Maandag 25 juli, omstreeks 09.00 uur drukkend warm, weinig wind, postbode later dan normaal, groene container aan de weg. Dahlia nog niet in bloei, appel gegeten, koffie gedronken, twee boterhammen gesmeerd. Favoriete spijkerbroek in de was.

Lief dagboek, Jacob ooststraat dag 87….

Met een sneltreinvaart dender ik door het huis, sla deuren, vensters en ramen open, zet de tuinstoel midden in de wind, open de voor- en achterdeur ga rustig zitten, en begin te snuiven.

Beetje bij beetje word mijn glimlach breder en breder. Onze prachtig centraal gelegen coöperatie draait deze ochtend op volle toeren en blaast haar aroma’s via een zwoel zomers briesje door de Markelose straten en ik geniet.

De combinatie van graan, raapschroot, soja, melasse en spoorelementen in de ochtend laten mijn neusvleugels beven en bezorgen me kippenvel op plaatsen waarvan ik niet wist dat ik er kippenvel zou kunnen krijgen. Om het feest der agrarische luchtjes compleet te maken rondom ons huis ontbreekt echter een enorme giertank bomvol groeizame inhoud maar ooit, wie weet ooit, op een zonnige droge dag vroeg in het vroege voorjaar op het grote gemeentelijke gazon vlak voor ons huis…. als het mestseizoen weer begint….

Stiekem blijf ik hopen, een paar droge koeien of drachtige pinken voor het huis op het veldje langs de Koekoekslaan waar het gras dankzij die grote giertank met haar groeizame inhoud uit de grond lijkt te brullen zou natuurlijk helemaal perfect zijn en geweldig in het plaatje passen die gaat over de plek waar ik me thuis voel en graag zou willen wonen. Of het werkelijkheid wordt? Ik denk het niet. Het grasveld is er voor diversiteit in de wijk en voor kinderen om op te voetballen en te spelen, maar dit laatste zie ik ze helaas niet vaak doen.

Met heimwee naar onder andere de horizon van onze vorige plek en het ouderlijk huis waar ik ben opgegroeid kijk ik hier uit het raam. De trekkers van loonwerkers en boeren rijden hier niet af en aan, ook ruik ik niet de geur van vers gemaaid gras, hoor ik in de verte geen koeien en zie ik de percelen mais niet wekelijks een stukje groeien zoals ik ze dat eigenlijk m’n leven lang al zag doen. Met het besef springende hazen rondom huis, kwakende kikkers in de sloot en nachtelijk gezang van kieviten waar je heerlijk op kon slapen definitief te hebben vervangen voor een dorp met al haar eigen geluiden en geuren zit ik in m’n achtertuin van 6 bij 10 en schrijf deze column. Plots is het helder. Buitenaf wonen is een voorrecht en wat was ik de afgelopen 30 jaren ‘drietensverwend’.

Prettige zondag,

Christiaan Mensink