Het was een prachtige en zonnige dag geweest – vrijdag 24 april 2015. Lekker buiten geklungeld en voorbereidingen voor de volgende dag getroffen. Ik had nog veel huishoudelijke werkzaamheden op de planning staan, want een week later zouden, vanwege 70 jaar bevrijding, onze Canadese gasten arriveren. Ik wou niet te laat naar bed maar toch nog even een serie kijken. “Niet in slaap vallen op de bank” zei Dick. Nee natuurlijk niet, zei ik. Ik viel wel in slaap natuurlijk. Het was 23.30 en vanuit diepe slaap, schrok ik wakker van Dick die schreeuwde: “Je moet nu de brandweer bellen, want we branden af”. Ik sprong van de bank, greep de telefoon en belde 112. Ik gaf het adres, met extra vermelding dat we een rieten dak hadden. We moesten het huis uit, zei ze. Doen we, zei ik. Ik greep de tas, portemonnee, telefoon, iPad en laders en uiteraard de bril en zette dit op veilige afstand buiten het huis. Rob had de hond in de schuur gedaan. Dick had zich snel aangekleed en dat ging ik ook nog even doen. Was niet verstandig achteraf! Boven gekomen, was de elektriciteit al uitgevallen, ik zag het vuur tussen de spleten van het luikje naar de vliering, er kwam al rook tussendoor. Op de tast pakte ik een broek, een trui en greep nog wat kleding mee en vloog toen naar buiten. De mannen hadden inmiddels de kapstokken leeggemaakt en alle praktische jassen en schoeisel naar buiten gegooid. Kon nog net.

De politie was inmiddels aangekomen en sommeerde ons, niet meer in het huis te gaan. Logisch maar je wilt eigenlijk nog van alles uit het huis halen maar dat kon echt niet meer. Ze hebben ons aan het werk gezet, auto’s verzetten, zodat de brandweer er goed bij kon komen. Toen ik de auto achteruit reed, zag ik ze aankomen. Godzijdank wat een opluchting, dacht ik!  Toen ging alles vliegensvlug. Het was een film waar je zelf niet meer aan mee doet. Ik zag de nok van het huis als een paasvuur in brand staan. We stonden naast elkaar en zeiden tegen elkaar “het huis gaat het niet redden”.  Het zal misschien 20 minuten later zijn geweest toen de brandweer commandant onze vermoedens bevestigde.

De brandweer was fantastisch. Ze vroegen waar de computers stonden, hebben de computerkasten eruit gehaald, wat is van belang en ook naar de foto’s werd gevraagd maar ik was even blanco. Het werd een lange nacht. Er waren meerdere brandweerwagens. Het was hard werken voor de brandweer. Er was een ladderwagen met mensen die van bovenuit, het dak blusten. Dat moet onvoorstelbaar heet zijn, denk ik. En dan die zware slangen met water. Diep respect heb ik voor ze.

Om 5 uur was het geblust. Daar stonden we, de hond aan een inmiddels geleend lijntje en met weinig meer over. Gedurende de nacht was er al van verschillende kanten hulp aangeboden en ik had ondertussen al nagedacht, waar we konden wonen. We bleven op dat moment maar even in de schuur, van slapen kwam toch niet veel meer. Maar toch, we hadden geluk gehad. Als ik die serie niet had willen kijken, dan waren we naar bed gegaan en was het veel later ontdekt. De vraag is of we er dan nog waren geweest, want het gaat snel en je merkt de rookgassen niet in je slaap.

De rollercoaster die volgde was energievretend maar ook hartverwarmend. We kregen binnen een week 8 woonruimtes aangeboden. De volgende dag stond er al iemand op de stoep met een tas vol kleding en er volgde meer. Onderdak, maaltijden, stroom, wifi en water van de buren, mee-eten, handdoeken, wassen bij een ander,  kaartjes, telefoontjes en bezoekjes. Ook de brandweerman die een paar dagen later langskwam om nog even te kijken hoe het met ons ging. Hartverwarmend was het allemaal!

Naderhand organiseerde de brandweer een bijeenkomst voor ons en de buren, waarin werd uitgelegd hoe de aanpak was geweest maar ook wat je moet doen bij brand. Je hebt 3 minuten om het huis uit te komen, maak afspraken met elkaar wie wat doet bij brand (kinderen, dieren, brandsleutel). Wat moeten we onze hulpverleners koesteren, brandweer of andere hulpverleners, ze zijn er als je ze nodig hebt! Wat betreft oorzaak:  na onderzoek bleek het sluiting boven de meterkast te zijn. Een kleine vonk met grote gevolgen.

Twee jaar hebben we gewoond, eerst in onze toercaravan, eventjes een stacaravan maar grotendeels in onze schuur. Een bijzondere mijlpaal, we zijn bijna 10 jaar verder en met veel dingen hebben we geluk gehad: we kunnen het navertellen, we zijn heel goed geholpen door de brandweer, een goede verzekering/verzekeringsagent en heel dankbaar voor alle fijne mensen om ons heen. Ook in het ongeluk, moet je geluk hebben…

Een fijne zondag!

Marianne