We ontvingen een mooi bericht van Claartje van Heuven-Nilsson. Ze woonde tijdelijk samen met haar man en drie kinderen van januari tot juli 2022 in Markelo. Het gezin woont in Zweden (haar man is Zweeds) maar wilde tijdelijk proberen hoe het zou bevallen in Nederland. Claartje komt van oorsprong uit  Markelo en woonde op Erve Odinc in Elsen. 

Hoe Markelo ons met open armen ontving
Op 9 januari 2022 reisden wij, Pidda, Claartje, David, Belle & Sarah af naar Nederland, naar Markelo om precies te zijn. We vertrokken vanuit Helsingborg, Zweden, waar we normaliter wonen, om voor 4 maanden in Markelo te verblijven. We hadden bij ODS Elserike geregeld dat onze kinderen daar tijdelijk naar school zouden kunnen en Pidda en ik konden op afstand ons bedrijf in Zweden blijven runnen. We exploiteren 6 self-catering lodges op het Zweedse platteland grenzend aan een golfbaan met totaal 57 holes, waar in de winter niet heel veel te doen is. We zouden een spannende tijd tegemoet gaan en hadden er allemaal heel veel zin in.

Ons gezin bestaat uit vijf personen en twee honden. Onze kinderen hebben een Zweedse vader en een Nederlandse moeder en ze zijn tweetalig opgevoed. Onze honden, Calle 14 jaar en James 9 jaar, kwamen natuurlijk ook mee. We woonde in een gedeelte van de boerderij van mijn ouders op Erve Odinc. Dat is de plek waar ik als kind opgegroeid ben. En omdat Erve Odinc was verkocht en mijn ouders het per 1 mei zouden verlaten, was het plan dat wij dan weer terug zouden gaan naar Zweden. Maar uiteindelijk waren wij er helemaal niet klaar voor om terug te gaan begin mei!

Onze kinderen liepen vol zelfvertrouwen en goede moed de dag na aankomst, 10 januari 2022, het schoolplein op. Ze hadden er alle drie zin in om eens een tijdje in Nederland naar school te gaan. Ze werden met open armen ontvangen en hadden het er vanaf het eerste moment heel erg naar hun zin. Sarah, toen 4 jaar, ging naar de kleuterklas, Belle, toen 8 jaar, ging naar groep 4 en David, toen 10 jaar, ging naar groep 6. Voor David was het misschien het lastigste om zich ook hier lekker thuis te voelen, maar ook hij had na een tijdje een leuk groepje vrienden en begon zijn draai te vinden. Wat een ervaring om te mogen beleven hoe het er in Nederland aan toe gaat op school. En wat is Elserike een geweldige school. Sarah was heel erg verlegen op het moment dat ze op school begon. Maar zij werd hier zo goed in begeleid dat het per week beter ging. En gelukkig had ze haar broer en zus in de buurt, wat ook veel vertrouwen gaf. Sarah ging in Markelo voor het eerst naar school. In Zweden gaan kinderen namelijk pas met 6 jaar naar school.

Markelo heeft ons werkelijk verrast. Zoals al gezegd ben ik opgegroeid in Markelo en ging ik als kind ook naar Elserike, maar het was toch even spannend hoe wij als ‘buitenstaanders’ ontvangen zouden worden. Want naast school wilde onze kinderen natuurlijk ook hier hun activiteiten voortzetten. En wat bleek, gelukkig, alles was mogelijk. Nergens werd een probleem van gemaakt en ook al waren we er maar tijdelijk, de kinderen waren overal welkom. Voetbalclub Markelo, Gymnastiekvereniging Markelo, Zwembad de Vijf Heuvels, Manege Snorrewind en Home of Talents in Goor, iedereen wist er wel een mouw aan te passen waardoor onze kinderen tijdelijk mee konden doen aan de activiteiten.

Zelden hebben wij ons als gezin zo welkom gevoeld. En ook in de groepen waarin onze kinderen werden ingedeeld werden ze hartelijk ontvangen door zowel leiders als kinderen. David voelde zich meteen thuis in zijn voetbalteam. Belle reed met veel plezier paard bij Snorrewind en maakte ook daar veel vrienden. En bij het zwembad hielpen ze Sarah bij het overwinnen van haar verlegenheid en na een aantal keren liep ze met steeds meer zelfvertrouwen het zwembad in voor de wekelijkse lessen. Zelfs de Huisartsenpost Markelo en Dierenkliniek de Vijf Heuvels hielpen ons als tijdelijke patiënten en we voelden ons ook daar meer dan welkom. Overigens bleek de volledig tweetalige opvoeding ook wel meer dan zinvol bij dit alles.

