Afgelopen week liep ik in het bos en zag dat een vlierbessenstruik uitgelopen was, de eerste blaadjes zaten er aan. Een belofte van het aankomende voorjaar. Een boom of een struik, dacht ik bij mezelf, heeft toch eigenlijk altijd een soort van garantie, want in de herfst en winter, is de boom helemaal kaal en dan vanuit het niets, krijgt hij weer een nieuwe jas met bladeren. Klaar voor het zomerseizoen, die zijn oude schors wat bedekken en dan is de boom weer zo goed als nieuw.

Zo kwam ik mezelf deze week ook tegen in een doosje met oude foto’s die na het afbranden van ons huis, 9 jaar geleden, nog niet uit het doosje waren geweest. Sommigen waren aan elkaar gekoekt door het water en onherkenbaar en anderen nog heel goed. Zo lachte een 17-jarige versie van mijzelf me toe vanaf de foto. O, o wat was ik toen nog jong en toch voelde ik mij toen al best wel “wereldwijs”. Met de blik van nu, was ik toch nog echt een “kuukn”. Als ik mezelf nu ’s morgens tegenkom in de spiegel dan is het tegenovergestelde het geval. Het “kuuk’n-achtige” is verleden tijd en de nodige rimpels zijn meer vaste begeleider geworden. Met een beetje plamuur hier en daar is er misschien nog wat te restaureren maar dat is me teveel werk ’s morgens. Misschien wel wat levens- wijzer?  In de basis voel ik me eigenlijk niet anders, misschien wat rustiger en wat meer zelfvertrouwen, trek me ook niet overal meer iets van aan, maar niet echt anders.

Terug naar de boom, die blijft in de basis ook zichzelf, zijn uitgebreide bladerdak bedekt in de zomer zijn stam en takken, die wat meer levens-sporen vertonen. Echter in de winter is het wel een kale bedoening met zo’n boom, dan blijft er niets over van die blader pracht en praal, maar ook dat heeft zijn charme. Als je in de winter kijkt naar de silhouetten van de verschillende soorten bomen, vind ik dat erg mooi. De eik met zijn grillige vorm bijvoorbeeld, dat heeft dan toch net iets meer karakter dan zo’n klein eikje. Die eik kijkt ’s morgens niet in de spiegel en maakt zich al helemaal geen zorgen over knoesten en nerven in zijn bast. In de basis blijft hij hetzelfde.

Om tegenwoordig jezelf te blijven is soms al een hele toer. De druk van doelstellingen op het werk tot de druk van social media en alles wat daar tussen ligt, kan een redelijke aanslag zijn op “jezelf zijn”. Heeft de boom zijn basisbehoeften, dan groeit hij onverstoorbaar omhoog, dat ligt in zijn aard. Zijn er obstakels die zijn takken in de groei belemmeren, dan groeit hij er gewoon omheen en weer omhoog. Als ik er dan zo over nadenk, wat er ook op je pad komt, in de basis blijf ik mezelf, net als de boom. Wat een rustige gedachte voor de zondag. Die rust wens ik u ook toe. Ik ga straks even een wandeling maken op de prachtige Herikerberg, genieten van de bomen en mezelf zijn.

Een fijne zondag allemaal,

Marianne