Als je bij de KLM met pensioen gaat mag een zelf een laatste bestemming kiezen en de bemanning samenstellen. Toen ik met pensioen ging waren er een groot aantal collega’s die ook hun laatste reis gingen maken omdat zij met de VVR (vrijwillige vertrekregeling) de KLM verlieten.
Dat werd voor afdeling Indelingen Bemanningen te veel werk om dit allemaal te kunnen bewerkstelligen en moesten wij onze laatste reis zelf regelen! Zonder in te gaan op dit technische verhaal over Indelingen, heb ik een aantal bevriende collega’s gevraagd mee te gaan op mijn laatste reis. Ook had ik een ‘minder populaire’ reis aangevraagd naar Salt Lake City, waarvan ik bijna zeker was dat ik deze zou krijgen èn ik was er ook nog nooit geweest! Zo gezegd, zo gedaan en uiteindelijk kreeg ik 2 bevriende collega’s mee! De rest van de bemanning kende ik niet of nauwelijks maar dat mocht de pret niet drukken! In Nederland had ik al een boeking gemaakt voor een Glampingtocht in de bergen en laat het nou ook zo zijn, dat een groot deel van de bemanning, dat ook had gedaan!

Na aankomst in SLC hebben we een auto gehuurd en zijn vertrokken naar de prachtige bergen en ingecheckt bij de Glampingresort! De autotour alleen al was een feestje, prachtige omgeving en veel te zien en natuurlijk met de nodige stops bij The Starbucks! De volgende dag hebben we een prachtige tour gemaakt in de omgeving en kwamen we regelmatig de andere bemanningsleden tegen en ‘s avonds gezellig bij de BBQ, onder de sterrenhemel, een borrel gedronken!
De volgende dag rustig weer terug naar het hotel gereden en na een nacht slapen vertrokken we weer richting NL! Kort maar krachtig… Op de airport van SLC wachtte mij een hele verrassing want de bemanning had van alles geregeld, zo moest ik een hippe pet op en een slinger om mijn nek hangen en het grondpersoneel had een taart gekocht en cadeautjes voor mijn afscheid! De taart werd bij de passagiers aangesneden en iedereen in de buurt kreeg een stuk! Aan boord hadden ze mijn werkgebied (pantry) versierd met slingers en bij aankomst op SPL heeft de Captain een speech gehouden voor de passagiers over mijn pensioen en ze begonnen allemaal te klappen, na afloop! Daar werd ik wel emotioneel van want ook bij het afscheid, bij het uitstappen, wenste vele passagiers mij veel geluk in mijn nieuwe fase!
Ik moest met alle tierelantijntjes om mijn nek over Schiphol lopen naar het bemanningencentrum en wat de nodige commotie gaf! En zo liep ik, na bijna 32 jaar bij de KLM te hebben gewerkt, het centrum uit en nam al mijn herinneringen van goede en slechte tijden, mee de auto in naar Markelo! Toen ik thuis kwam, wachtte de volgende verrassing op mij!! De buurtjes, mijn ouders en vriendin hadden mijn huis versiert en stonden op mij te wachten en er moest gemeut worden!! Hoe leuk was dit!! Geweldig!

En als we het dan toch over afscheid hebben… met deze column is het ook de laatste column die ik voor jullie schrijf! Na bijna 3,5 jaar geef ik het stokje door aan de volgende columnist. Ik vond het een eer om voor jullie te mogen schrijven en ik hoop dat jullie hebben genoten van mijn columns.
Voor degene die soms met kromme tenen over mijn grammatica hebben gelezen, bied ik mijn excuus aan… hahahaha… te lang in het buitenland wonen, eist soms zijn tol. Bedankt voor de complimentjes, die ik kreeg over mijn columns, tijdens mijn wandelingen met Shiva en de gesprekjes, met wildvreemde mensen, over mijn columns! Ik wens mijn opvolger heel veel succes!

En dan is er nog een afscheid die ik wil delen en dat is, dat ik een prachtig appartement heb gekocht maar helaas niet in Markelo… maar wel op de Markeloseweg! Hahaha want ik wil in verbinding blijven met Markelo! En voordat er allerlei ‘wilde’ verhalen de ronde in gaan, vertel ik waarom… Het prachtige huis werd mij te groot en de tuin kostte te veel tijd en dan heb ik het nog niet eens over het onderhoud van het huis! En aangezien er in Markelo haast geen appartementen te koop zijn die ik kon betalen en wilde, moest ik uitwijken, met succes! Dus wat ik nooit had gedacht dat zou gebeuren, is toch gebeurd en wel heel plotseling…zo zie je maar dat je nooit alles van tevoren kunt bedenken! Maar ik ben er heel gelukkig mee! We zien elkaar vast nog wel in de “wandelgangen”

‘Afscheid’ klinkt zo definitief, dus TOT ZIENS allemaal!

Fijne Zondag/Namasté

Ernestine