Daar wij het allemaal zo ontzettend naar onze zin hadden besloten we zelfs om langer te blijven. Pidda zou, nu het seizoen in Zweden zou beginnen, iedere twee weken voor 5 dagen terug komen naar Nederland. En de kinderen en ik zouden in Nederland blijven tot eind juli. Dus midden april verhuisden we van Erve Odinc naar de Poppe om daar tot eind juli te blijven.

David voelde zich als een vis in het water in zijn nieuwe voetbalteam JO-11-1. Belle had inmiddels een turnwedstrijd gewonnen waarvoor ze een gouden medaille kreeg en wilde haar turngroep absoluut nog niet verlaten. Sarah danste de sterren van de hemel tijdens haar balletvoorstelling in de Reggehof en wilde doordansen. De kinderen wilde ook dolgraag het schooljaar afmaken in Nederland ook al betekende dit dat ze dan maar 4 weken zomervakantie zouden hebben. Ook bij de Poppe hebben we ons vanaf het begin welkom gevoeld. We konden altijd terecht met onze vragen. Doordat we langer bleven konden we nog meer genieten van alles wat Markelo te bieden heeft.

We woonden nu bijna naast Manege Snorrewind dus waren we daar nog vaker te vinden. Met als klap op de vuurpijl onze deelname als familie aan de Hippolon. Geld inzamelen voor het goede doel ‘Villa Joep’, de kinderen gingen all-in en maakten armbandjes die ze verkochten. Vol trots deden we aan de triatlon mee in onze Zweedse T-shirtjes. Koningsdag werd uitbundig in Markelo gevierd. Onze kinderen maakten kennis met dodenherdenking, iets onbekends in Zweden omdat Zweden altijd neutraal was in de oorlog. De kinderen deden alle drie mee aan het schooltoneel in een grote tent op het terrein van Elserike. De optocht was ook een ware belevenis. Schoolreisjes waren een nieuw fenomeen en David ging zelfs een paar dagen mee op een schoolkamp. De avondvierdaagse met alle gezelligheid daaromheen werd gelopen. Afsluiting van het voetbal seizoen. Ze konden alle drie hun verjaardagen vieren met alle nieuwe vriendjes en vriendinnetjes, (De Poppe en Snorrewind bleken hier de perfecte locatie voor te zijn). Hoe fantastisch is het dat ook ODS Elserike ons van harte welkom heette om langer te blijven en de kinderen de kans gaven om het schooljaar af te maken. Voor ieder ‘probleem’ was een oplossing en er was weinig tot niets dat niet mogelijk was. En waar er iets te doen was, was de familie van Heuven Nilsson aanwezig.

Markelo, je was en bent geweldig. Markelo mag trots zijn op het dorp en de mensen, op alle verenigingen die het dorp rijk is en op de saamhorigheid die er heerst in het dorp. Dat jong en oud iets voor elkaar over hebben is zo fantastisch om te zien. Het zit in de genen lijkt het. De positieve instelling om van de situatie het beste te maken. Er worden mogelijkheden gezien in plaats van problemen. Onze kinderen hadden geen Nederlandse vriendjes of vriendinnetjes toen ze dit avontuur aangingen en gingen naar huis met alle drie een vriendenboekje vol verhalen en herinneringen. Van kinderen op school, tot juffen en meesters en tot instructrices en trainers. Iedereen schreef iets voor de kinderen. Er werden afscheidscadeautjes gemaakt en gegeven. En tot op de dag van vandaag voetbalt David vol trots in zijn t-shirt van voetbalclub Markelo waarop staat TACK David – JO-11-1. Alle medailles die ze tijdens die maanden verzamelden hangen uiteraard op hun slaapkamers.

Onze rugzak is sindsdien gevuld met vele mooie herinneringen aan dit avontuur. En dat dit avontuur zoveel mooie herinneringen met zich meebracht is te danken aan de warmte en gezelligheid die Markelo als dorp uitstraalt en laat voelen. De mensen, de verenigingen de saamhorigheid en de positieve instelling van Markelo en de Markeloërs. Het is heel bijzonder hoe dit gevoel van saamhorigheid nog volop leeft hier. Onze kinderen zeggen regelmatig dat ze in hun hart Nederlander zijn en als we vragen of ze er graag naartoe zouden willen verhuizen is het antwoord volmondig ja. Dat zegt genoeg over hoe welkom wij ons hebben gevoeld.