Albert en Truida van der Veen zitten op een windstil en schaduwrijk hoekje van hun erf aan de Petersweg als burgemeester Ellen Nauta langskomt om het briljanten bruidspaar te feliciteren. Vandaag is het precies 65 jaar geleden dat ze in het huwelijk traden. De toenmalige burgemeester De Beaufort verbond hen namelijk op 12 mei 1960 in het gemeentehuis van Markelo officieel aan elkaar.

Elke avond een zoen voor het slapen gaan
Tijdens het bezoek van burgemeester Nauta worden herinneringen opgehaald en komt het trouwalbum op tafel en worden de foto’s bekeken. Op haar vraag wat het geheim is achter 65 jaar huwelijk, antwoordt Albert zonder aarzeling: “Elke avond voor het slapen gaan gaf ik haar een zoen. Begrip voor elkaar hebben en goed voor elkaar zorgen — dat is ons geheim.” Albert kreeg in oktober 2024 te maken met gezondheidsproblemen waardoor hij niet langer zelf, voor zijn vrouw Truida kon zorgen. Ze verhuisde tijdelijk naar Enschede, maar kreeg al snel een plekje bij Woonlocatie De Wheehof in Goor. Hoewel ze liever bij elkaar waren gebleven, begrijpen ze beiden dat dit de beste keuze was en nog steeds is — ook nu Albert is hersteld. De verzorging is er goed, en het contact met het personeel prettig. Albert haalt zijn vrouw elk weekend op en samen genieten ze dan volop van wat er nog wél mogelijk is. Hij rijdt graag auto en ze gaan er samen geregeld op uit. “Als Truida thuis is, doe ik alle zorg zelf. Fijn om dat te kunnen doen, zolang het kan,” vertelt Albert.

Werken is een hobby
De 84-jarige Albert is nog altijd een bezig bijtje. Dagelijks is hij op het erf te vinden, waar hij graag het terrein netjes houdt en opknapt. Tot zijn 80ste werkte hij daarnaast als koerier voor Holterman. Dat werk paste perfect bij zijn liefde voor autorijden, en combineerde hij jarenlang met het werk op de boerderij. Uiteindelijk besloot hij te stoppen omdat het te zwaar werd in combinatie met de zorg voor Truida. Fietsen doet hij inmiddels ook niet meer. “Dat kost me te veel tijd. Een fietstochtje naar Markelo houdt me te lang weg van de dingen die ik ook leuk vind.” Om het halen en brengen van Truida gemakkelijker te maken, kocht hij samen met schoonzoon Dinant een autootje waarin de rolstoel makkelijk mee kan. Het afscheid nemen in Goor blijft lastig, maar, zo zeggen ze: het is de verstandigste keuze.

Toen Albert ziek was, wees onderzoek uit dat zijn conditie gelijk stond aan die van iemand van zeventig jaar. “Ik moet er niet aan denken om stil te gaan zitten,” zegt hij. Naast zijn werk geniet hij van de jacht — vooral het napraten en de gezelligheid met anderen zijn hem veel waard — en hij biljart graag bij Anholtskamp. Bovendien is Albert al veertig jaar actief als maismakelaar voor de Snijmaiskern Markelo. Hij taxeert de prijs van mais, zowel voor kopers als verkopers.

Albert was 19 en Truida 20 toen ze trouwden. “We hebben nooit ruzie gehad en zijn nog altijd gelukkig samen,” vertelt Truida. Hun kinderen konden altijd op haar rekenen. Zo paste ze jarenlang met veel plezier op haar vier kleinkinderen. Ook was ze creatief: handwerken, borduren, toneelspelen en kleding maken deed ze allemaal met plezier. Dochter Anita herinnert zich vooral de Markelose klederdracht die haar moeder maakte toen zij als bruid figureerde tijdens de Boerenbrulfte in het openluchttheater De Kösterskoele. “Ze deed dat met zoveel liefde,” vertelt Anita.

Oostenrijk wat een prachtig land
Op het terras kijken ze samen naar beelden uit Oostenrijk. “Daar houd ik het meest van,” zegt Albert. “Wat een prachtig land.” Het stel heeft veel van Europa gezien, ook al tijdens de jaren op de boerderij. Waar veel boeren weinig op reis gingen, trokken Albert en Truida er graag op uit. Toch had hun leven er heel anders uit kunnen zien. De ouders van Albert waren namelijk van plan om te emigreren naar Brazilië toen hij twaalf jaar was. Die plannen gingen niet door vanwege een uitbraak van mond- en klauwzeer. In plaats daarvan vestigden ze zich op een Weldammer boerderij met 90 hectare grond en 60 koeien — in die tijd een bijzonder groot bedrijf dat werd gepacht. Niet lang daarna werd er grond gekocht aan de Lochemseweg aan de Schipbeek en daar werd het melkveebedrijf voortgezet. De vader van Albert stond bekend als een echte koeienboer met een grote liefde voor zijn dieren. Anita: Opa was misschien streng maar ook heel modern voor die tijd. Albert vult aan: “Er mocht veel niet maar mijn vader stimuleerde het wel altijd om er op uit te trekken als ’t kon. Met de motor hebben we heel wat tripjes gemaakt”. Na hun huwelijk kwam Albert bij Truida inwonen aan de Petersweg. Hoewel zij enig kind was, voelde dat niet zo. Meerdere generaties die leefde onder één dak was toen heel normaal waardoor ze dat nooit zo heeft ervaren.

Blijven ontwikkelen en keuzes maken
Toen schoonzoon Dinant op het erf kwam, werd het boerenbedrijf omgevormd tot loonbedrijf. “Je moet met de tijd meegaan,” zegt Albert. “Gezond zijn is het belangrijkste, maar samen keuzes maken is ook veel waard.” Met elkaar zijn er al veel keuzes gemaakt en dat zal door blijven gaan. Nu er geen opvolger is voor het loonbedrijf moeten er weer keuzes gemaakt worden. “Dat hoort er nou eenmaal bij”, daarover zijn ze het allemaal eens.

Ouder worden is terugkijken op herinneringen
Zondag vierden Albert en Truida hun briljanten huwelijk bij De Vennebekken. Albert hield een indrukwekkende toespraak waarin hij terugblikte op 65 jaar samen. Een periode met hoogtepunten, maar ook met moeilijke momenten. De keuze om niet meer samen te wonen viel hen zwaar, maar nu ze hun draai hebben gevonden en volop genieten van de weekenden samen, beseffen ze dat het goed is zo. “Ouder worden is terugkijken op herinneringen. En gelukkig hebben we er daar heel veel van.”