Meestal gebeurt het ergens hartje zomer, als je op de knieën in de tuin het onkruid aan het verwijderen bent, je oog plots valt op iets wat toch verdomd veel op een ei lijkt. Reikend tussen de struiken blijkt het toch zeker een ei te zijn, nog vaag gekleurd in verbleekte kleuren. Dit is dat laatste paasei waar je afgelopen Pasen met man en macht naar hebt lopen zoeken. Nu lach je erom en het ei verdwijnt bij het onkruid op de composthoop..

Het is inmiddels 5 jaar geleden dat we onze eerste Pasen in Denemarken vierden, ik kan me niet eens meer herinneren of we die eerste Pasen hier überhaupt eieren hebben verstopt in de tuin. Volgens mij waren we toen drukker met het uitpakken van verhuisdozen en melkrobot alarmen. Nu ik zo terug denk aan die eerste periode in Denemarken ben ik best veel delen van de film kwijt, het was dan ook letterlijk overleven, die eerste periode na de emigratie.

Je kent het wel, je gaat ergens voor, dus dan geef je jezelf ook voor 100% en meer nog dan dat. Opgeven is geen optie, doorgaan juist wel. En zoals dat vroeger ging bij de meesten van ons, was klagen geen optie, daar waar je aan begon, moest je afmaken! En wij gingen voor die emigratie. Nieuwe koeien, een nieuw melksysteem, wat voor geen meter liep. Daar ontstond dan ook de eerste knikje in de kabel. Gebroken nachten, en niet een beetje ook! Het eerste jaar ging de telefoon continue omdat er op een gemiddelde dag toch zeker minimaal 10 alarmen waren, en 1, 2 of in het ergste geval alle 3 melkrobots stil stonden. Iedereen die kinderen heeft kent het vast wel, dat wanneer je kindje voor het eerst een nacht doorslaapt, jij de andere ochtend wakker schrikt, en eerst kijkt wat er met je kleine aan de hand is. Dat gevoel overkwam ons ook sporadisch, om vervolgens vol adrenaline naar de stal te sprinten om te kijken wat er toch aan de hand kon zijn! En erachter komen dat we een nacht door konden slapen.

Omdat we in Denemarken woonden, is de Deense taal zonder meer enorm belangrijk. Met een aantal maanden starte ik ook met de taalschool. Enorm leuk vond ik het, en ik vorderde ook best aardig met mijn Deens in die 3 dagdelen per week dat ik school volgde. En om 4 uur kwam ik thuis, en hupte daarna weer rechtstreeks de stal in. En daar tijdens die autoritten richting de taalschool ging het me af en toe bijna mis. Ik kon mijn ogen amper open houden, wanneer ik op school was leefde ik weer op, deed vol enthousiasme mee aan de les. En steeds vaker gebeurde het dat wanner ik thuis kwam eerst een half uur moest gaan liggen omdat ik niet meer kon, soms zakte ik letterlijk door mijn benen van vermoeidheid.                                              

Maar mond dicht, niet klagen, dit wilde ik zelf, dus doorgaan, en nog beter vooral niet gaan zitten want dan viel ik inslaap. En toen ging het mis, ik werd ziek. Liep een streptokokken infectie op en kon echt niks meer op dat moment. Ik kwam bij de huisarts terecht, en hij adviseerde me ook om hulp te zoeken bij een psycholoog, omdat hij zag dat het ook mentaal niet goed ging. En ik schaamde me, niet omdat ik ziek werd, maar omdat ik het niet vol kon houden, het werk letterlijk niet meer aankon. Dus bleef ik daar ook vooral mijn mond over dicht houden, want wat zult de leu wel niet zeggen! Oh, jee, die klinkt jou ook ergens bekend in de oren, wat de mensen wel niet zullen zeggen! Maar ik zocht wel hulp. Agrarisch coaching, waar ik online consults had. En toen kwam ik erachter dat buiten het feit ik gewoon veelste en veelste veel hooi op mijn vork nam, zelfs in de letterlijke zin. Mezelf eigenlijk ook wel kwijt was geraakt in die inmiddels 2 jaar dat we in Denemarken woonden.

Ik stopte vervolgens met de taalschool. En starte op een sportschool, en zocht weer een hobby. Zo veranderde ik de tuin en begon weer met taarten bakken. 3 jaar geleden, net voor Pasen gaf ik mijn eerste Paas-taart workshop. En dat jaar werden er zeker ook eieren verstopt in de tuin. Praten over dat ik het allemaal niet meer volhield deed ik nog steeds niet, want dat voelde en voelt nog steeds als falen. Erover schrijven gaat me beter af. En gezien het feit van de aantal groeiende coaches, psychologen en zelfhulp trainingsprogramma´s ben ik, en jij dus ook niet, zeker niet alleen.

Pasen anno nu vieren we zonder stress met vrienden. Niet bij het Paasvuur, want die traditie kennen ze hier niet met Pasen, maar in juni, rond de langste dag van het jaar, tijdens Sankt Hans viering. Maar wel met een Påskefrokost /paasbrunch en eieren. Eieren verstop ik niet meer, ook de kinderen zijn in die 5 jaar die leeftijd ontgroeid. Dus aankomende zomer zal ik geen ei meer vinden tussen het struikgewas!

God Påske / Vrolijk Pasen,

Debby