Iedereen zal het gevoel vast wel herkennen, er zijn dromen, wensen. Dit gaat over in plannen maken, plannen worden uitgewerkt en dan komt het moment dat het zover is en het plan daadwerkelijk wordt uitgevoerd. Je hebt energie voor 10, gaat er volop voor en kan niet wachten tot het zover is. Precies zo voelde ik me 5 jaar geleden ook, we stonden te pakken, te regelen, afscheid te nemen want we waren er helemaal klaar voor om naar Denemarken te vertrekken. Eigenlijk kon het me op dat moment allemaal niet snel genoeg gaan. De adrenaline gierde door mijn lijf, en kon niet wachten tot het nieuwe avontuur begon.

Inmiddels is het 5 jaar later. Gewoon 5 jaar later alweer! Alles wat eerst zo niet normaal was, een nieuw ritme vinden, je bedrijf leren kennen, een nieuwe taal leren, nieuwe vrienden maken, om er wat te noemen is inmiddels normaal. We stroomen mee in de flow van het Deense leven. Kunnen een praatje houden met de buurman en begrijp wat er op een ouderavond wordt verteld.

5 jaar geleden had ik uberhaupt niet nagedacht over simpele dingen als deze, want het was eigenlijk heel normaal. Als ik mijn rondje Brikkenweg/Enkelaarsweg liep en de buurvrouw of buurman buiten stond, werd er geheel automatisch een praatje gemaakt. Als ik op de Zwaluw was voor een ouderavond begreep ik automatisch alles wat er verteld werd. En dat alles was ineens allemaal niet meer zo automatisch, beter gezegd: dat kostte me enorm veel energie. Want ik wilde het zo graag begrijpen, ik wilde zo graag een normaal praatje maken, vragen stellen, vertellen… En dat kon niet. Zelfs vandaag de dag kost het me soms nog energie, zeker als je moe bent, vervloek ik het Deens weleens.

Wat we hier in Denemarken ook hebben zijn veel Nederlanders, zeker hier in Jutland zijn de meeste werkzaam of werkzaam geweest in de agrarische sector. Hier ontstaan ook groepjes, erfa groepen worden ze genoemd. Wij zijn beide bij groepjes als deze. De mannen praten vooral over koetjes, kalfjes en trekkers! Wij vrouwen hebben af en toe ook behoefte om ons hart te luchten. Want eerlijk is eerlijk we lopen hier allemaal tegen dingen aan die alleen een vrouw die geëmigreerd is zal begrijpen. Een groepje waar wordt gelachen, maar ook tranen worden gelaten, frustraties worden gedeeld en harten worden gelucht. Eens per maand komen we met een van de groepjes samen om voornamelijk gezellige dames dingen te doen. Tuin bezoek, voetenmassage, blote voetenpad, bloemschikken is er al voorbij gekomen.
Echter het thema van deze week heeft met foto’s te maken. En zo dook ik mijn fotoarchief in…

Ik heb de laatste jaren vooral heel veel foto’s verzameld van huis, tuin en keuken, mooie uitzichten en gebouwen. Maar ik bedacht me om een leuke collage te maken met personen in de hoofdrol. Nu een vraag aan jou? Hoe vaak zet jij je dierbaren op de foto, sta jezelf met hun op de foto? Ik kom dus pijnlijk tot de conclusie dat ik foto’s mis, foto’s uit vervlogen tijden. Sommigen doen pijn, want die tijd is er niet meer, komt ook nooit meer omdat de personen zijn overleden. Maar simpele dingen uitjes met vrienden, verjaardagen, een barbecue met familie of een buurtborrel van 7 jaar terug. Maar ze zijn er niet, gewoon omdat alles toen zo gewoon was en het eigenlijk in de automatische piloot ging dat er geen foto’s werden gemaakt.

En zo bedacht ik me dat ik bepaalde dingen uit Markelo echt wel heel erg mis. Mountainbike met Monique. Een wandeling met Annet en Tina. Een spontaan praatje bij Dirk van de Broek. De gezelligheid van de jaarlijkse triatlon. Toneel, zoals PJGO en Brooktoneel. Verjaardagen van de kameraden. En nee, daar zijn ook geen foto’s van! De eerste de beste keer dat ik in Markelo kom neem ik mijn fototoestel mee..

De boodschap voor deze zondag, maak vandaag eens zomaar spontaan een paar foto’s van het moment. Nu misschien totaal onbelangrijk maar ooit zo waardevol!

Fijne zondag,

Debby