Na het Markelose feest gaan we op vakantie. Het is overal wat rustiger en over het algemeen is het ook nog wel mooi weer. Regelmatig gaan we naar Epen in Zuid-Limburg om er te wandelen, te mountainbiken in een schitterende omgeving. We beschouwen het een beetje als ons vakantieparadijsje. Toen we tijdens het Markelose feest te horen kregen dat een vriendengroep een weekendje zouden verblijven in Epen, konden we het dan ook niet nalaten, hen te verwelkomen. Via een inside-informatie wisten we dat ze zouden lunchen bij ’t Hijgend Hert en daar werden ze dan ook welkom geheten met een Twents Kuiernatje. Dat uiteraard in de goede smaak viel.

We verblijven er altijd in hetzelfde hotel. Een familiehotel met een gemoedelijke sfeer en in de tuin een mooi uitzicht op het heuvellandschap.

Toen we dit keer aankwamen zat er bij de ingang in de lounge een man met petje, ongeschoren, lang haar en een beetje voorover gebogen in een stoel. Naast hem een rollator met een flesje cola. We dachten dat het een zwerver was, die zo maar even was binnengeglipt. Later in de middag zat hij er nog en we verbaasden ons erover dat hij er nog zat. Zijn zwervers outfit paste niet bij de uitstraling van het hotel. Hij bleek echter wel een gast van het hotel te zijn, want ’s avonds zat hij te praten met anderen gasten. Zijn stem was enigszins overheersend en daarom konden we wat meekrijgen van de gesprekken. Die gingen over de politieke situatie in Nederland en ook over Gaza etc.

De volgende dag nadat ik had gefietst sprak hij me aan en vroeg waar ik gefietst had. Zo raakte ik met hem aan de praat en het bleek dat hij een hele aardige kerel was, waar je een interessant gesprek mee kon hebben.

Hij had ook wel humor. Toen we de volgende dag ’s middag weggingen zat hij bij de ingang van het hotel. Ik vertelde hem dat we naar Aken gingen en vroeg hem gekscherend of hij dan op het hotel wilde passen. Hij antwoordde dat hij erop zou letten dat er geen zwervers binnen zouden komen.

Op de avonden dat we in de lounge zaten raakten we steeds vaker met hem aan de praat. Hij had op de TU in Delft gezeten en was als ingenieur betrokken bij de verhoging van de dijken in het rivierengebied na de hoge rivierstanden in 1985 en 86. Hij had een Engelse vrouw leren kennen en was met haar het Griekse eiland Lesbos verhuisd. Hij kreeg echter een ongeluk waarbij hij rugletsel opliep en werd afgekeurd. Zijn vrouw was 8 jaar geleden overleden. Hij was in Griekenland blijven wonen, maar kwam ieder jaar wel een keer terug naar Epen, omdat hij daar was opgegroeid.

Hij wist ons ook te vertellen over ‘het verdriet van Epen’. Het verlies van vijf kinderen in 2005 bij verschillende dramatische gebeurtenissen in dit dorp met ca. 1000 inwoners. We hadden het al eerder gehoord dat ook de hoteleigenaar een kind had verloren, dat verdronken was in een vijver, achter het hotel.

In de lounge stond ook een schaakspel en ik vroeg Mark, zo heette onze ‘zwerver’ of hij kon schaken. Ja, dat kon hij. Dus we hebben een paar partijtjes geschaakt. Omdat ik twee keer won noemde hij me steeds ‘grootmeester’.

Zijn uiterlijk was slechts een façade van deze sympathieke man.

Op een van onze eerdere vakanties had ik al eens eerder ervaren dat je mensen niet moet beoordelen op hun uiterlijk. Jaren geleden zijn we eens met een busreisje naar Parijs geweest. In Breda stapten twee jonge meiden in de bus met zo’n zwart/wit Arafat sjaal. Het was nog de tijd dat we anders tegen de Palestijnen keken dan nu. Deze meisjes kwamen recalcitrant over en zonderen zich af van ons gezelschap. Ze gingen hun eigen weg. Op de laatste avond zaten we met z’n allen in een kroegje toen ook zij erbij kwamen zitten. Ik raakte met een van hen aan de praat. Op een gegeven moment vertelde ze dat ze hielp bij stervensbegeleiding. Eerst had ik zo mijn twijfels daarover, maar op de manier zoals ze daar zo liefdevol over vertelde, kreeg ik steeds meer sympathie en waardering voor haar. Wat had ik me toch vergist, een typisch vooroordeel over mensen die je helemaal niet kent.

Ik moest hieraan terugdenken toen we vertrokken bij het hotel in Epen en Mark uit het raam hing van zijn hotelkamer op de bovenste verdieping en ons uitzwaaide.

Vaak vormen we bij een eerste kennismaking met mensen een oordeel op basis van hun uiterlijk of gedrag, maar als je deze mensen beter leert kennen, blijkt nog weleens dat je je nog wel eens flink kunt vergissen.

Een mooie zondag.

Jan vds