Ergens lees ik in een artikel dat wanneer je je vestigt in een nieuwe cultuur je 4 verschillende fasen doorloopt: de honeymoon, de shock, de aanpassing, de acceptatie. Niets vermoedend lees ik het artikel door, en pas achteraf besef ik me dat dit wel klopt. Nu is de cultuurshock tussen Nederland en Denemarken niet bepaald groot te noemen, maar er zijn zeker duidelijke verschillen in bepaalde gewoonten of tradities.

Bij ons was het niet minder, die eerste periode beleefde je in een happy flow, alles is nieuw. Je staat fris en fruitig aan deze nieuwe start. Nieuwe koeien, nieuwe stal, nieuwe mensen leren kennen. Maar ook op een nieuwe plek je boodschappen halen. Een heel nieuw ritme vinden, want de schooltijden en het schoolsysteem voor de kinderen werken ook heel anders dan we gewend waren. Misschien wel de grootste fout die ik aan het begin van de emigratie heb gemaakt, alles gelijk goed willen en of kunnen doen. Of dat nu op de boerderij was, in de sociale contacten en in het eigen maken van de taal, het kon me niet snel en goed genoeg gaan. We genoten van elk moment, lieten het over ons heen komen en waren vooral heel trots dat wij dit toch maar mooi deden als gezin.

Langzaamaan begon de vermoeidheid zijn tol te eisen. En waar eerst het enthousiasme in een nieuwe taal leren erg motiverend was, blijkt het zelfs tot de dag van vandaag nog o, zo verdomd lastig te zijn om te begrijpen wat er staat of gezegd wordt. En waar aan het begin van de emigratie nog het een en ander zo perfect geregeld leek, blijkt bij nader inzien dat er fouten zijn gemaakt en er een enorme nasleep van regelwerk met hoge kosten te zijn. Het intregeren in de Deense cultuur is ook helemaal niet zo makkelijk als gezegd werd. Hoe vriendelijk de gemiddelde Deen ook is, we merkten al snel dat we eigenlijk ook maar een buitenlander waren. Het grootste oordeel van een Deen, dat is weer zo`n Nederlander met een bult geld op zak. Ik trok me dat best persoonlijk aan. Was zelfs een beetje kwaad soms. Of ze wel wisten hoeveel gesprekken wij met de bank hadden gehad om het financieel rond te krijgen! Of wanneer je je ergens tussen de Denen bevond, je eigenlijk die vreemde eend ertussen bent, want de helft versta je niet. Of begrijp je niet, want zo gebeurde het ook dat we bijvoorbeeld op een school bepaalde tradities zijn waar men een lol om heeft, en waar je letterlijk bij staat omdat je er de lol niet van begrijpt, gewoon omdat je het niet kent en zelf bent opgegroeid met hele andere normen en waarden.

En ondertussen vliegt de tijd net zo hard door als bij ieder ander! Ineens komt er die dag dat je je beseft, dat je spontaan een heel gesprek met je Deense buurvrouw had. Dat ze je bij de sportclub iets vroegen en je spontaan antwoord gaf, en ze zelfs moesten lachen om jouw grapje. Automatisch schudden we nu de hand bij iedereen die we zien, en geef ik een knuffel aan de mensen die ik iets beter ken. En we vergeten niet meer de buren te bedanken voor de gezellige borrel van twee weken geleden als je elkaar nadien weer ziet. Zakelijk en financieel loopt alles soepel en gesprekken worden in het Deens gevoerd zonder nog veel problemen te ondervinden. Op tijd komen is niet meer tien minuten te laat of op de allerlaatste minuut naar binnen vliegen, maar er netjes iets voor die tijd te zijn. En bij jaarlijks terugkerende feesten of tradities doen we mee volgens de gebruiken van hier.

En nu een 6 jaar later valt er een soort van rust over ons heen. Dat ene been wat af en toe nog in Nederland bleef hangen staat inmiddels stevig naast de andere op Deense bodem. Het thuis is ons leven hier. Hoe mooi is het, dat er nu ruimte is gekomen om naast het ontdekken van je plek vinden en van je huis een thuis te maken, er nu ruimte is gekomen om Denemarken zelf te gaan ontdekken. En dat gevoel weer terug te vinden, het gevoel van toen we de allereerste keer Denemarken in reden.. rust, ruimte en een stukje vrijheid. Maar daarbij nog altijd een echte Nederlander te zijn en dat gevoel nooit te zullen verliezen.

Debby