Begin mei hadden ook wij Canadese gasten en mochten we als gastgezin mee naar o.a. Wageningen. We waren al heel erg vroeg in Wageningen wat voor onze gasten betekende dat ze erg lang moesten wachten voor ze zich klaar konden maken voor het defilé maar voor ons was wel prettig. Wij konden al op tijd de stad in en stonden als publiek op een prominente plek tegenover het gebouw waar alle belangrijke gasten ontvangen werden. Zo stonden we ook heel dichtbij het plein voor hotel de Wereld waar het officiële programma plaatsvond en de tribune was waar het defilé afgenomen werd.
En ja, wij zagen dus ook dat er mensen waren die dit programma gingen verstoren en hoe hierop (gelukkig) gereageerd werd. Niet wetende wat daar precies aan de hand is, realiseer je je op dat moment wel eventjes hoe kwetsbaar je bent met al die mensen bij elkaar.
Als gastgezinnen die helemaal in de flow van alle georganiseerde gebeurtenissen rondom de herdenking en de bevrijding zaten, werden we die dagen opnieuw aan het denken gezet over wat er in de tweede wereldoorlog gebeurd is en wat o.a. Canada voor ons gedaan heeft. Met zelf kinderen in de leeftijd van begin twintig, kun je je toch haast niet voorstellen dat je tegen ze zegt: er is oorlog ver bij ons vandaan en jullie moeten daar gaan helpen vechten. Maar dat hebben mensen aan de andere kant van de oceaan dus wel gedaan. We weten allemaal hoe dankbaar we daarvoor moeten zijn.

Goed, terug naar Wageningen. Op het moment dat iemand met een vlag over het hek klimt, wat dus zeker niet de bedoeling was, grijpt Marco Kroon als een van de eersten in. Wij zagen de mensen van de security (dat waren er daar heel veel) erop reageren en hem heel snel helpen. Het werd redelijk in de kiem gesmoord maar de verontwaardiging over deze verstoring was er rondom ons heen niet minder om. Deze dag en dat defilé is zo belangrijk en getuigt van respect voor de mensen die in oorlog van betekenis zijn geweest.
Hoe bedenk je het om dit te verstoren op zo’n manier.

Achteraf hoorden we dat de verstoorders aandacht probeerden te vragen voor de oorlog in Gaza. Een hele nare oorlog die maar niet stopt en waar heel veel verkeerde dingen gebeuren. Maar moet je daar aandacht voor vragen op die dag, op dat tijdstip en op die manier? Ik denk dat er heel goed gehandeld is door Dhr. Kroon en ook door de andere mensen van de security. Tot mijn grote verbazing werd er echter aangifte gedaan tegen hem want een van de actievoerders heeft een schaafwond opgelopen. Och gossie zeg, niemand in de buurt om daar even een kusje en een pleister op te doen? Helpt aangifte doen dan beter? Hoe bizar is dit.
Er waren dit jaar nog veteranen aanwezig die daadwerkelijk in de oorlog hadden gevochten, zij hebben wel meer meegemaakt als een schaafwondje hier of daar.
In welke omgekeerde wereld leven we?

Eigenlijk is het te gek hoeveel aandacht deze relschoppers gekregen hebben, alle nieuwsberichten over Wageningen gingen over die mensen en nu doe ik er zelf ook nog aan mee. Ik hoop dat er gezond verstand overwint en dat er om die aangifte heel hard gelachen gaat worden.
In plaats van met vlaggen zwaaien, rookbommen gooien, over hekken klimmen en leuzen roepen zouden deze mensen misschien beter zelf in militaire dienst kunnen gaan en daadwerkelijk gaan helpen in Gaza. Is dit wellicht een idee voor een taakstraf?
Jullie merken vast al dat me dit erg hoog zat en daar was ik niet de enige in. Voor de rest hebben we echt een fantastische week gehad met onze lieve gasten. Zo bijzonder hoe je in een paar dagen al zo’n band op kunt bouwen. Je maakt in die dagen samen emoties door die verbinden. En achteraf was de periode dat zij bij ons in Markelo waren, veel en veel te kort. Natuurlijk kwam de uitnodiging om hen op te zoeken en daar gaan we zeker plannen voor maken. Canada is niet te bereiken met de vrachtwagen maar ik heb goede hoop dat ook manlief dit keer in een vliegtuig gaat stappen. Wordt vervolgd….

Ik wens jullie een vreedzame zondag,

Gerdien