Tijdens de jaarwisseling zijn we weer knallend het nieuwe jaar begonnen. Wij waren bij mijn familie aan de Oude Rijssenseweg, naast Dieka. Mijn vader, inmiddels 91, vond het overbodig om mee te gaan naar buiten. Vanachter het raam had hij prima zicht op het vuurwerk. Markelo kleurde als een regenboog met flitsende sterren en fluitende geluiden. Jong en oud hebben hiervan genoten!

Helaas was dit niet overal zo. Dit kwam vooral door het gebruik van illegaal vuurwerk waarmee je mens en dier de stuipen op het lijf jaagt en ongelukken veroorzaakt. Of door het in brand steken van auto’s en zelfs met fietsen gooien naar de politie. En tja, wat zijn dan de reacties? Vuurwerk moet verboden worden!

Zo komen er weer regels en verboden waarvan heel Nederland de dupe wordt. Beter zou het zijn om deze raddraaiers direct van de straat te plukken tijdens de jaarwisseling. En daarna een passende straf: bijvoorbeeld 3 jaar vastzetten tijdens de jaarwisseling en daarna 3 jaarwisselingen laten werken in diezelfde gevangenis. Zodoende hebben meer bewakers de tijd om samen met hun familie en vrienden oud en nieuw te vieren! Het lijkt me trouwens ook een mooi script voor een nieuw reality- tv-programma met de titel: ‘In De Bajes Zonder Champagne’.

Van het geld dat dit programma oplevert kunnen prachtige vuurwerkshows worden georganiseerd, waarvan duizenden mensen tijdens de jaarwisseling kunnen genieten. Een soort van omdenken; deze show wordt u aangeboden door de raddraaiers van de vorige jaarwisseling!

Het begin van dit jaar is voor mij het einde van columns schrijven voor Maarkelsnieuws. Met bijzonder veel plezier heb ik elke maand een column getypt!

Drie en een half jaar geleden kreeg ik een telefoontje van Marjan Noteboom met de vraag om deel te nemen aan de groep van columnisten voor Maarkelsnieuws. Ik dacht eerst even: “Ze heeft het verkeerde nummer gebeld!” Met de woorden: “Ik zal erover nadenken” werd het telefoongesprek beëindigd. Toen ik de informatie thuis deelde waren de reactie verschillend. Mijn dochter Iris: “Och wat leuk!”; Mijn zoon Ruurd gaf als reactie: “Waarom zou je dat doen?” en mijn Rita: “Je zou het zeker kunnen, bedenk wel dat je het niet voor iedereen goed kan doen.” Hmm…. nog maar eens over denken dan ….

Toch ook maar even informeren wat mijn werkgever hiervan vond. Omdat het hartje vakantietijd was waren er weinig collega’s om mee te sparren hierover. Toen ik onze burgemeester Ellen Nauta voorbij zag lopen heb ik haar om reactie gevraagd. Ze reageerde gelijk enthousiast: “Wat leuk Johan! Dat kun jij toch wel. Gewoon proberen!”

Een paar weken later schreef ik mijn 1e column. Jullie reacties waren altijd weer reden genoeg om achter de laptop te kruipen en opnieuw een stukje te typen. Op een enkele keer na wist ik aan het begin vaak nog niet waarmee ik zou eindigen.

Bij het typen van de columns hanteerde ik uitgangspunten zoals een kok dat doet in de keuken als hij kookt voor zijn gasten. Een afgewogen hoeveelheid woorden niet te veel en niet te weinig. Verschillende kruiden zoals Maarkels, actueel en een beetje humor naar smaak toevoegen. En als sausje een boodschap, soms verborgen; vaak om over na te denken. Nooit kwetsend; die smaakmaker vind ik overbodig. Het is natuurlijk aan iedere kok zelf wat hij of zij kookt… En de gasten bepalen wat ze lekker vinden!

Mijn kookkunsten heb ik jullie maandelijks op zondagmorgen voorgeschoteld. Gelukkig bleven jullie al die tijd mijn recepten proeven! Recepten, soms gegeten als zoete koek, soms met een korreltje zout! Een kok zonder gasten kan de keuken sluiten, net als een schrijver zonder lezers de pen kan neerleggen!

Zo ik heb getwijfeld om te starten, heb ik dat ook gedaan met stoppen. Het klinkt wellicht gek maar ik ga jullie missen!

Een welgemeend bedankt voor het lezen van mijn columns!

Mooie zondag,

Johan