Het is al weer twee jaar geleden dat ik met pensioen ben gegaan. In het dagelijks leven hoor je vaak dat mensen die met pensioen gaan in een gat vallen. Je leven gaat veranderen wat best wat impact kan hebben. Ik werd daar indertijd door mijn werkgever ook op geattendeerd en zoals dat vooral bij de overheid gaat, zijn er cursussen die je daar op voorbereiden. Je moet de PIZ (Pensioen In Zicht) cursus dan wel zelf betalen maar daar is een potje voor en daarover betaal je dan geen belasting. In eerste instantie leek het me niks, maar meerdere mensen hadden het me aangeraden en het toeval wilde dat er ook een cursus in Epen, Zuid Limburg werd gegeven. We gaan daar vaak op vakantie en daarom besloot ik me toch maar aan te melden.

Annemie was niet meegegaan. Hoewel dit wel aangeraden werd, omdat je partner de eerste klappen moet opvangen als het na je pensioen misgaat. Ik verwachtte lessen over hoe je om moet gaan met een rollator, over valpreventie, hoe je steunkousen aantrekt of over brillen en gehoorapparaten. Nee, de inhoud was vooral gericht over wat het voor je betekent als je stopt met betaalde arbeid.

Je balans vinden na je pensioen in actie en ontspanning. Leren genieten, maar ook een gezonde voeding en veel bewegen kwam aan de orde. Het sociale kapitaal, je collega’s, vallen weg, maar stel daarbij ook de vraag of er anderen voor in de plaats komen. Ga niet direct in op vragen vanuit de diverse verenigingen maar neem hiervoor de tijd. Bouw structuur in de activiteiten die je onderneemt.

Na twee jaar denk ik toch dat er ergens iets is misgegaan. Heb ik indertijd niet goed opgelet, was de cursus te kort of heb ik het niet goed onthouden (wordt ook ouder) maar ik ben dagelijks nog hartstikke druk. Het afronden van de bouw van een tuinhuisje, het aanpassen van de tuin en schilderwerk aan huis en de starterswoning van zoon Twan. Daarnaast vrijwilligers werk voor de diverse verenigingen en stichtingen. Dat zijn er aardig wat en in die zin, en dat heb ik wel onthouden, heb ik wel een flink sociaal kapitaal. Ik kom tijd te kort, er hadden nog meer uren in een dag moeten zitten. En als je de zeventig nadert, komt de dag des oordeels wel dichterbij.

Twee weken geleden werd ik gebeld door het waterschap of ik nog een tot twee dagen in de week, gedurende ca. 4 maanden voor hen wilde werken. Ze zaten tijdelijk met een enorm probleem door uitval van enkele medewerkers. Ieder weldenkend mens, die al zoveel te doen heeft, zou direct “nee” zeggen, maar Jan zei direct “ja”. Wat een eer dat ze je na twee jaar nog van stal halen om ook nog werk te doen, dat je altijd zo ontzettend leuk vond. Gelukkig kan ik dit combineren met het werk dat ik al één dag in de week deed in hetzelfde vakgebied.  

Het is mooi om met pensioen te zijn. Je kunt nagenoeg zelf de keuzes maken wat je graag wel of niet doet. En er is zoveel dat je nu kunt doen, het ’s morgens lezen van de krant in alle rust onder het genot van een kop koffie. Maar bovenaan staat het fietsen met je kleinzoon die geen moment stil is en net zo geniet als zijn opa.  

Pensioen, ik kan het een ieder aanbevelen.

Rustige zondag,

Jan vds