ons voorbij. Bij ieder stoplicht kon ik er als een haas vandoor. Van 0 naar 100 in 6 seconden en van 80 tot 120 in 4 seconden, die Audi trok je de broek van je kont. Haar motor brulde als een leeuw en tijdens het opschakelen snoof ze als een nijlpaard. Haar wegligging was fenomenaal, als een octopus kleefde ze zich vast aan het asfalt en bij elke tankpauze werd de glimlach van onze lokale pomphouder breder en breder.

Helaas hebben we haar achter moeten laten bij de schade-expert. De schade was enorm en de waarde van de auto ineens heel erg klein. Auto rijden is duur kwamen ook wij te weten, maar gelukkig bood de Volkswagen Lupo van een teamgenoot van mij de uitkomst. Klein van prijs, geen nijlpaarden gesnurk tijdens het schakelen, geen leeuwengebrul onder de motorkap, de wegligging van een giraf en een pomphouder van wie we ineens geen gratis snoepjes meer krijgen. Aan het einde van de maand slechts een paar tientjes aan vaste lasten en je broek blijft keurig zitten waar hij zit. Nee, het is geen luxe zo’n Volkswagen Lupo en ze is ook absoluut niet geschikt als “activisten auto”, want met 2 boeren rol je het ding zo in de sloot.

Te triest voor woorden vind ik de gebeurtenissen in Boxtel afgelopen maandag, belachelijk, hoe durf je. Goed ondernemerschap de kop in drukken door jezelf de vrijheid te verschaffen om een bedrijf te bezetten. Je hebt af te blijven van andermans spullen en auto’s in de sloot duwen mag ook niet, al vond ik dat wel een strakke actie.

Activisten zijn we trouwens in Markelo helemaal niet nodig. Hier bezoeken de pinken van boer H. uit Stokkum de burger zelf. Heel Beusbergen op zijn kop, de pinken een middagje uit en menig tuintje in rap tempo bemest. Zie de charme er maar van in, want in hartje Amsterdam was u dit vast niet overkomen.

Prettige zondag,

Christiaan Mensink