Ergens blaft er een hond. Maar het is niet goed in te schatten waar het geluid precies vandaan komt. Dat zal ongetwijfeld komen door de hoogte van de berghelling waar we ons begeven. Ik kijk momenteel uit het klein raampje, dat haast lijkt te verdwijnen in de dikke keien van het hutje waar we ons momenteel begeven. Iets naar beneden zie ik een stukje van het smalle pad, waar we echt net met onze kleine huurauto doorpasten. Het pad omgeven door aan de ene kant muren van huizen die hun beste tijd al gehad lijken te hebben. De andere zijde een muur van dikke stenen. Mijn schrik was dat hierachter zich weer een of andere afgrond bevond. Maar die angst was deze keer ongegrond. Hier vanaf dit kleine tafeltje, kijkend uit het raam, zie ik een oudere man met een emmer in zijn hand. Hij voert zijn kipjes, en er komt een schaap aangelopen. Er ligt een stukje grond met een tuin en deze dieren. Echter iets verder naar beneden lijkt het wel weer erg stijl naar beneden te gaan…

Ik liet me leiden door de plaatjes die ik zag. Zeker als je tegenwoordig eenmaal ergens opzoekt, lijkt het werk al automatisch voor je gedaan te worden. Ergens begin augustus vroeg ik aan Frank, gaan we nog op vakantie? “Ja, best… zoek maar wat uit”, kreeg ik te horen. Wil je niet helpen uitzoeken, probeerde ik nog. Maar daar kwam niks van. Alles buiten in de stallen heeft voorrang. En dat is goed, dus ik ben zelf maar gaan zoeken. En zo kwam ik op Madeira. Volgens de vele foto’s en filmpjes de plek voor natuurliefhebbers, lange hikes en een op en top vakantie. Dus de vliegtickets geregeld, een auto gehuurd en 4 verschillende Airbnb’s geboekt, verdeeld over het hele eiland. In september hadden wij bezoek vanuit Markelo, ik had net alles geboekt. “Daar zijn wij van’t jaar ook geweest, hartstikke mooi. Maar den huurauto, det he’w ter plekke weer geannuleerd. We hebben wel een taxi of bus geregeld om iets te zien. Geen haar op ons hoofd om daar te rijden”, vertelden ze. Ik dacht toen nog, dat klinkt vast extremer dan het is, zo erg kan het niet zijn!

Nou, ik kan je nu vertellen. Ik snap het nu wel. Godzijdank was Frank bij me, en was hij mijn chauffeur, want ik durf hier ook niet te rijden. Ik dacht me goed ingelezen te hebben over Madeira. Maar ik heb nergens iets over de extreme hoogtes gelezen. Ik dacht aan Turkije, Tenerife, en de bergen in Zweden. Maar dit is wel andere koek. Als je me twee weken geleden had gezegd dat ik tijdens een wandeling serieus aan het hyperventileren kwam van angst, had ik je stijl uitgelachen. Het rijden is al een hele uitdaging. Hoogtes met enorme dieptes naast je, sommige wegen zo smal, dat je alleen maar kunt hopen om geen tegenligger te hebben. Maar de wandelingen… die had ik thuis beter voor moeten bereiden! Er was niks voorbereidt, en we zien wel wat er op ons pad komt. Dus bij de eerste locatie zochten we een hike, Frank wilde zowaar ook mee. De planning was dat we er een aantal samen zouden doen, en ik een aantal langere tochten alleen. Die planning viel op dag 1 al in het water… of in de afgrond kan ik beter zeggen.

Op naar de watervallen, vergezichten en leuke wandelpaadjes! Want die had ik gezien via alle filmpjes die Instagram me toonde, nadat ik hier een keer op gezocht had. Vol goede moet gingen we op pad. Frank mopperend achter me aan, want dit was een enorme klim. Ik lachte hem uit, “kom op, het pad wordt zo vast wel beter”, zei ik nog. Dat klopte wel. De klim was niet meer extreem, maar nu was het Frank die mij uitlachte. Dit was geen pad meer, maar enkel een smalle richel met een die afgrond direct naast ons. Op sommige stukken wel met een bescherm kabel, maar ook hele stukken helemaal niks. Dit pad liet letterlijk niet met zich spotten! Een val, betekende dan ook foute boel! En dat was niet overdreven. Er waren zelfs enkele trial-lopers, die hier hardliepen. Het zal de kick zijn, die was bij mij ver te zoeken, heel ver zelfs. De tranen stonden me nader dan het lachen, maar ik heb het wel gehaald. Met een prachtige waterval als beloning!

Weer veilig met beide benen stevig op de grond, ben ik me toch even gaan inlezen over de verschillende tochten die hier op het eiland zijn. We hadden gelijk een van de extreme te pakken, zo bleek. De rest van de tochten was Frank erbij. De 20 kilometer hebben we dan ook niet gelopen. 10 kilometer is al een beste opgave met alle trappetjes, klimmen en afdalingen. Dus via deze weg heeft Frank zeker ook een schouderklop verdiend! Paden met afgronden aan je zijde blijkt een onoverkomelijk iets hier op Madeira. Maar ik heb ze overleeft, en daarbij kregen we er zoveel moois voor terug.

Ik dacht altijd dat sprookjes niet bestonden, maar de afgelopen dagen heb ik met regelmaat gedacht een sprookjesboek binnen gewandeld te zijn. Oké, de elfjes, trollen en kabouters ontbraken dan wel. Maar lopend over een kronkelend paadje. Met overstekende rotsen waar zachte waterdruppels vanaf lijken te dansen als duizenden kleine zilverpareltjes. Rotsen zo zacht als een kussen door de dikke laag mos dat erop groeit. In dikke mist een enorme reus voor je zien verschijnen, dat gewoon een joekel van een eeuwenoude boom blijkt te zijn. En dan de mooiste watervallen, waarvan een enkel je een koude douche bezorgd.

En nu de schemer langzaam om het huisje zakt, merk ik hoe vaak angst vooral in ons hoofd leeft. In werkelijkheid blijkt er achter elke hoge berg gewoon weer een pad te liggen. Soms smal, soms spannend… maar altijd eentje dat je uiteindelijk toch iets moois brengt.

Fijne zondag

Debby