Op woensdag zag ik ‘s middags op mijn telefoon dat ik een gesprek gemist had. Tegelijkertijd zag ik ook een appje van een voor mij onbekend nummer. We waren op vakantie en ik wil mij niet al te veel laten sturen door appjes en telefoontjes, zeker niet in de vakantie. Ik besloot uiteindelijk toch maar even te kijken, het was mijn privételefoon, dringend zou het niet zijn anders hadden ze Dick wel gebeld. Ik heb mijn telefoon regelmatig op stil of heel zachtjes staan, Dick is wat sneller bereikbaar, want die heeft het geluid op sterkte 10 staan. Ik vind een mobiele telefoon heel handig maar soms ook een grote stoorzender. Ik wil niet altijd overal bereikbaar zijn, zoals bijvoorbeeld in de supermarkt als je voor de kassa staat. Wel geef ik de voorkeur aan bellen, als ik wat af wil stemmen, tegenover het nieuwerwetse ‘appen’, dan hoef ik niet een half uur heen en weer te schrijven over een kwestie die binnen 5 minuten helder kan zijn.

Maar goed terug naar de oproep aan mij, via telefoon en app. Het bleek een bericht te zijn van Christiaan Mensink. Christiaan en ik kennen elkaar eigenlijk bijna het hele leven van Christiaan, want we waren, met zeg maar 2 tussenliggende huizen en een kleine afstand, buren. Buiten dat, was Christiaan nog weleens bij ons te gast om te spelen met Rob (mijn zoon). Dus ‘kunnigheid’. Af en toe komen we elkaar nog weleens tegen en dan word er steevast een praatje gemaakt.

Christiaan had mij geappt en gebeld, met een vraag, met betrekking tot zo’n praatje ongeveer een jaar geleden. Er stond geschreven: “Ik had jou gebeld met de vraag of jij niet voor Maarkelsnieuws columns zou willen schrijven omdat ik het net wat voor jou vond” (Met een grote smiley) “Het is geen moeten maar als je het wilt heel graag! Ik ben er nl mee gestopt sinds zondag en zie ik jou als waardig opvolger” (Weer een grote smiley ). Poeh….. die vraag kwam binnen op een zonovergoten terras aan de Wolfgangsee in Oostenrijk, had ik even niet op gerekend. Inderdaad vorig jaar een praatje gemaakt op de Herikeres en toen had Christiaan al een bommetje gedropt hierover. Ik had er even over gedacht op dat moment maar daarna was het uit mijn gedachten verdwenen.

Vervolgens heb ik Christiaan diezelfde middag maar een berichtje gestuurd, dat ik hem die avond zou bellen. Zo gezegd zo gedaan. Het verzoek was duidelijk en ik stelde wat verdiepende vragen en afgesproken dat ik er over na zou denken en dan terug zou bellen. Ik heb nog wel de opmerking gemaakt tegen Christiaan “Als je nagaat hoeveel ik zeg op een dag en hoe graag ik een praatje maak, zou het ook mogelijk moeten zijn dat ik stukje schrijf ….in theorie”. Maar ja, zitten mensen daar wel op te wachten op mijn hersenspinsels of wat ik zo meemaak en is dat wel interessant, wil ik dat delen en, en, en ………. Ik deel al niets op Facebook omdat ik volgens mij niets te melden heb. Zit ook niet veel op Facebook want je kunt er al heel snel, heel veel tijd kwijt en dat vind ik ook jammer van de tijd. Dus de vraag is: 1. wil ik mijn wederwaardigheden delen? Daarnaast (ook niet onbelangrijk in mijn geval) 2. kan ik dit inpassen in mijn leven. Na een gezondheidsaanvaring een paar jaar geleden, is mijn energie huishouding een belangrijk aspect geworden in mijn leven. En dan punt 3. Wat gaat het mij opleveren aan energie, heb ik er plezier aan. Ik besloot om het “in de week” te leggen oftewel ik laat het maar even op me afkomen. Tijdens dit “weekproces” kwam de gedachte naar boven, dat ik het niet eerder zou kunnen beoordelen dan dat ik het ging ervaren. Ik besloot om dan maar een “stage column “ te schrijven. “Ga het eens ervaren” dacht ik bij mezelf. Ik vond dit zelf een super idee en heb dus middels dit epistel, daad bij woord gevoegd.

Je kunt er kort of lang over denken, alles beredeneren vanuit ratio maar uiteindelijk is het in mijn beleving het belangrijkste welk gevoel je erbij hebt of krijgt. Misschien vind ik het wel heel leuk? Misschien is het een verrijking en ontdek ik nieuwe kanten van mijzelf? Alles begint met een eerste stap en als het je bevalt, loop je verder en zo niet dan verander je weer van richting maar je gaat altijd rijker weer verder want je hebt weer iets geleerd – nieuwe inzichten, verbreden je blik. Mijn moeder zei altijd “Ie goat wiezer van ’t waark as an ‘t waark”.

Ik ga zelf nu even reflecteren op het schrijven van dit epistel, vond ik het leuk, vond ik het moeilijk, wil ik het delen etc. Bij een positief antwoord van mijzelf gaat het naar mijn meest gewaardeerde criticus, mijn man. Bij een positieve feedback stuur ik mijn ‘stage column’ naar Marjan Noteboom/Maarkelsnieuws. De lat ligt hoog voor mij om Christiaan op te volgen. Als u dit leest, dan is Marjan Noteboom positief en heb ik dus besloten om het te gaan doen.  Als u het niet leest ben ik een ervaring rijker en heb ik een leuk verhaal voor mezelf om ooit nog eens te lezen.

PS:
Het is wel duidelijk nu wat het is geworden, het gaat door! Sinds het eerste praatje met Christiaan hierover, is er inmiddels 2 jaar verstreken. De ‘stage column’ heb ik vorig jaar september geschreven.  Ik volg dus inmiddels Ernestine op, maar wie ik ook opvolg de lat ligt hoe dan ook hoog. Na het verzoek van Christiaan heeft ook Marjan Noteboom mij  nog een paar keer benaderd of ik erover na had gedacht (waarschijnlijk in het kader van “ie möt het waarm hool’n”), dus de druk werd er op gehouden. De stagecolumn is in ongewijzigde vorm, dus ook de eerste geworden. De kop is eraf en ik heb er zin in!

Beste mensen, een fijne zondag en tot de volgende keer.

Hartelijke groet,

Marianne