Een tijdje geleden had ik het plan opgevat om ‘even’ een bankrekening op te heffen. Simpel iets dacht ik, moet via de bank-app mogelijk zijn. Dat lukte niet. Dan maar gebeld want je kunt niet meer even ‘simpel’ langs de bank. De efficiëntie en bezuinigingsslagen van banken hebben deze bijna totaal weggeveegd uit onze samenleving. Na verschillende keren van de een naar de ander doorverbonden te zijn, bleek bellen ook niet tot een gewenste oplossing te leiden. Het was ingewikkeld, zei men. Dit kwam door details die ik u zal besparen maar die voor niemand direct duidelijk waren. Ik had het even laten liggen maar het moest toch opgelost worden. Toch maar weer eens een belletje gepleegd naar een andere afdeling. Ik heb drie kwartier aan de lijn gehangen maar nadat ik iemand aan de lijn had was het uiteindelijk binnen 2 minuten opgelost. Hoe moeilijk kan het zijn. Moeilijk dus. Men hangt vast, denk ik, in allerlei procedures, protocollen, regels en wetgeving die waarschijnlijk de communicatie onderling ook nog eens moelijker maken. Hoe simpel was het leven toen je gewoon naar een loket kon lopen en dan al je zaken in een keer kon regelen.

Procedures, protocollen en afspraken over van alles en nog wat, overal kom je het tegenwoordig tegen. De zorg staat er bol van. Dit is ook nodig maar de vraag is tot hoever dit gaan moet. Een groot gedeelte van de zorgkosten gaan naar administratie door al dit soort voorschriften. Voorschriften vanuit het ziekenhuis, ziektekostenverzekeraars, wettelijke voorschriften of vanuit…zeg het maar. Overal moet een etiket op geplakt worden. In welke tak van sport je ook zit, bedrijfsleven, zorg, transport enzovoort, je hebt te maken met steeds meer procedures, protocollen, afspraken, wet en regelgeving en ga maar door. Door deze brei aan regels staat alles op slot. We lopen als samenleving totaal vast.

Maar dat ik ook zelf nog onderdeel van zulke ergernissen kon zijn, werd me onlangs pijnlijk duidelijk. Ik werk voor het schoonmaakbedrijf van een ziekenhuis. In die hoedanigheid heb ik dagelijks te maken met protocollen en procedures, die echt gevolgd moeten worden voor patiënt en ook medewerker veiligheid. Alles moet ‘geborgd’ worden. Ik vond het ook altijd belangrijk om veel informatie te geven aan medewerkers en alles goed te ‘borgen’. Dit resulteerde in flink pakket informatie en instructies voor medewerkers. Een tijdje geleden viel ons oog op dat pakket en schrokken we. Na wat gesprekken bleek dat het een overdaad aan informatie was. Inmiddels hebben we de hoeveelheid verminderd waar mogelijk en zijn er nog plannen om het nog meer te vereenvoudigen. Ook vaker de vraag stellen, wat hebben ze echt nodig aan informatie en hoe, zonder de regels uit het oog te verliezen. Eenvoudig, doelmatig in de operatie en kritisch blijven naar onszelf. Ik heb gemerkt hoe makkelijk het is om door te schieten, je zit in een bepaalde cirkel waardoor je soms het zicht op de bal verliest. Zo zal het niet alleen mij vergaan denk ik.

We hebben het leven naar mijn gevoel onnodig te moeilijk en ingewikkeld gemaakt en er komen nog steeds meer regels aan. We lopen op veel fronten vast, zorg, huisvesting, asiel – een eindeloze lijst. Dit kost onnodig veel energie en vooral ook geld en we gaan niet meer vooruit. De vraag is hoe gaan we samen ingewikkeld, ‘ont-wikkelen’. Dat moet toch mogelijk zijn. Misschien iets van op afstand kijken en boerenverstand gebruiken? En als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Al is dat dan niet altijd volgens de afspraken maar met het oog op de bal, dan gaan we weer vooruit. Als we het willen, lukt het ons. Vandaag schijnt de zon, het gaat een mooie dag worden, alles even loslaten en met een frisse blik vooruit, dat geeft de burger weer goede moed.

Een fijne zondag en hartelijke groet

Marianne