Met twee gloednieuwe banden en een vers gesmeerde ketting, vertrek ik richting de Holterberg. Op de Motieweg komt het zweet los en tijdens de beklimming van de diepe hel een eindje verderop, bereikt mijn hartslag de fase waarin mijn lichaam zegt echt niet meer harder te willen.

Een stuk voor mij fietst een oude man. Hij zit stevig in zijn zadel, houdt zijn rug recht, heeft zijn handen kort bij elkaar, fluit een vrolijk melodietje, kijkt naar de vogels en telt de paddenstoelen. Hij is naar schatting 15 kilo te zwaar en bovendien veel te oud voor het tempo dat hij fietst. Zijn ontbijt bestond vermoedelijk uit bloedverdunners, plas tabletten, en een klodder Kukident voor zijn kunstgebit. Dat van mij uit 3 boterhammen, 2 koppen koffie, kwark met muesli, stroopwafels en een banaan.

Hoe hard ik ook trap, het gat tussen mij en het stuk antiek lijk ik maar niet te kunnen dichten en ik snap er geen snars van. Een eindje verderop dalen we naar beneden en ik passeer met grote moeite. De man kijkt niet op of om maar volgt keurig in mijn wiel. Bij het volgende stuk wind tegen schakelt hij op, en gaat met grote klappen de horizon tegemoet. Zijn elektrisch aangedreven fiets doet de rest. 

Voorbereiding; je kunt er de slag mee winnen maar de oorlog er alsnog om verliezen. Daar waar ik dacht opa even een lesje te leren gaf hij mij het nakijken. Maar, eerlijk is eerlijk, zijn accu deed het meeste werk, maar toch zette hij mij even mooi voor paal. 

Andersom gebeurde het 14 dagen geleden op het 180 kilometer lange parcours van de Dutch Masters of MTB. Er kwamen in grote getallen fietsen voorbij van wel duizenden euro’s voorzien van de lichtste materialen en allerlei moderne snufjes. Maar vaak worden deze kapitaalintensieve fietsen, die enkele onsjes minder wegen, bereden door bestuurders met enkele kilootjes teveel.

Goed materiaal, een glimmende outfit of een dure fiets hoeft nog niet te zeggen dat je ook daadwerkelijk gaat finishen. De finish bereik je bij loodzware tochten als deze op wilskracht, doorzettingsvermogen en door keihard te trainen. Van de ruim 1000 deelnemers finishte er amper een derde deel. De finishers waren dit jaar voor een groot gedeelte degene die een fiets hebben gewoon om er op te fietsen en niet om er mee te pronken. Ondanks het slechte weer waren zij in staat hun materiaal heel te houden. Daarnaast hielden ze het hoofd koel en kwamen ze met elke kilometer een stapje dichter bij de finish. 

Mensen met deze eigenschappen zijn vaak de personen op de achtergrond en onmisbaar in elke tak van sport. Het zijn de wissels, de vrijwilligers, de rechts- en linksbacks, de schoonmaaksters, lijnentrekker en sportmasseurs. Ze staan achter de bar of in de schaduw van het veld, maar zijn altijd een vaste waarde voor de club of voor je team. Deze mensen fietsen doorgaans niet op kop, zijn vaak net goed genoeg om op een bepaald niveau mee te komen en halen op deze manier voldoening uit hun sport. Ze finishen niet als eerste, maar leggen wel dezelfde afstand af en hebben op die manier in de tussentijd meer tijd om te trainen. 

Vedettes als hen doen mij denken aan mijn oma. Zij was onze rechtsback, onze vaste waarde. Vorige week overleed ze en afgelopen donderdag hebben we haar begraven. Oma fietste vroeger als klein meisje samen met nog twee broers en zusjes regelmatig van Stokkum naar het ziekenhuis in Deventer om bloed te doneren aan haar ernstig zieke moeder. Ze hadden dezelfde bloedgroep en doneerden om en om hun bloed. Het was voor hen een tocht die in de jaren vlak na de oorlog, over slecht begaanbare zand en klinker paden en met geen enkel stuk fatsoenlijk materiaal vast niet gemakkelijk was, maar ze flikten het keer op keer. Het waren doorzetters en misschien wel de helden van hun tijd over wie nooit een stripboek wordt geschreven. Ik heb oma 29 jaar gekend. Ze hield van dragen, niet van klagen. Ze was opa’s steun en toeverlaat die naar eigen zeggen zonder haar zijn ambities in het bestuurswerk nooit waar had kunnen maken. Oma was iemand die er altijd voor je was en stond je kop verkeerd, dan zette ze je met weinig woorden, humor, spreuk of een gezegde weer keurig op je plek. Ze was verstandig en beschikte over een goed hart. Ze was mijn held en mijn voorbeeld en als je dit allemaal over een persoon kan vertellen dan kun je met trots tegen iedereen zeggen dat diegene niet voor niets heeft geleefd. 

Prettige zondag, 

Christiaan Mensink