Ik start de auto om naar de yogales te rijden. Oeps niet aan gedacht de weg is afgezet, nou dan maar omrijden, ik ben nog vroeg. Ik ben net buiten de afzettingen, komt er een tegenligger aan die als hij net naast mij is, een paar keer claxonneert. Ik schrik me kapot. Is er iets met mijn auto? Doe ik iets niet goed? Het antwoord krijg ik niet maar waarschijnlijk, claxonneert deze autorijder naar een bekende. Ok, nou ja….mijn hartslag daalt weer een beetje. Ik vervolg mijn ritje, ik ben er bijna. Ik rijd naar een T-splitsing met een bocht van rechts en links. Komt er, lijkt vanuit het niets, een groep wielrenners van links. Oeps. Ik zie ze op tijd maar….ik heb toch voorrang! Er zwaait er nog eentje en hij trekt lachend zijn schouders op. Ik heb voorrang, constateer ik. Een gevoel van irritatie trekt door mij heen en ik denk bij mezelf, 3 van licht tot gemiddelde irritaties binnen 5 minuten, dat is toch wel veel. Ik merk dat inmiddels mijn handen om het stuur geklemd zijn en mijn schouders al richting mijn oren gaan! Bah dit wil ik niet. Ik haal de klem van mijn handen en laat de schouders zakken en denk “Nou ja, wat kan mij het schelen, dan ben ik een minuutje later”. Ik kan nog net een lach op mijn gezicht toveren en zie de laatste wielrenners voorbij trekken, die gefocust op snelheid, de weg en de voorganger, voort racen, met een verbeten gezicht. Ik ga naar yoga en weet zeker dat ik ‘Zen’ thuiskom, zullen deze wielrenners dezelfde ontspanning voelen? Het antwoord zal ik wel niet horen.

In de bovenstaande situatie kon ik vrij snel schakelen van irritatie naar ‘loat goan’ maar dat is zeker niet altijd zo geweest. Druk, druk, druk – gauw dit, gauw dat. Nog snel even langs de winkel en dan denk je strategisch de goede, dat wil zeggen de snelste rij/kassa te hebben uitgekozen – dan heeft de voorgaande klant toch meer in wagen liggen dan je dacht. Of de groente niet afgewogen, bonnetje van de flessenretour niet ingeleverd, muntje voor de winkelwagen etc. etc. Natuurlijk …..verkeerde rij. Lachend als een boer met kiespijn, kwamen dan zo ongeveer de stoomwolken uit mijn oren, want ik was druk, druk, druk… Dezelfde voorbeelden kan ik opnoemen in het verkeer.

Ik ben niet de enige die dit overkomt, zo herinner ik mij dat ik jaren geleden eens bij een bouwmarkt in de buurt was en de pinbetalingen net in het betalingsverkeer geïntroduceerd waren. Er stond een klant voor mij die een groter bedrag moest betalen en besloot dit te doen met de nieuwerwetse pinbetaling. Dit ging niet van een leien dakje, dus het duurde wat langer. Achter mij stond een oudere meneer, die zo te zien ook al wat jaren van zijn pensioen genoot. Hij begon al snel ongedurig te zuchten, van het ene been op het andere been tot hij bijna ontplofte. Hij begreep niet dat het zo lang moest duren, andere mensen hadden ook haast en de klant kon toch ook gewoon contact betalen. De caissière verontschuldigde zich en zei dat het even duurde voordat de connectie met de bank tot stand was gekomen maar dat dit wel de toekomst was. Toen was de man er klaar mee en gooide de spullen aan de kant, die hij van plan was te kopen en riep “Dan hoolt n’pröttel mar” waarna hij wegliep. Ik denk dat dit voorval en zijn reactie hierop,  de kans op hart- en vaatziekten voor hem met 10 punten toenam!

Intussen heb ik mijn leven wat gebeterd. Nu ben ik zover als ik voor de kassa sta en het duurt wat langer, dan maak een praatje of kijk hoe andere mensen zich druk maken. Ook leuk. Op de snelweg ga ik gewoon achter een vrachtwagen hangen en laat mij meevoeren in de stroom en geniet van de autorit. Bevalt toch een stuk beter. Gaat dat altijd goed? Nee natuurlijk niet…. maar het gaat wel steeds beter en af en toe mis. Dus ‘keep cool and go with the flow’ oftewel maak je niet druk en ‘loat goan’. 

Mensen een fijne zondag en tot de volgende keer maar weer.

Marianne