Johanna van Buren

Zo hier en daar worden ze nog in ere gehouden: “De Niejoarsvesietes”. In de eerste weken van januari trekken de mannen en vrouwen, vaak afzonderlijk, door de buurt om “Niejoar te winn’n”. Ook in de oorlogsjaren werd deze traditie in stand gehouden, ondanks het feit dat er gebrek was aan veel, waarmee het nieuwe jaar traditioneel werd ingeluid. Johanna van Buren verwoorde de sfeer uit die dagen treffend in het volgende gedicht:

Niejoarsvesieties
Noe hew mooie lichte moane, da’s oons net noa ’t zinne heur!
Want aw ’s oavens noa mekae wilt en wiej munt den duustern deur,
Köw der mangs zoo tegen an zeen, goaw neet geern de deure uut,
Mar as ’t noa Niejoor is, muw toch mangs vezieten, albesluut.

Noa Niejoor vezieties hoalen, oald gebruuk nog van weleer,
Meiden kregen “spinnedaege” en ‘gespin’ ha-j ieder keer.
Det “gespin” is an de kaante, mar vezieten doo-w vedan.
Völl’he-w neet te prizzenteeren, mar wiej doot ’t zoo good as ’t kan.

’n Lekker köppien pitto-buisman, heete taptemelk der deur,
’n Stukkien kooke en nen möppien, vrogger twee, noew ééne heur!
As de koffie an de kaante is, komt de glaesies op den disch.
Jammer, det der rechtevoort zoo weinig onder ’n körk meer is.

Dan mut ’t op nen bettien proemen en kàssen uut nen flesschien an,
Met nen stukkien van nen taeten, zelf ebakken, ja det kan!
’n Appel- of nen Eerpeltaeten, door hoof niks gin botter deur!
En um dew neet völle ewend zint, smaakt ’t oons o, zoo lekker, heur.

En dan mar gezellig proaten, zwatjan neerig in den braand.
Manleu stekt ne piep tebak op, zelf verbouwd op ’t eigen laand.
En den ruk wel neet arg lekker….mar det went wel tooverdan.
As ze neet wat hebt te rooken, zeet z’oew zoo weemeudig an….

Noew hew mooie lichte moane aw is op veziete goat.
Noew hoow neet zoo goan te veulen, woer de beume argens stoat….

Johanna van Buren
1943