Wat als…. doemdenken! Iedereen doet het vast weleens! Toen we begonnen na te denken over emigratie was er ook geregeld dat zinnetje, wat als het financieel niet lukt. Wat als we heimwee krijgen, wat als de kinderen niet kunnen wennen. En zeker de wat als, opmerkingen uit de omgeving deden daar nog een schepje bovenop. Totdat ik een keer een gesprek had met iemand die zei, wat als je het niet probeert? En wat is het ergste dat je kan gebeuren als het niet goed gaat? Vanaf dat moment dacht ik anders. Als je iets wilt moet je ervoor gaan, en wij gaan voor die emigratie. Het ergste wat er kon gebeuren dat we of ongelofelijke heimwee kregen of het financieel niet zouden trekken. Maar dan hadden we het geprobeerd, waren we een ervaring rijker, en hoefden we later op ons stoeltje achter de geraniums niet te denken, “waarom hebben we het toen niet geprobeerd!”

Kijk eens om je heen, sla een krant of een tijdschrift open en hoeveel berichten zijn er eigenlijk wel niet gebaseerd op dat ‘was als’ verhaal. Vorige week stond er overal in de kranten en nieuwssites dat het gebruik van koken op gas astma bij kinderen zou veroorzaken. Dus als al deze mensen nu een andere kookplaat hadden gehad, was dat niet gebeurd! Wat moesten wij vroeger dan, waar de gaskacheltjes overal brandde, het gasfornuis soms de hele dag pruttelde wanneer de stoofpeertjes werden geweckt. Beter was dat het artikel een andere koptekst en tekst had gehad, ‘Steeds meer kinderen astmatisch, omdat er nog amper buiten wordt gespeeld’. Maar dit sluit uiteraard niet aan bij het doel om mensen zo snel mogelijk van dat gas af te hebben. Het bijzondere echter, wij hebben geen gas. Maar Denemarken is juist druk met de aanleg van gasleidingen, om zoveel mogelijk mensen wel op gas te krijgen. Wie moeten we nu nog geloven?

Het hele CO₂ verhaal klinkt mij ook geregeld in de oren als een spelletje wat met ons wordt gespeeld, daar waar ergens een aantal personen tussen moeten zitten die over onze ruggen veel geld verdienen. Ik zie de heren al zitten rondom de tafel vergaderend met elkaar, ‘wat als’, kijk daar is die weer de wat als! We nu het probleem in de landbouw neerleggen, zodat ons transport meer op de weg kan rijden. Want dat is wat er hier gebeurd. Wij moeten, zoals het er nu uitziet, straks al onze mest verplicht naar een biovergister brengen. Dat betekend al snel alleen voor ons bedrijf, dat er bijna dagelijks transport is van een grote vrachtwagen die het haalt, maar ook weer brengt. Want de fractie naar de bewerking in de vergister kan vervolgens weer terug bij ons op de grond. Bij onze vraag hoe ze toch bij deze berekening kwamen, want alleen al kijkende naar de uitstoot van vrachtverkeer konden we het doen met ‘het vracht verkeer telt nu niet mee voor de CO₂ uitstoot’ Hoe dan!, ik snap er niks meer van!

Is er een reële angst voor straks, wat als Poetin, wat als energie prijzen nog meer stijgen of op persoonlijk vlak, wat als ik de taal niet goed beheers, wat als de boekhouder zijn werk niet goed doet? Genoeg om je de kop toch best wel gek te laten maken, niet dan? Want hadden we het met ons allen, financieel ook niet slecht, als ik de nieuwsberichten mag geloven. Sinds afgelopen week twijfel ik daar een beetje aan. Want ik kan me zo voorstellen dat een van de eerste dingen waar je op gaat bezuinigen reizen is. Echter bij het uitzoeken van een vakantie blijkt het een na het ander gewoon allemaal volgeboekt te zijn. En het gaat hier om vliegreizen. Waar we met ons allen de CO₂ uitstoot naar beneden willen hebben, geeft mij dat een ietwat vertekend beeld.

Ondertussen is onze vakantie geboekt, en betalen we hierbij netjes de CO₂ afgifte, dat compenseert het vast weer.

Ik vraag Frank, ‘wat als’ we nu vanmiddag eens een wandeling gaan maken? Dan zie ik een hele positieve wending aan dat hele wat als gebeuren verschijnen.

Een mooie zondag gewenst,

Debby