Het zal waarschijnlijk niemand zijn ontgaan dat de Olympische Spelen in Tokio zijn begonnen! Weer een bijzondere Spelen, net als toen in München, tijdens de aanslag op het Olympische dorp!
Nu ben ik niet echt een ‘sport-liefhebber-kijker’ maar de opening vind ik altijd wel leuk om te zien. Ik was wel effe in verwarring gebracht toen ik overal 2020 zag! 😜 “Het is toch 2021?” zei ik tegen mijn vader! Vader: “hoe blond kun je zijn!”

Maar goed..ik ga het niet over de Spelen hebben maar over Japan want dit land stond in mijn Top3 qua bestemmingen tijdens mijn vlieg-carrière!

KLM vloog op verschillende steden in Japan, zoals: Sapporo/Tokio/Osaka/Fukuoka en waarschijnlijk wel meerderen maar in deze steden ben ik geweest. Toen ik begon met vliegen, vlogen we naar Tokio via Anchorage en dat was een fantastische reis! Je bleef een paar dagen in Anchorage (wat een beleving op zich is!) en vloog dan door naar Tokio. Een paar dagen in Tokio en dan via dezelfde weg weer terug naar Amsterdam.

Tijdens de ‘briefing’ (voordat je met een reis begint hebben de bemanningsleden een soort vergadering, waarin we alle details bespraken van de komende vlucht) kregen we 3 Japanse collega’s mee op de vlucht. Deze hielpen mee in de cabine en fungeerde ook als tolk. De vlucht alleen al was super relaxed! De Japanners zijn zo geordend en respectvol naar iedereen dat het instappen al bijna vanzelf ging. Niemand dringt voor of gebruikt zijn ellebogen om zo snel mogelijk naar hun stoel te gaan. Ook hebben ze altijd weinig handbagage bij zich, zodat we altijd wel bagagebakken overhadden, waar niets in zat! Terwijl bij de vluchten naar bijv. USA, horden passagiers op je afkwamen, tijdens het instappen, zodat je bijna opzij viel omdat iedereen zo snel mogelijk naar hun stoel wilde gaan en hun bagage in de bagagebakken wilde proppen! Wat een verschil! Vervolgens doen veel Japanners hun oogmaskers op en gaan slapen, al VOOR de start!
Sommige worden pas wakker tijdens de ontbijtservice voor de landing. Hoe rustig kan je het hebben op een vlucht? Als Japanners iets niet willen hebben of nee zeggen, zwaaien ze met 1 hand diagonaal voor hun gezicht en lachen er vriendelijk bij! Of kruizen ze hun handen voor zich, net als Wendy van Dijk en Martijn Krabbe doen bij de X-factor!! Dat is hun NEE!

Tijdens het uitstappen, gaat ook alles zo systematisch, iedereen wacht op elkaar, zodat je binnen no-time een leeg vliegtuig hebt!

De hotels in Japan (waar wij zaten) waren zo sereen en super schoon, bijna steriel.. Alles had zo zijn plekje, alles was strak opgevouwen en gestreken! Soms waren de matrassen wel wat hard, niet gek natuurlijk, aangezien de Japanners vaak op de grond slapen op een heel dun matrasje! Zij denken dat het goed voor je lichaam is maar mijn lichaam vind dat niet altijd..!
Het hotel personeel behandelt iedereen als royalty en lopen het vuur uit hun sloffen, om al je wensen te vervullen!

In Tokio is het super druk met mensen, verkeer, hoge gebouwen en restaurants maar ook mooie parken waar je even de ‘rust’ kunt vinden en natuurlijk de Zen-tuinen!
Terwijl je in Fukuoka aan zee was en op de betonnen pieren kon zonnen en het er veel rustiger was. Beton is wel iets wat je heel veel ziet in Japan! Dat maakt dat het allemaal zo grijs uitziet en zo onnatuurlijk en kil!
In Sapporo zaten we in een hotel (beton) dat omringd was door betonnen gebouwen, dat was een triest uitzicht en omgeving. Maar overal waar je in Japan kwam was het er schoon en had je haast geen zwerfafval! En het is 1 van de veiligste landen van de wereld dus kan je heel gemakkelijk, als vrouw alleen, op stap!
Als je een paar uur met de trein reist dan kom je ook prachtige natuur gebieden tegen waar je U tegen zegt! De mensen daar zijn zo vriendelijk en behulpzaam, dat ze alles zullen doen om je te helpen, al spreken ze haast geen Engels!

Het enige nadeel is dat Japan best wel duur is! Als je een 100 dollar biljet op de grond legt, kost dat stukje grond ook 100 dollar! Alles is duur en vooral in Tokio!

Ook het eten kon je makkelijk van de straatkraampjes kopen. Ik ben een fan van Japans eten dus ik kon mijn hart ophalen! In de etalages van de restaurants zie je allemaal opgemaakte borden (in plastiek) wat ze in de restaurants verkopen…je hoeft het alleen maar aan te wijzen! Al moet ik zeggen dat ik, als ik terug ben in Nederland, wel naar een stampotje verlang!

Kortom, mijn reizen naar Japan waren super en kijk ik met heel veel plezier naar de herhalingen van Tokidoki op NPO2 met Paulien Cornelisse.

Arigato (bedankt) en een fijne zondag,

Ernestine