Terugdenkend aan lang vervlogen tijden, in de tijd dat we nog onze schoentjes voor de knisperende openhaard mochten zetten, met daarin een wortel en je verlanglijstje, die nog bestond uit een doosje blokken een auto, stiften of een pop. Toen we op school druk in de weer waren met de leukste knutsels in het sinterklaasthema. En waar in de winkelstraat sinterklaasliedjes door de speakers klonken, en de etalages versierd waren met pakjes in de zak, de staf en strooigoed. We chocolade sigaretjes rookten. En sinterklaas nog werd vergezeld door zwarte piet.

Waar we op een zondagochtend als deze al wakker waren voor dag en dauw, want zou hij geweest zijn? Zat er een klein pakje of iets lekkers in je schoen? Natuurlijk zat er op die eerste ochtend als Sinterklaas weer in het land was iets lekkers of een kleinigheidje in je schoen. En bang kind dat ik was, paste ik echt wel op dat ik niet stout zou zijn, want het kon maar zo zijn dat we in de zak werden gestopt en je mee moest naar Spanje of nog erger, dat je met de roe om de oren kreeg. Ik was soms letterlijk ziek van spanning. Die keer toen we als kind, het was nog bij Henk Eertink in de fotostudio aan de Stationstraat, waar we bij Sinterklaas op schoot moesten voor een foto. Zwarte Piet stond achter ons. Op die foto zie ik een kind met hele bange oogjes. Herinneringen waar we later, toen ik al lang niet meer in de goede man geloofde, nog vaak om moesten lachen.

Maar wat was het toen leuk he? Je zou toen toch maar voor Zwarte Piet hebben mogen spelen, want dat leek mij altijd het leukste. Keihard op de deuren en ramen bonken, en vervolgens de pepernoten keihard naar binnen smijten, met nadruk op het smijten… dat mocht toen nog!

Ik vraag mijn kinderen eens wat hun van het Sinterklaasfeest hebben gevonden. ’Dat was leuk, maar ik was wel een beetje bang voor die Zwarte Piet,’ Ja, ik ook wel een beetje’, zeggen de oudste twee. ‘Maar goed dat die Piet tegenwoordig wit moet zijn’, vervolgen ze het gesprek. ‘Maar ik vond het wel altijd gezellig. Was Opa was toen ook niet Sinterklaas op school’. herinnert Dylan zich. Oh ja, dat klopt. Toen onze jonge jongens Hargeerds nog klein waren, was opa Jan Hargeerds, Sinterklaas. En Willian Potman en Gerrit Oosterkamp Zwarte Piet bij ons in ’t Brook. Waar we met een dikke lach op ons gezicht aan herinnerd worden. We waren best een beetje bang dat de jongens het door zouden hebben dat opa daar verstopt zat onder die mijter en achter die lange baard. Maar zelfs toen ze bij hem op schoot zaten hadden ze niks door. Het was Dylan die later zei, Zwarte Piet is Willian hé, ik herken zijn stem. Wat waren ze overigens een gouden duo als Piet. Beiden toneelspelers ten top, voerden deze rol ook altijd fantastisch uit. Met een beetje gekkigheid, mooie herinneringen zijn dat.

Feit is dat Sinterklaas voor ons definitief voltooid verleden tijd is. Wij hebben hier de julemand/kerstman met zijn nissen. En laten we nu eerlijk zijn… Die zien er toch eigenlijk ook hartstikke idioot uit, totaal onherkenbaar zelfs met hun lange baardjes en altijd en eeuwig die grote puntmuts tot op hun ronde dikke neus hangen. Dan weet je helemaal niet wie er onder die muts schuil gaat, bij onze Piet kun je tenminste de ogen nog zien.

Maar de vraag die wij onszelf nu stelden, hebben wij nu een jeugdtrauma? Anno 2023 zouden we het toch eigenlijk moeten verwachten, nadat we zo belazerd zijn en ons pure angst is aangepraat, zullen onze kinderzieltjes toch te lijden hebben gehad. Wij schieten in de lach.. Nee, dit was toch een prachtige traditie. Zo Nederlands met zoveel feestvreugde. Pure nostalgie zou ik het bijna noemen. Zou het niet mooi zijn dat deze traditie voor altijd kon blijven bestaan, gewoon hoe het was. Zonder dat er grote mensen zijn die dit feest moeten bederven, gewoon met een beetje wederzijds respect. Gewoon, wat niet meer zo gewoon is!

Geniet van de pepernoten!

Debby