Ik wist wel dat het een keer zou gebeuren. Zeker als je openbaar post op Facebook is het niet de vraag of het gebeurd, maar wanneer het gebeurd, dat er iemand is die een negatieve reactie plaatst. Of negatieve, de bewoording was iets anders, maar het kwam erop neer dat we een zwaar misdrijf begaan om überhaupt nog boer te zijn. Een reactie die wij in de agrarische sector verdrietig genoeg dagelijks op ons scherm te zien krijgen.

En toch ik schrok bij deze opmerking. Het raakte me, voelde me kwetsbaar. De opmerking was specifiek geplaatst bij de foto van jonge kalveren. Verdere uitleg dient niet eens nodig, want we kennen alle negatieve reacties inmiddels wel. De opmerking heb ik verwijderd, maar de boze smiley heb ik laten staan. Zij, tenminste zo komt deze oude dame op de foto over, mag haar mening hebben. Maar waar het mij raakt, hoe kun je nu een mening geven over iets waar je nog nooit bent geweest. Waar je nog nooit met de eigenaar hebt gepraat, niet weet hoe iemand te werk gaat, en waarom iets gebeurt. Het is de duistere zijde van social media. Ik haat het, probeer het zoveel mogelijk te vermijden, trek het me persoonlijk aan, terwijl het niet eens over mij gaat.

Dat brengt me terug naar de persoon die misschien wel mijn grote voorbeeld is in mijn leven, mijn oma, oma Mina van ’n Dikkeboer. Nu ze er niet meer is, krijg ik steeds meer respect voor haar. Om wie ze was, om wat ze deed. Ik hoop dat ik op haar lijk, dat ik wat van haar karakter heb geërfd. Als kind kwam ik al dagelijks bij haar over de vloer, oma woonde per slot aan de andere kant van de muur. Dus ze was een belangrijk persoon in onze opvoeding, in mijn leven. Oma paste op, toen wij nog klein waren. Ze leerde me melken en kalfjes voeren. Van haar heb ik de liefde voor planten en dieren leren kennen. Ik zie oma nog zo voor me met haar rode zakdoek om het hoofd gebonden, op de kop in de tuin onkruid te wieden, bonen te plukken, en aardappels te rapen. De rode zakdoek ontbreekt me, maar ik doe niets liever. Ook was het oma die vroeger de zorg voor jonge katjes en puppies op zich nam, ze had altijd beesten om haar heen. Ook dat komt me niet onbekend voor! Oma was er altijd, met een lach op haar gezicht.. Die keer dat ze in mijn ogen boos was, was dat ze zei dat ik niet zomaar van de hagelslag mocht snoepen, maar het netjes op de boterham moest doen. Dat heeft blijkbaar een enorme indruk op me gemaakt, want ik weet het nog!

Maar waar ik oma het meest in respecteer, ze had nooit een oordeel. Ze liet de ander altijd in zijn of haar waarde. En viel zeker een ander niet in de rede. Nu denk ik, dit moet ook haar zwakke punt zijn geweest. Want ze kan het nooit met iedereen eens zijn geweest, zij moet ook haar eigen standpunt hebben gehad. Als kleindochter heb ik dat nooit gemerkt. Ons liet ze ook in de waarde, respecteerde onze keuzes. Behalve diegene die rookte, daar gaf ze op een milde manier wel haar mening over. Die ik overigens in een iets minder milde mening deel!  Doorzettingsvermogen had ze ook. Oma was altijd aan het werk, en toen ze ouder werd, en het werk echt, echt niet meer ging, verzon ze wel iets wat wel ging. Stilzitten was er amper bij. En lopen, dat deed ze tot het laatst toe met de rollator.

Haar kwetsbare kant leerde ik pas in haar laatste jaren kennen. Af en toe vertelde ze wat haar verdriet en pijn had gedaan. Maar zelfs op die momenten ging de gedachten nog naar de ander uit. Dat bleef zo tot op haar sterfbed. Zelfs toen kreeg ze het nog voor elkaar om te zeggen, of we eraan dachten om voor de verpleging nog een doosje chocolaatjes te halen als dank voor de zorg.

Hoe zou oma hebben gereageerd op alle haat en negatieve reacties die mensen vandaag de dag naar elkaars hoofd gooien. Ze had vast hoofdschuddend gezucht dat ze er niks van begreep, vervolgens een paar nachten liggen malen over het hoe en waarom, en daarna nogmaals haar woorden hebben herhaald, tijdens een kopje thee dat we samen dronken.

Oma, ook ik zucht nog maar eens diep, schud mijn hoofd en laat het gaan…

Wat je ook doet, er is altijd wel iemand waarbij je het nooit goed genoeg doet. De vraag is: Is dat jouw probleem of hun probleem?

Fijne zondag,

Debby