“Hoe kom jij nu altijd aan inspiratie om stukjes te schrijven?” wordt me weleens gevraagd. “Of heb je een lijstje met allerlei onderwerpen erop, want je moet toch wel de inspiratie hebben?” Dat klopt helemaal, en heel vaak heb ik die inspiratie ook, spontaan. Gewoon plotsklaps ineens moet er iets zijn, dat werkt voor mij het beste. Ik werk niet met lijstjes. En doorgaans heb ik mijn stukje tekst al ruim voor de zaterdag naar het Maarkelsnieuws verstuurd. Maar nu is het zaterdagmiddag, en over een aantal uur zal de redactie een stukje van mij willen plaatsen.

En nu is het dus zover: ik weet het even niet. Waar moet ik over schrijven? En weet je hoe het komt dat mijn inspiratie er niet is? Ik ben moe. Veel te druk geweest, veel te lange dagen gemaakt. De laatste weken waren sowieso al druk hier: graanoogst, grasoogst. Bouwvakkers op het erf, omdat er een nieuw dak op de stal is gekomen. En toen was daar die koe, die kon pootje haken! Niet bij een andere koe, maar bij Frank. Gevolg was dat hij viel en zijn hand brak, waardoor hij nu in het gips loopt. Een ieder die ooit met de hand in het gips heeft gezeten, weet dat je met één hand steeds handiger wordt. Hij ook! Maar sommige dingen gaan gewoon niet. En die vang ik op.

En toen kwam onze medewerker, die we nog niet heel lang hadden, juist om het allemaal net wat makkelijker te maken en niet altijd op uur en tijd klaar te moeten staan voor het melken. Hij ging terug naar Roemenië. Hij had erge heimwee. Tja, tegenhouden heeft ook weinig zin! En zo zul je zelf toch een tand harder moeten lopen.

Misschien komt het ook omdat september een beetje dubbel voelt. De dagen zijn of waren nog mooi. De nevel in de vroege ochtend, de spinnenwebben die schitteren in de ochtendzon, al zitten er dit jaar wel extreem veel, inclusief een bewoner met een kruis op de rug! Het doet me vaak denken aan de tuin van oma en aan mijn ouders daar aan de Kappelaarsdijk. Het is juist deze maand, deze dagen, waarin we voor altijd afscheid van ze moesten nemen. Dat maakt mij elk jaar weer, of misschien wel elk jaar meer, duidelijk hoe groot gemis kan zijn.

Maar gelukkig zijn er tussendoor ook leuke en gezellige dingen. Wat kan ik vertellen over een kanotocht, een bezoek aan Rømø of Kolding? Ik ontving zeer diverse gasten in de vakantiewoning, maar om hier nu over mijn gasten te gaan vertellen, is niet zo gepast! Al heb ik wel iets grappigs meegemaakt. Ik had gasten uit New York City, letterlijk uit downtown New York. Alleen dat vond ik al heel bijzonder: dat ze uitgerekend bij mij terechtkwamen. En ik had ook een mooi gesprek met deze mensen. Maar toen hadden ze nog een vraag. De was, ze hadden de wasmachine ontdekt, maar waar zat de droogfunctie? Ik keek waarschijnlijk even verbaasd, maar herinnerde mij gelijk dat ze in de USA inderdaad wasmachines met een droogfunctie erbij hebben. Toen ik uitlegde dat dit hier niet mogelijk was, vroegen ze: ‘Maar hoe drogen wij onze was dan?’ ‘Aan de waslijn, buiten tussen de bomen of hier op het droogrek.’ Ze hadden, of deden alsof ze dit nog nooit van hun leven hadden gezien. Maar de volgende dag hing de was buiten te drogen… aan allemaal kleerhangers. Tot de onderbroeken aan toe waren aan een kleerhanger gehangen en deze weer aan de waslijn. Ach, de was is er wel droog om geworden, en ik moest er stilletjes om lachen.

En toen kregen we gasten uit Markelo. Kunigheid, daar zijn wij altijd heel blij mee. Meestal wordt ons ook gevraagd: mis je Maarkel niet, wil je niet ooit nog terug? Jazeker missen we Maarkel weleens, en eerlijk gezegd helemaal als er dan, zoals in de afgelopen dagen, weer oude bekenden waren. Dan denk ik: wat hadden we het in Markelo goed, gezellig en mooi. Het was vanzelfsprekend toen, maar die vanzelfsprekendheid krijg je echt niet zomaar terug als je verhuist of emigreert. Dat mis ik na 7,5 jaar nog steeds. Zeker als er uitnodigingen binnenkomen voor een familiefeestje of een feestje in de kameradengroep. Dit keer hadden we er graag bij willen zijn, maar toch moesten we afzeggen omdat nou eenmaal niet alles altijd zo loopt als je hoopt.

En zo ontstaat mijn inspiratie, niet uit lijstjes, maar uit het leven zoals het is. Soms rommelig, soms druk, soms vol gemis, maar altijd vol verhalen,

Fijne dag!

Debby