Op mijn fiets reed ik het graanland in, een mand met verse koffie en koek aan het stuur. Beide mannen zetten hier graag de machines even stil. Handen met licht eelt, fijne groeven, de geur van aarde en olie, omsloten het koffiekopje en brachten een verse slok naar zijn mond.

Boerenhanden, die zonder woorden vertellen waar ze zijn geweest. Handen die weten wat werken is. Groot en sterk, maar altijd met dat kleine beetje zachtheid dat je pas ziet als je goed kijkt.

Het zijn de handen die voor dag en dauw al aan het werk zijn. In weer en wind, zon en regen. Handen die een net geboren kalfje bij zijn moeder leggen. Die de melkmachine geheel automatisch, in een vaste flow, aansluiten. Stro in een kalverhokje strooien en in één vloeiende beweging een ander kalfje optillen om haar in dit verse strobed te leggen.

Handen die trekkers besturen, machines aansluiten. Handen die door het voer gaan om te voelen, en het vervolgens naar de neus brengen om eraan te ruiken hoe de kwaliteit is. Handen die niet bang zijn voor een beetje vuil, pijn of hard werken.

Als ik zijn handen ’s morgens bij het ontbijt zie, hoe ze zijn brood smeren, hoe hij het naar zijn mond brengt, terwijl zijn andere hand ondertussen door de krant bladert of door zijn telefoon scrolt, denk ik: zou een bankman dit ook zo doen? Ongetwijfeld heeft die zijn handen schoner, zachter misschien, maar lang niet zo sterk! Op diezelfde handen leunt even later zijn hoofd, om er een korte powernap op te doen.

Handen die niet alleen de vreugde van het leven tillen, maar er ook zijn in slechtere tijden. Ze bieden hulp bij een ziek dier, een bevalling van een kalf die niet voorspoedig gaat. Als een machine stuk gaat of de oogst mislukt.

En naast het werk dragen ze een privéleven. Handen die zijn gezin helpen, steunen en liefde geven. Handen die zijn kinderen hielpen. Vroeger met het verschonen van een luier, nu samenwerkend met diezelfde kinderen op het erf. Handen die op je schouder rusten om troost te bieden, of stevig de jouwe pakken als woorden niet nodig zijn.

Zijn handen bieden troost en veiligheid, vreugde bij een feest en heffen een glas bier om te proosten op het leven.

Misschien ken jij ze wel, de boerenhanden. De handen van je partner, je opa, overgroot-opa of van een buurman. Handen die altijd klaarstonden of klaarstaan om te helpen. Handen die niet bang zijn voor een beetje vuil. Handen die trouw zijn tot op het hart.

In gedachten zie ik nog de handen van onze oude opa, die daar in zijn ‘gemakstoel’ zat, in oma’s keuken voor het haardje. Zijn ene rimpelige hand op de leuning van de stoel, in zijn andere een verfrommelde boerenzakdoek, die hij op het haardje te drogen legde. Zijn handen hebben nog tijden meegemaakt waarin de koeien met de hand werden gemolken en zelfs het graan met de hand van het land werd gehaald.

Boerenhanden. Ze dragen meer dan werk. Ze dragen verhalen, seizoenen, zorgen en geluk. En als je goed kijkt, zie je dat ze eigenlijk nooit stilstaan, zelfs niet als de koffie wordt gedronken. Want voor je het weet, zijn ze alweer onderweg naar het volgende klusje.

Boerenhanden… ik houd ervan!

Mooie zondag,

Debby