“Mis je het niet”, voeg Annet. We stonden bij haar in de achtertuin en keken neer op de Achterste Brikke. Wat ik zag is niet meer de plek waar wij jaren hebben gewoond, onze oude woning herken ik zeker nog, maar het ziet er zelfs zo anders uit nu er nog een woning bij staat op de plek waar wij dag in dag uit, jaar naar jaar het mais voor de koeien weghaalde. “Nee ik mis het niet”, antwoorde ik.

We waren voor een vluchtig bezoek even kort in Markelo. Moeders Hargeerds vierde haar verjaardag en dan is het toch fijn om op een afstand van een 536 km te wonen, dan is op en neer voor een kort bezoekje goed te doen.

Het is hier overal zo mooi, merkte onze jongste op. Dat was ons ook al opgevallen. Ik denk dat het een groot verschil is tussen een Nederlander en een Deen, een Nederlander is duidelijk meer op luxe gericht. Eerder viel het ons ook niet op. We deden er net zo hard aan mee, de boel om huis netjes te houden, alles netjes in de verf, tuin er strak bij liggen en een mooie veranda aan het huis. Inmiddels valt het ons op dat de ene tuin nog mooier dan de andere is. Een overkapping of veranda bijna standaard aanwezig is.
Een horeca gelegenheid die pure luxe en sfeer uitstraalt en een supermarkt een compleet walhalla is vergeleken met de supermarkten hier. Beter gezegd, we snappen nu wel dat wij als Nederlanders in de ogen van buitenlanders wel als een rijk volk worden gezien.

Wij hebben het nog vaak over de bezichtigingen die we destijds deden om een boerderij te vinden die ons aansprak. 16 stuks hebben we er bezocht! Dat is veel. Nu waren onze eisen ook best hoog, en een daarvan was dat de woning in dergelijke staat moest zijn, we moesten er zo in kunnen. En daar ging het mis. Van die 16 bedrijven waren er maar 6 of 7 die een fatsoenlijke woning hadden. En het ergste was, de woningen die zo slecht waren dat je je afvroeg, dit kan niet meer bewoond worden. Daar woonden ze nog in of stond nog maar kort leeg. Hier in het dorp staan ze ook, enkele vervallen woningen, de meesten staan ook wel leeg. Maar heel enkel komen we tot de conclusie dat er toch nog wel degelijk mensen wonen, soms zelfs gezinnen.

Toen we uit Markelo weggingen zat men op de Zwaluw nog volop in de fase van een nieuw te bouwen school. Een nieuw en modern gebouw zou er komen, en die staat er inmiddels ook. We reden er voorbij “Jeetje is dat de nieuwe school geworden!”, klonk het van de achterbank. Ik snap haar reactie. Ruim 6 jaar geleden was onze reactie bij de bezichtiging van de school van de meiden precies hetzelfde: “Jeetje, wordt dit hun nieuwe school, waar maken ze zich in Markelo toch druk om.” De Friskole, die overigens alleen nog door de jongste wordt bezocht is een school, ergens rond 1900 gebouwd, gok ik. Er zit zelfs nog een oude houten trap in die naar boven kronkelt, hier bevinden zich ook nog 2 lokalen, met houten vloeren, die je onder je voeten hoort kraken als je erover loopt. Daarboven zit ook nog een toilet. Wie weet het nog? Zo´n toilet in een heel smal optrekje, waar je voor je gevoel eerst een gang doorliep waar die pot achterin is geplaatst. En de sporthal heeft nog een oude houten vloer. En het mooiste van alles, het functioneert! Uiteraard zijn klaslokalen aangepast met moderne techniek, anno nu.

Als ik het Brook weer uitrij, gaan mijn gedachten terug… zie ik onze jeugd uit onze oude buurt weer voor me, samen fietsend naar school. Of druk in de weer met hun enorme hut die ze destijds hadden gebouwd op de hoek Brikkenweg/Enkelaarsweg. Mooie herinneringen, waar ik met een lach op terug kijk.

Fijne zondag.

Debby