Vorige week las ik de oproep van Willian Potman voor een nieuwe columnist. En ja, toen kreeg ik kriebels! Ik zou het best wel heel erg leuk vinden om een maandelijkse column te schrijven. En de gedachten om het dan ook écht te gaan doen, zijn de afgelopen week heel vaak door mijn hoofd geschoten.

Maar naast de kriebels, waren er ook behoorlijk wat twijfels. Want ik vind het nogal wat, een column schrijven in en over het dorp waar je woont. Het voelt toch een beetje alsof je je hoofd op een hakblok legt of boven het maisveld uitsteekt. En dan moet ik ook nog eens hartstikke uitkijken, want ik ben geen “echte” Maarkelse (import uit Holten).

Want wat je ook schrijft; iedereen heeft er een mening over en steekt die ook niet altijd onder stoelen of banken. En daar hadden we twijfel nummer 1.

Want jaha, Landeweerd, zie je het al voor je? Sta je lekker een wijntje te drinken op een feestje, krijg je vervolgens een lading commentaar over je heen over de columns die je schrijft. En ik mag me dan gaan ‘verdedigen’, want ja, ík ben toch echt degene die het geschreven heeft. Maar ik durf van mezelf te zeggen dat ik gelukkig een dikke huid heb; aj wat kwiet wilt, dan is det moar zo. Weg twijfel nummer 1.

De tweede twijfel was of het niet teveel zou worden, in de zin van “overal met de neus vooraan willen staan”. Ik ben zangeres bij de Grösmeijers: publieke Maarkelse functie. Ik doe de PR & Communicatie van het Dorpsfeest Markelo: publieke Maarkelse functie. En dan nu columniste? Alwéér een publieke Maarkelse functie. “Mie dunkt da’j genög met de neuze vuuran stoat…” ik hoor het mezelf zeggen. Maar tóch vind ik dit wel anders. Dit komt véél dichterbij, gaat over mij als persoon. Doodeng, maar hoe gaaf! En een mening heeft iedereen zo ook wel over me; daar hoef ik geen column voor te schrijven. Zo, weer een twijfel weg.  

En de derde, misschien wel mijn belangrijkste twijfel: ik ben ongeneeslijk ziek. Ik heb uitgezaaide borstkanker. En daar kan ik heel kort over zijn: het is klote met de hoofdletter K. En daardoor is het láátste wat ik zou willen, dat mensen anders naar me gaan kijken. Of maar geen reacties of commentaar geven op mijn column, want ja… “die deerne is zeek”.

Eén van de voordelen van ongeneeslijk ziek zijn (ja, die zijn er echt!) is dat je alles veel relatiever gaat bekijken. Sneller beslissingen neemt en tot de kern komt. Het kaf van het koren scheidt. Ook sneller je mening durft te geven, ook al is dat voor een ander niet altijd leuk om te horen. Ik ben door de wol geverfd de afgelopen jaren, heb naast een dikke huid ook een groot relativeringsvermogen gekregen. En soms kan dat inzichten geven die voor een ander misschien niet zo logisch en voor de hand liggend zijn. Zo kun je soms iemand (verder) helpen. Dat is toch mooi? Vanuit die gedachte wil ik schrijven. En ik krijg er zelf energie van! Dus ook deze twijfel heb ik opzijgeschoven.

Dus bij deze Willian: ik neem het stokje van je over. En ik heb er zin in!

Fijne zondag,

Renske